Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

ΣΠΕΣΙΑΛ ΟΛΥΜΠΙΚΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΛΙΣΤΡΑΓΕ

Οταν θέλω να υποβάλω τον εαυτό μου σε μαρτύριο, σαν τον μαλάκα, αποτυχημένο θρήσκο αλμπίνο στο βιβλίο του Νταν Μπράουν, που ήταν και παπαριά καμαρωτή, κάνω δύο πράγματα: ή βάζω νέφτι στην ψωλή μου, αφού την έχω ραντίσει με καυτό νερό, και μετά την πατάω στην τοστιέρα ή κάθομαι και βλέπω τηλεόραση. Προχθές έκανα το δεύτερο γιατί είχα ξωμείνει από νέφτι και χάλασε και η τοστιέρα.

Κανονικά, όμως, με ζάπινγκ και τέτοια, όπως παλιά, που έβλεπα κανονικά χαζοκούτι, μέχρι που ανακάλυψα τον Τζορτζ Κάρλιν στο Ιντερνετ, το PRO Evolution, το πόκερ και το double paradiddle και τα ξέγραψα όλα.

Και ξαφνικά, εκεί που έβλεπα, σκάει μια διαφήμιση, στην οποία μάλιστα έπαιρναν μέρος διάφοροι τσελέμπριτις, εκ των οποίων έναν θυμάμαι, διότι τον εκτιμώ και ως περφόρμερ και ως μουσικό, τον Ζουγανέλη. Η διαφήμιση αφορούσε τα Σπέσιαλ Ολύμπικς. Ή αλλιώς, για να θέσω το πράγμα στην πραγματική βάση του, αγώνες μεταξύ σακάτηδων, ανάπηρων και ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, όπως τους έχουμε βαφτίσει, τους οποίους διοργανώνουμε εμείς οι «υγιείς», για να τους βλέπουμε και να χαιρόμαστε που δεν είμαστε κι εμείς έτσι, που έχουμε και τα δύο πόδια στη θέση τους και που ο εγκέφαλός μας έχει το κανονικό μέγεθος και κανένα σύνδρομο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιοι δεν είμαστε μαλάκες ή και πιο καθυστερημένοι από αυτούς. Είναι κάτι σαν τους μικρομεσαίους και τους φτωχούς, που οι δεύτεροι υπάρχουν για να τους βλέπουν οι πρώτοι και να χέζονται πάνω τους, ώστε να συνεχίζει να υπάρχει η άρχουσα τάξη.

Τι έγινε, φίλε, σοκαρίστηκες; Σίγουρα θα λες τώρα «γαμώ το σπίτι του Διπρόσωπου, που δεν έχει ψυχή, καρδιά και γράφει τέτοιες μαλακίες από την ασφάλεια του υπολογιστή του για τους καημένους τους ανάπηρους. Αμα τον είχα μπροστά μου θα του έβγαζα τα μάτια και θα του γαμούσα τις κόγχες».

Λοιπόν, πρώτον, θα μου έκλανες τ' αρχίδια, δεύτερον, διάβασε μέχρι το τέλος για να πάρεις χαμπάρι ότι τους υποστηρίζω με αυτά που λέω.

Και συνεχίζω...

Σόρι, ρε παιδιά, αλλά μόνο εγώ το βλέπω; Σπεσιάλ Ολύμπικς; ΣΠΕΣΙΑΛ-FUCKING-ΟΛΥΜΠΙΚΣ;;;

Ποιος διεστραμμένος νους κάθισε και σκέφτηκε: «Χμμμ, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι κατατρεγμένοι της ζωής, αυτοί που η μοίρα τούς τα έχει πάρει όλα, πολλές φορές πριν καν γεννηθούν, από την κοιλιά της μάνας τους. Μιλάμε για τυφλούς, κουλούς, κουτσούς, ανθρώπους με νοητική ή οποιαδήποτε άλλη υστέρηση, σύνδρομα Ντάουν και δεν συμμαζεύεται. Πώς θα γίνει να τους γαμήσω το ήδη γαμημένο Σύμπαν περισσότερο; Πώς θα γίνει να τους ξεφτιλίσω πιο πολύ κι απ' όσο ξεφτίλισε κάποτε ο Μπέρκγκαμπ τον Νταμπίζα; Το βρήκα, μαλάκα μου! Θα τους βάλω να αγωνιστούν σε αθλήματα στα οποία αγωνίζονται οι άλλοι, οι "κανονικοί" άνθρωποι, που θα τους βλέπουν από την εξέδρα και θα χαίρονται, και για να δικαιολογήσω την κλαπαρχιδιά μου, η οποία σκοπό έχει μόνο το να βγάλω έξτρα ΧΡΗΜΑ επειδή τελείωσαν οι κανονικοί Ολύμπικς, θα πω ότι όλοι αυτοί με αυτό που κάνουν είναι ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ! Ναι, μαλάκα μου! ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!! Γαμάτη ατάκα. Και θα επιβραβεύω τον πρώτο, ενώ όλοι οι άλλοι, εκτός από τον σταυρό που κουβαλάνε λόγω της αναπηρίας τους, θα έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτό το γαμημένο, ασύγκριτο συναίσθημα του ηττημένου. Ηττημένος στη ζωή, αναγκασμένος να ζεις με ένα απίστευτο βάρος, αλλά ηττημένος και στους αγωνιστικούς χώρους πλέον! Και με τις κάμερες πάνω σου! ΟΥΑΟΥ!»;

Σίριουσλι τώρα. Εχετε ποτέ πάρει μέρος σε αγώνες; Σε οποιουσδήποτε αγώνες, αλλά να είναι επίσημη διοργάνωση, με κόσμο και τέτοια. Σκάκι, ποδόσφαιρο, τζούντο, μπάσκετ, οτιδήποτε. Επειδή εγώ έχω πάρει και επειδή κάποιες φορές έχω χάσει, έχω να σας πω ένα πράγμα. Κάθε φορά που έχανα ήθελα να ανοίξει η γης και να με καταπιεί, δεν μιλιόμουνα για πέντε μέρες, ήμουνα σε φάση βαριάς κατάθλας και έτσι και με κέρναγες κάνα Prozac (στην Ελλάδα λέγεται Ladose) ή κάνα Effexor, όχι μόνο θα το έτρωγα, αλλά θα το έβραζα σε κουταλάκι και θα το σούταρα στη φλέβα που έχω στα μηνίγγια με εικοσάρα σύριγγα. Και θεωρούμαι εν γένει ψυχικά και σωματικά υγιής, έτσι; Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από αυτό που νιώθεις όταν χάνεις. Ή μάλλον... υπάρχει.

ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΒΓΗΚΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ! Και μάλιστα οι κάμερες όλου του κόσμου είναι στραμμένες πάνω σου. Συγγνώμη που θα το εκφράσω έτσι, αλλά πρέπει να είναι τραγικό να νιώθεις ότι είσαι ο loser ανάμεσα στους «losers» (δώστε λίγη βάση στα εισαγωγικά πριν αρχίσετε να εκτοξεύετε μαλακίες) της ζωής, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα που ζουν οι ηττημένοι σε τέτοιους αγώνες, believe me.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να τους βάζουμε να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον, κύριοι. Θες, κυρ μαλάκα που διοργανώνεις τα Σπέσιαλ Ολύμπικς, να τους βοηθήσεις; Βοήθα την οικογένειά τους, βοήθα τη μάνα αυτού που έχει σύνδρομο Ντάουν και χέζεται πάνω του ενώ είναι σαράντα χρονών, την ώρα που έχει σεξουαλικές ορμές και δύναμη κανονικού άνδρα και έχει προσπαθήσει να τη γαμήσει κιόλας. Δώσε οικονομική ανάσα στον πατέρα του εκ γενετής τυφλού ή αγόρασέ του ένα Λαμπραντόρ Ριτρίβερ και εκπαίδευσέ το κιόλας ώστε να τον οδηγεί. Αγόρασε τα πιο ακριβά πρόσθετα μέλη σε έναν που έχασε και τα δύο του πόδια ή που γεννήθηκε χωρίς, και όχι μόνο στον πρωταθλητή των Σπέσιαλ, που τα θέλει για να τρέχει πιο γρήγορα από τους άλλους κουτσούς. Ολοι τα έχουν ανάγκη το ίδιο.

Τέλος πάντων, αν θες να νιώσουν καλύτερα, βάλε τους να κάνουν κάτι δημιουργικό, να μάθουν μουσική για να κάνουν μια συναυλία και να χειροκροτηθούν, να βάψουν ή να ζωγραφίσουν ένα κτίριο, να φτιάξουν κάτι και με την ολοκλήρωσή του ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να νιώσουν το αίσθημα της πληρότητας, που τόσο τους λείπει.

Σταμάτα να βάζεις ανάπηρους να τρέχουν με τα καρότσια για το ποιος θα βγει πρώτος. Σταμάτα να βάζεις καθυστερημένα παιδιά να παίζουν μπάσκετ ή οτιδήποτε. Σταμάτα να βάζεις τυφλούς να παίζουν μπάλα με κουδούνι μέσα. Και μη μου πεις ότι αυτοί από μόνοι τους θέλουν να αγωνιστούν και ότι είναι δική τους επιθυμία. Γιατί εσύ κάνεις την πρόταση και αυτοί λένε «ναι», ενθουσιασμένοι. Και πώς αλλιώς να κάνουν, άλλωστε, όταν η ζωή τους είναι ένα ατελείωτο βάσανο και τους προσφέρεις μια διέξοδο χαράς, η οποία καταλήγει να είναι χαρά μόνο γι' αυτόν που επικρατεί και βγαίνει πρώτος και ατελείωτη λύπη για όλους τους άλλους; Πώς αλλιώς να κάνουν όταν όλοι τούς βλέπουν σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού; Να αρνηθούν; Θέλουν να ξεχωρίσουν και αυτό είναι απόλυτα λογικό, αλλά μην το εκμεταλλεύεσαι, ρε μουνόπανο του ελέους. Το θέμα δεν είναι η αποδοχή εκ μέρους τους της γαμημένης πρότασής σου, αλλά η ίδια η πρόταση!

ΠΡΟΣΟΧΗ, επειδή είμαι σίγουρος ότι θα ακουστεί κι αυτή η άποψη. Αν γουστάρουν να το κάνουν μόνοι τους, άσ' τους να παίξουν και να το διασκεδάσουν, άσ' τους να νιώσουν τη χαρά του παιχνιδιού και στο τέλος να γίνουν μια παρέα. Εχει τεράστια διαφορά το ένα από το άλλο. Δεν είναι το ίδιο ένα παιχνίδι μεταξύ φίλων σε σχέση με μια διοργάνωση με μάρκετινγκ και χορηγούς. Μη δίνεις δημοσιότητα, προβολή και φράγκα στον πρώτο σε κάθε άθλημα και τ' αρχίδια σου στους χαμένους, γιατί θα έρθω εκεί που βρίσκεσαι, θα αφήσω ανάπηρα τα παιδιά σου, μετά θα τα πετάξω στη θάλασσα και θα δώσω κουλούρι μόνο σε όποιο βγει πρώτο απέναντι, γαμημένε μπάσταρδε. 

Οντας ντράμερ, δηλαδή κάποιος που χρειάζεται και τα τέσσερα μέλη του για να δημιουργήσει, και μόνο στη σκέψη ότι μένω ανάπηρος παραλύω, τρομοκρατούμαι, μου κόβεται η ανάσα. Σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή αν πάθαινα ένα ατύχημα και αναγκαζόμουν να είμαι λειψός για το υπόλοιπό της και λέω πως θα ήταν καλύτερα να πέθαινα. Αν, όμως, ζούσα, το τελευταίο που θα ήθελα θα ήταν να εκμεταλλευτεί ένας προύχοντας πουσταράς την αναπηρία μου για να βγάλει έξτρα φράγκα, την ώρα που εγώ θα ανταγωνίζομαι άλλους ανθρώπους που θα έχουν ανάλογο πρόβλημα, με σκοπό να βγω πρώτος, για να μην είναι το βράδυ πιο μίζερη η ζωή μου απ' όσο ήδη είναι.

Ζακ Ρογκ ή όποιος άλλος είσαι και επιτρέπεις ή και διοργανώνεις αυτό το αίσχος, γαμώ το μουνί που σε γλίστραγε. Και όσο για σας, μαλάκες ψευτοσελέμπριτις που συμμετέχετε στη διαφήμιση αυτής της γαμημένης διοργάνωσης, γαμώ τα καμπλάφια του δέσποτα που σας βάφτιζε, πουτάνας γεννήματα.

Diprosopos just left the building.
 

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

CAREFUL WITH THOSE CANDIES, EUGENE...

Αποδείξατε ότι είστε τελείως ξόφλες, δίνοντας στον Γιουτζίν Θριτίτς τις ίδιες ψήφους με τον θεό Μάικολ Τζάκσεν όσον αφορά το ποιος θα θέλατε να είναι ο γαμιάς του παιδιού σας. Μα καλά, ρε μαλάκες, είστε σοβαροί; Ο Μάικολ, ρε, είχε χτίσει ολόκληρη πόλη-παιδότοπο για τα παιδάκια που θώπευε, δείχνοντας ότι είναι επαγγελματίας ο άθρωπας. Επειδή ο άλλος τους λέει παραμύθια; Ε, άει στο διάολο πια...


Τέλος πάντων, με αναγκάζετε να προχωρήσω σε νέο διαγωνισμό-ψηφοφορία, αυτή τη φορά face to face.


Πάμε, λοιπόν. Γιουτζίν vs Μάικολ for the heavyweight belt του αγαπημένου σας παιδεραστή.


Αν και είστε τόσο μουνιά που ξέρω ότι θα ψηφίσετε Γιουτζίν για να μου τη σπάσετε...

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΘΩΜΑ, ΤΗΝ ΤΡΙΜΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΧΙΛΛΕΙΟ;

Είμαι συγκλονισμένος, αναγνώστη μου, καλέ μου αναγνώστη. Ολα σε αυτόν τον κόσμο έχουν αρχίσει να καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Ημουν έτοιμος να γράψω το part 2 από τις μεγάλες εκφράσεις, αλλά γαμήθηκε το Σύμπαν. Νιώθω σαν να βρίσκομαι στην Ατλαντίδα τη στιγμή της καταστροφής της, σαν να είμαι στο Σαν Φρανσίσκο πριν από πόσα-στον-πούτσο-χρόνια και να έχει αρχίσει να σείεται η γης. Αφορμή για όλα αυτά ήταν ΕΝΑ και μόνο τηλεφώνημα. Βαγγέλας στην άλλη γραμμή:

(Αφού έχει προηγηθεί ανούσια για το κοινό συζήτηση…)

- «Ετσι που λες, ρε μαλάκα. Α, δεν σου ‘πα… Το ‘ξερες ότι ο Μιχαλάκης ο Σταμούλης, που ήμασταν μαζί στο Δημοτικό, ο Μιχαλάκης, ρε, που καθόταν τελευταίο θρανίο, το ’ξερες ότι είναι πιο πουστέος κι απ’ τον Τομ Σέλεκ; Τον είδα προχθές με τρίπατο και τσαντάκι στράπλες να κατεβαίνει τη Φωκίωνος και κουνιότανε τόσο πολύ που απ’ τις δονήσεις ξεκολλάγανε τα πλακάκια».

(Το ακουστικό μού πέφτει απ’ τα χέρια. Gay ο Τομ Σέλεκ; Βόηθα, Τσιγγάνα καρδιά, ν' αντέξουμε κι αυτόν τον πόνο.)

- «Τι λες, ρε ηλίθιε; Είναι αδερφή ο Τομ Σέλεκ; Θα μας τρελάνεις; Αυτός κάποτε ήταν ανδρικό σύμβολο».

- «Ρε, για τον Μιχαλάκη σου λέω, ποιος Τομ Σέλεκ; Για παράδειγμα το ‘φερα».

- «Ρε, ποιος Μιχαλάκης; Κατάλαβες τι είπες τώρα, ρε μαλάκα; Θες να μας τρελάνεις;».

- «Καλά, ρε φίλε, μην τσαντίζεσαι…».

- «Ρε, τράβα γαμήσου κιόλας, που θα μας πεις…» (κλικ… κλείσιμο τηλεφώνου).

Για δέκα λεπτά ήμουν έξαλλος. Για σκεφτείτε το: το να ακούς ότι ο Τομ Σέλεκ είναι gay είναι σαν να σου λένε ότι πέτυχαν τον Ζαμπούνη να τρώει παϊδάκια με τα χέρια, τίγκα στη λίγδα, κρατώντας σημαία του ΚΚΕ, και μετά να ρεύεται και να κλάνει ζουμί στο καινούργιο του παντελόνι συγχρόνως. Σαν να σου λένε ότι είδαν τον Βασιλομπίλαρο τον Τσιάρτα (ή τον Ντράγκαν Τσίριτς για τους πιο προχώ, που είχε μπει ο γίγαντας σε ματς ΑΕΚ - Αιγάλεω στο «Σίτι» μετά από καταρρακτώδη βροχή, όλοι οι παίκτες ήταν σαν ΟΥΚαδες σε αποστολή, τίγκα στη λασπουριά, και εκείνος μόλις τελειώσε το παιχνίδι δεν πήγε καν για ντους. Απλώς έβαλε το κοστούμι του και πήγε σπίτι) να διεκδικεί μπαλιές σαν λυσσασμένο πίτμπουλ και να μαζεύει τις κάρτες λες και παίζει αγωνία και του κάτσανε εφτάρια. Σαν να σου λένε ότι είδαν τον Κόκκοτα να 'χει ξουρίσει μπαρμπέτα, ρε παιδάκι μου!

Μπήκα κι εγώ στο Ιντερνετ να το ψάξω το θέμα. Κι εκεί ο Βαγγέλας, για κακή μου τύχη, βγήκε σωστός. Ε, ναι, λοιπόν, ο Τομ Σέλεκ είναι τόσο πουσταρμάς, που ο Ελτον Τζον μπροστά του φαίνεται σαν τον Σον Κόνερι που μόλις έχει βγει από χειρουργείο έπειτα από μεγέθυνση πούτσας και overdose από ενέσεις τεστοστερόνης. Ο Τομ όχι μόνο τόνε βάζει τον κολιό στο ξίδι, όχι μόνο το τινάζει το λουκούμι, όχι μόνο χτενίζει τον κροκόδειλο (σταμάταααα), αλλά καίει τη βάτα (σκεφτείτε τον τρόπο που καπνίζουν οι gay…) και με τα δύο χέρια. Για να μη λέμε πολλά, ο Τομ είναι ο «MJ» των πούστηδων. Μάικλ Τζόρνταν και Μάικλ Τζάκσον μαζί. Τέλος.


Προς Θεού, δεν τρέχει τίποτα με τους ανθρώπους του τρίτου φύλου, μια χαρά παιδιά είναι και με γεια τους, με χαρά τους και παρέα κάνουμε κιόλας. Θες, ρε φίλε, να ξηγηθείς γουδοχέρι στην κλανιέρα σου; Μαγκιά σου, δέκα πόντους μακριά από τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι, αλλά όχι, ρε μάστορα, να μας το παίζεις και αντρουά ας 'ούμε, να πρωταγωνιστείς στο «Magnum», να σε έχουμε αφίσα στο δωμάτιό μας (όχι εγώ, ένας φίλος…) κι εσύ όπου βλέπεις τρούχα, μπράτσα και ναυτικά καπέλα να σου γυρνάει το μάτι ανάποδα ωσάν τις μπάρες στα φρουτάκια… Ελεος. Μercy. Τραγούδα σε κάνα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, βγες και πες «οι αγαπημένες μου performers είναι η Λάιζα Μινέλι και η Αλίκη Βουγιουκλάκη», φόρα σε δημόσια θέα ένα ποδηλατικό κολάν, ρε φίλε, να τη σακουλευτούμε λίγο τη δουλεία. Κεραμίδα μάς ήρθε…

Τουλάχιστον δεν πήρες τον ρόλο του Indy απ’ τον Χάρισον τον Φορντ (γιατί είχε παίξει αυτό το σενάριο), γιατί ‘θα ‘χες τσακώσει φεντόρα, δερμάτινα και μαστίγιο και δεν ‘θα ‘χε μείνει γερμανικός τριχωτός κώλος άδαρτος και κοντάρι απ’ αυτά που κρατούσαν τις σβάστικες όρθιο. Ποιος, εσύ, με το τσιγκελωτό, το handlebar μυστάκιό σου και την τριχωτή α λα Τσουμπάκα κορμοστασιά σου, που είσαι ο μόνος που θα μπορούσε να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη βιογραφία του allenatore Νικολό Αναστόπουλου, που έδωσε άλλη διάσταση στη διαφήμιση αποσμητικών και το ανάποδο ψαλίδι…

Ρε μπαγάσα, δεν το περίμενα, μ' έσκασες σήμερα…

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Ξέρω ότι ο Τομ Σέλεκ είναι gay, μια και είχα σχέση μαζί του για τέσσερα χρόνια. Ξέρω ότι απολάμβανε την έγγαμη ζωή, αλλά αυτή αποτελούσε μια κάλυψη για τον άσβεστο πόθο που έχει για νεότερούς του άνδρες και αγόρια. Λυπάμαι για σας που πιστεύετε ότι είναι ετεροφυλόφιλος. Είναι gay, αποδεχθείτε το».

Γραμματάκι τραβηγμένο απ’ το ατελείωτο σούσουρο που γίνεται στο Διαδίκτυο για το αν ο συμπαθής Τομ το ράβει το κοστούμι.


* Επίσης, προκηρύσσεται διαγωνισμός για την πιο μαλακισμένη έκφραση τύπου «βάζει την κάλτσα στο συρτάρι» και τέτχια. Ο νικητής κερδίζει την παρακάτω τούρτα γενεθλίων, με σαντιγί παρασκευασμένη από φλόκια γυμνασμένων μελαψών αγοριών από το Πακιστάν. Ζαχαροπλαστείο «Το Πεδίον του Αρεως».








Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ PART 1

- Κάνα μουνί γαμάς;
Εκφραση που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ειπωθεί σε κουβέντα μεταξύ δύο ανδρών που έχουν να ειδωθούν πάνω από τρεις μέρες. Σε τρεις μέρες αλλάζουν πολλά. Επίσης, αφού ο υποβαλλόμενος στην ερώτηση απαντήσει αν γαμεί τελικά κάνα μουνί, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να κάνει την ίδια ερώτηση στον υποβάλλοντα, είτε αυτός έχει μόνιμη σχέση είτε όχι.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Σε αυτή την ερώτηση δεν επιτρέπονται υπεκφυγές και μαλακιούλες του τύπου «έλα, μωρέ, τώρα, τι είναι αυτά που ρωτάς» και τέτοια, γιατί ο ερωτήσας λαμβάνει αυτόματα το δικαίωμα να πάρει έναν έναν όλους τους κοινούς φίλους και να τους ανακοινώσει ότι μιλήσατε και σε άκουσε λίγο περίεργο και ότι μήπως τελικά το έχεις γυρίσει από μπετζίνα σε πετρέλαιο και κατεβαίνεις στα ρεπά σου τη Φωκιώνος με τρίπατο, τσαντάκι στράπλες και αϊλάινερ, ωσάν τον Κοργιαλά; Το λιγότερο, το ελάχιστο που μπορεί να δοθεί ως απάντηση, είναι το «ναι, μωρέ, όλο και κάτι γίνεται, αφού τα ξέρεις τώρα». Η κουβέντα μετά πρέπει να συνεχιστεί σαν να μην έχει γίνει ποτέ η ερώτηση και το όλο σκηνικό πρέπει να το πάρουν οι συνομιλητές στον τάφο τους (είπαμε, μπορεί να παίζει και σχέση, άνδρες είμαστε). Επίσης, αν η ερώτηση γίνει από τρίτο και αφορά το πρόσωπο με το οποίο μίλησες, π.χ. σε ρωτάει κάποιος «ρε συ, ο Μήτσος κάνα μουνί γαμάει;», η μόνη απάντηση που επιτρέπεται είναι «ε, θα γαμάει, τι θα κάνει, σε πούστης λες να το γύρισε, ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ (γελάτε ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ και οι δύο)», προς ανύψωση της εικόνας και του πρεστίζ του απόντος τον οποίο σχολιάζετε, μουνόπανα.

- Επειδής...
Το «επειδή», αλλά σε πιο προχώ φάση. Ανήκει στην ίδια κατηγορία με το «ας 'ούμε» (ας πούμε), το «να 'ούμε» (να πούμε) και το «βασ'κά» (βασικά), με το οποίο άρχιζαν ΚΑΘΕ φράση τους οι παλιοί μεταλλάδες, που σέβονταν τον εαυτό τους, άκουγαν Angelo Περλεπέ και Mystery, Marauder και Power Crue, αλλά γουστάριζαν τρελά και το σκυλάδικο. Το «επειδής» χρησιμοποιείται συνήθως από θείους και θείες στο χωριό, αλλά το αγαπούν πάρα πολύ και οι άνθρωποι που εξασκούν βαριά επαγγέλματα (π.χ. υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μερεμετατζήδες, που για πέντε λεπτά δουλειάς σου παίρνουν δύο βασικούς μισθούς), όπως και οι ταξιτζήδες.
Πολλές φορές ακολουθείται από το «αφού» και σε αυτές τις περιπτώσεις βγαίνουν φράσεις εκπληκτικής ομορφιάς. Παράδειγμα (βασισμένο σε αληθινή ιστορία):
Ηλεκτρολόγος: «Ε, ρε μάγκα, αφού επειδής είχε πέσει ο ρελές έγινε η όλη φάση. Δεν παίρνεις χαμπάρι τι έγινε; 100 ευρώ είναι»...  

- Μεδέν
Το γνωστό σε όλους μηδέν. «Πάρε το μεδέν», λέγανε παλιά, όταν τα τελέφωνα ζυγίζανε δεκατέσσερα κιλά και είχανε καντράν, ενώ η τελεόραση έδειχνε μόνο δύο κανάλια και μόνο δύο χρώματα, άσπρο και μαύρο. (Επίσης, δεν είχε τελεκοντρόλ, κάτι που σε ανάγκαζε να σηκωθείς εξασθενημένος μέχρι καταρρεύσεως από τον καναπέ για το γυρίσεις από ΕΡΤ σε ΥΕΝΕΔ ή να κλαις με κροκοδείλια δάκρυα στον/στην αδερφό/ή σου παρακαλώντας τον να σηκωθεί αυτός -ξυπνάω μνήμες ο πούστης...) Προκαλεί τρελό γέλιο αν πεις «πάρε το μεδέν» σε κάποιον όταν κάνει διακοπές το κινητό, δοκίμασέ το, δεν θα χάσεις. Εγώ το κάνω συνέχεια. Και πάντα κλαίνε από τα γέλια. Τέτοιος είμαι γω.

- Θυαροειδής, θαραπεία, τέσσαρα 
Ο θυρεοειδής, η θεραπεία και ο αριθμός τέσσερα σύμφωνα με τη θεία μου τη Μαρία στο χωριό. Δεν ξέρω ποιο εγκεφαλικό malfunction ή τι σόι firewall έχει πέσει στο μυαλό της και δεν της επιτρέπει να πει τις λέξεις σωστά, αλλά όταν τις ξεστομίζει εγώ και τα αδέρφια μου ξεκωλιαζόμαστε από τα γέλια.

- Πουστιρλίκια
Υπάρχουν δύο εξηγήσεις γι' αυτή τη λέξη:
- «Μακριά από πουστιρλίκια και ναρκωτικά», μου έλεγε ο πατέρας μου στο χωριό όταν ήμουνα μικρός. Με πουστιρλίκια δεν έμπλεξα, αλλά έτσι και συνεχιστεί για πολύ αυτό το γαμήσι με την οικονομική κρίση με βλέπω να πουλάω χαρτάκια πρέζα στην Ομόνοια και ο daddy όχι μόνο να κάνει τη φάση αβαβά και κοκοκό, αλλά να πηγαίνει και δίπλα στο Πολυτεχνείο (έχετε πάει τελευταία;) για να μου φέρνει κόσμο να ζμπρώχνω το stuff. Κάπως πρέπει να ζήσουμε, άλλωστε, και οι χαλεποί καιροί προσφέρονται πάντα για να δρουν ανεξέλεγκτα οι δυνάμεις της Μόρντορ...
- «Αμα σε αρχινίσω σε τίποτα πουστιρλίκια...». Εκφραση που λες σε κάποιον που σου έχει ζαλίσει τα πελέ με σκοπό να σταματήσει τις μαλακίες και να αρχίσει να μιλάει σοβαρά. Αν δεν το κάνει, τον αρχινάς στην τελική στα πουστιρλίκια και γίνεται άθρωπος. Επίσης, αν είσαι γνήσια κότα, ζαρκολαίμικη και λειράτη, μπορείς να αρχινάς στα πουστιρλίκια άφοβα οποιονδήποτε γουστάρεις μέσα από το αμάξι σου, αλλά πρόσεξε, για να μη γίνει η στραβή, να το κάνεις σε perfect timing, ακριβώς τη στιγμή που ανάβει το πράσινο και πουλεύεις, γιατί αλλιώς παίζει να πέσεις σε κάνα ζόρικο παλικάρι και να σε ταλιαρίσει στη φάπα. Αν προσέχεις, όμως, μη φοβάσαι τίποτα. Θα είσαι κι εσύ ένα επιτυχημένο «αλάνι με τα κλειστά παράθυρα», ένας γνήσιος «μαγκιόρος του μπαλκονιού», ιφ γιου νόου γουατ άι μιν.

- Μπινές
Αυτός που του αρέσουνε τα πουστιρλίκια που έλεγε ο πατέρας μου, αλλά δεν το λέει σε κανέναν και τα κάνει κρυφά. Αυτό προφανώς γίνεται διότι ο μπινές δεν δίνει μόνο, αλλά παίρνει κιόλας (το λεγάμενο δούναι και λαβείν), και δεν θέλει οι φίλοι του να τον σκέφτονται να κάνει οπισθολαίμιες έλξεις σε ψωλές μεγέθους Πίτερ Νορθ στην καλύτερη και Λονγκ Ντονγκ Σίλβερ στην άσχημη, γιατί πλασάρει το ίματζ του ανδρός, άλλο αν φοράει κουραδοκόφτη με σιδερότυπο Μπάρμπρα Στρέιζαντ στο μπροστινό μέρος και όταν παίζει το «Αϊ γουίλ σουρβάιβ» χορεύει με φιγούρες Τραβόλτα και δάκρυα στα μάτια από τη συγκίνηση. Αν ο μπινές είχε μπλέξει και με πρέζα και ήταν γιος του πατέρα μου (αλλά προ κρίσης...), θα είχατε δει τη φάση στις ειδήσεις. Επίσης, το «μπινές» χρησιμοποιείται ως έκφραση φιλίας. Π.χ. αν πεις στον κολλητό σου «ρε μπινέ», πρέπει να χαμογελάσει και η συζήτηση να συνεχιστεί στο χαλαρό. Αν ο φίλος σου παρεξηγηθεί, παρακολούθησέ τον και σε κάποια φάση θα τον δεις να το κόβει αριστερά στο Πεδίον του Αρεως και να παίζει τα «Πέτρινα Χρόνια» του Σαλέα σε πακιστανικές πούτσες.

- Κωλόμπος
Για τους προχωρημένους και απλώς «Χριστόφορος» ή και Φ.Κ.Ρ. (Φανατικός Κυνηγός Ροδέλας). Ο Κωλόμπος είναι κάποιος που φέρεται σαν άνδρας, ντύνεται σαν άνδρας, μιλάει σαν άνδρας, περπατάει σαν άνδρας, τρώει σαν άνδρας, χέζει και κλάνει σαν άνδρας, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο του αρέσει να παρκάρει οπισθογωνία την ψώλα του σε ανδρικούς κώλοι. Αντίθετα με τον μπινέ, που δεν λέει τίποτα από αυτά που κάνει σε κανέναν, ο Κωλόμπος είναι ικανός να πίνετε ποτάκι και εκεί που τραβάς τζούρα να σου πει «άσε, ξεκώλιασα μια πούστρα χθες, αλλά ήτανε τόσο αξούριστη, που οι πουτσότριχές μου με τις κωλότριχές του και τη βαρβατσίλα-σκατίλα γίνανε σπαγκέτι τέσσερα τυριά», κάτι που μπορεί να σε κάνει να φτύσεις όλη τη βότκα λεμόνι στα μούτρα του/της μπάρμαν/μπαργούμαν. Παρ' όλα αυτά, αν του πεις ότι ουσιαστικά είναι κι αυτός πουστέος με αυτά που κάνει, γίνεται έξαλλος και είναι ικανός να κόψει φιλίες μαζί σου. Κατά τον ίδιο «κάναν τριχωτό κώλο γαμάμε, δεν το γυρίσαμε κιόλας σε diesel». Κατ' εμέ ο Κωλόμπος είναι μεγαλύτερη πούστρα από τον μπινέ κι ας χτυπιέται σαν χταπόδι στο γούλιασμα.














Και το τραγούδι μας. Ανατριχίλα...







Η ΧΑΣΤΟΥΚΑ ΑΚΑ ΔΕ ΜΠΙΑΤΣ-ΣΛΑΠ

Μπορεί ο κοσμός να καίγεται, αλλά ως γνωστόν το μουνί χτενίζεται. Πόλεμοι, Κόβιντ δεκαεννιά προς είκοσι, τύπα κερνάει Σπέσιαλ Κέη το παιδί ...