ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ PART 2

- Στη ΜΠΟΥΤΣΑ μου!
Δεν σε σέβεται πια κανένας όταν προσπαθείς να γράψεις κόσμο στ' αρχίδια σου και να επιδείξεις την αδιαφορία σου; Σου κάνουν ερωτήσεις στη δουλειά, εσύ δείχνεις ότι δεν σε ενδιαφέρουν και παρ' όλα αυτά εκείνοι συνεχίζουν; Ο γιος σου σε πλημμυρίζει με απορίες για τα ΠΑΝΤΑ από το πρωί έως το βράδυ (παρένθεσις: όποιος πούστης ξαναγυρίσει ταινία στην οποία κάποιο παιδί βλέπει νεκρούς, προβλέπει το μέλλον και είναι πιο έξυπνο από τον Αϊνστάιν στα τέσσερά του, να του ανασκολοπίσουν τη σουφραζέτα α-λα-Βλαντ-Τσέπες-Ντρακούλια ο Mandingo και ο Peter North σε gay gangbang και να του πετάνε καυτό ασβέστη στα μούτρα μέχρι Δευτέρα Παρουσία. Τα παιδιά, ρε μαλάκες, ΞΕΡΟΥΝ Τ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΔΥΟ! Εχετε βρεθεί ποτέ κοντά σε παιδί; Θα σας ζαλίσει τ' αρχίδια με τις απορίες του ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ! Τώρα, πώς στον πέωτα την έχουν δει στο Χόλιγουντ και πιστεύουν ότι τα παιδιά τα ξέρουν όλα, ο Βοσκόπουλος κι η ψυχή τους) και όταν του λες «αγάπη μου, θα σου πω αύριο, ο μπαμπάς πρέπει να ξεκουραστεί» σε γράφει στη μικροσκοπική παπάρα του; Βρέθηκε η λύση! Σταμάτα να λες παρωχημένες εκφράσεις τύπου «στον πούτσο μου», «στ' αρχίδια μου» και τέτοιες μαλακίες, που δεν προκαλούν επ' ουδενί το respect από αυτόν που θέλεις να απαλλαγείς από την παρουσία του. Μόνο μία έκφρασή υπάρχει πλέον για να δείξεις ότι you really mean shit και αυτή είναι «στη ΜΠΟΥΤΣΑ μου». Δοκίμασέ το και θα με θυμηθείς. Εμένανε, πάντως, μου πιάνει πάντα.

- ΟυίσκιΑ
Αν είσαι τίμιος λαϊκός που πάει μποζούκια και τα σπάει και καίει τη γραβάτα και το όνειρό του είναι να γλείψει τη σκατωμένη με πιτσιλοζούμι κωλοσφυρίχτρα του Βασίλη Καρρά και μετά να κόψει τη γλώσσα του, να την ταριχεύσει και να την κορνιζάρει με δάκρυα στα μάτια, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να πεις στη ζωή σου σε γκαρσόνι την έκφραση «παιδί, πιάσε δύο ουίσκι». Αν το κάνεις, θα σταματήσει το μποζούκι να παίζει, όλοι οι θαμώνες θα σε κοιτάξουν βλοσυρά στα μάτια και θα υποβληθείς σε φιστικοβολισμό με Κάσιους μέχρι θανάτου. Αν, από την άλλη, πεις «πσσστ, μάστορα, τσάκω δυο ουίσκια, μία πέρδικα και έναν περιπατητή», αυτομάτως θα ανέβεις στα μάτια του γκαρσονιού και η πρώτη βίζιτα του μαγαζιού θα σου προσγειώσει λουλούδι νεκροταφείου στο πέτο από τα είκοσι πέντε μέτρα, κάνοντας νέο ρεκόρ Γκίνες (το τωρινό είναι 22,5 μέτρα). Λέγεται ότι η παρακάτω σκηνή θανάτου ξεκίνησε με την παραγγελία εκ μέρους του Καφετζόπουλου «κύριε, μήπως θα μπορούσα να έχω δύο ουίσκι;». Γι' αυτό προσοχή όταν βγαίνεις σε κλάμπι λαϊκεντέλικ ή ηλεκτρογάβ. 







Αράουτ
Αυτό κι αν είναι... Ακουσε ο τριμάλακας ο Ελληνάρας στην ασπρόμαυρη τηλεόραση που είχαν στο καφενείο στο χωριό του τον Αγγλο εκφωνητή (οι πρώτοι αγώνες εξωτερικού που μεταδόθηκαν στην Ελλάδα ήταν από την Πρέμιερ Λιγκ) να λέει την έκφραση «our out» (δικό μας άουτ) και σκέφτηκε: «Στον πούτσο μου κι αν δεν ξέρω αγγλικά, εγώ θα πάω να παίξω τόπι το απόγιομα στην αλάνα και θα περιμένω, όπως η Πηνελόπη τον Οδυσσέα, να πάει η μπάλα άουτ. Και τότε θα το πω και θα γίνω τόσο ήρωας που θα με κεράσει κοντσέρτο για όμποε, τσέμπαλο και κλαρινέτο η πιο μουνάρα γίδα του χωριού. I ROCK». Και το έκανε. Και η έκφραση με την πάροδο του χρόνου πέρασε από στόμα σε στόμα και ακούς να τη λένε ακόμα και σήμερα σε γήπεδα 5X5, όπως και εκφωνητές τύπου Βερνίκος στην τηλεόραση, που είναι πιο άμπαλοι κι από ευνούχο σε παλάτι σουλτάνου. Ολο αυτό, βέβαια, βασίζεται στο φαινόμενο που λέγεται «Ονομα ξένου παίκτη». Πώς ονομάζεται ο παίκτης που μόλις ήρθε στην ομάδα μας; Μα, φυσικά, όπως τον αποκάλεσε ο πρώτος δημοσιογράφος που μίλησε στον αέρα γι' αυτόν. Τι; Βγήκε ο παίκτης και είπε ότι δεν τον λένε έτσι; Στην καραπουτσακλάρα μας, ρε, εμείς έτσι τον ξέρουμε. Για αλλαγές είμαστε τώρα; ΑΡΑΟΥΤ, ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΑΡΑΟΥΤ! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!
 
Μυλόρδος, μυλαίδη
Ιδια φάση με το αράουτ, μόνο που είναι πιο τραγική η κατάσταση εδώ, διότι, κύριοι, τη συγκεκριμένη έκφραση την εισήγαγαν στο λεξιλόγιό μας οι μεταφραστές ταινιών με θέμα τον Μεσαίωνα -κυρίως-, που, να τους γαμηθεί το σπιτάκι, είναι και μορφωμένοι άνθρωποι, υποτίθεται, για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Ετσι, λοιπόν, το «my lord» έγινε «μυλόρδε» και το «my lady» έγινε «μυλαίδη», υποβάλλοντας τα αυτιά μας σε ατελείωτα βασανιστήρια κάθε φορά που έπαιζε στην τελεόραση «Ρομπέν των δασών» ή οποιαδήποτε άλλη παπαριά του ελέου είχε θέμα την εποχή που οι αθρώποι σκοτωνόσαντε για πλάκα με ξίφη, βέλη και καυτό λάδι από τις πολεμίστρες. Για κάτσε λίγο, ρε πούστη μου... Μυλόρδε; Είναι δυνατόν; ΜΥ-ΦΑΚΙΝ-ΛΟΡΔΕ; Νατάσα Συρεγγέλα, γαμώ τις αγιογραφίες στην ενορία του χωριού σου και τις πιτσιλάω κιόλας παρουσία του παπά σας Μεγάλη Παρασκευή. 

- Κιαρατάς (ο)
Οχι. Δεν είναι ο κύριος που φεύγει ταξίδι και η γυναίκα του δίνει κώλο μέχρι και στα πόμολα των πορτώνε. Δεν είναι ο ναυτικός που τόνε τρώει η αρμύρα και η γυναίκα του... απλώς τόνε τρώει και αλλάζει ταχύτητες σε λεβιέδες-ψώλες μαύρων θερμαστών από το Τζιμπουτί. Είναι η έκφραση που μου έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμανε μικρός στο χωριό και γύριζα κάθε μέρα πίσω στο σπίτι σαν την Κάρι από το ομώνυμο θρίλερ, μέσα στα αίματα, λόγω ατελείωτης μπάλας και ξύλου με τα παιδιά της δίπλα γειτονιάς. «Ρε κιαρατά, πάλι γύρισες σκοτωμένο; Αχ, τι θα σε κάνω εσένανε...». Κάποτε, κύριοι, κάποιοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε ωραία παιδικά χρόνια. Οταν υπήρχαν αλάνες και καπνοχώραφα, και πολυκατοικίες έβλεπες κάπου πέρα, μακριά...

- «Μπλόκαρε το βίντεο»
Ατάκα που ειπώθηκε από τον φίλο κι αδερφό «Καμπάλ» τη χρυσή εποχή του βίντεο, όξω από το βίντεο κλαμπ του Ηλία, Κερκύρας και Ζακύνθου γωνία, στην Κυψέλη. Ο συμπαθής Καμπάλ, που όλοι ήξεραν ότι έπαιρνε πάντα τις πιο άρρωστες τσόντες, έβγαινε από το εν λόγω μαγαζί με μια σακούλα πορνοταινίες στα χέρια και τότε ήρθε face to face με τον Βαγγέλη ή αλλιώς «κοντό». Και εκτυλίχθηκε ο εξής μυθικός διάλογος μεταξύ τους:
- «Τι πήρες να δεις, ρε φίλε;».
- «Ασε τι πήρα τώρα, προχθές να ρωτάς τι είδα».
- «Τι;».
- «Είδα μια τσόντα με χοντρές, φίλε, γάμησέ τα σου λέω».
- «Πόσο χοντρές;». (Φοβερή ερώτηση!)
- «Ασ' τα, αδερφέ, μπλόκαρε το βίντεο...».

- Της μιλάει...
Εκφραση που χρησιμοποιείται για κάποιον παίκτη που είναι άριστος χειριστής της μπάλας, με εξαιρετικά skills, τόσο καλός, που είναι σαν να δίνει εντολές στο τόπι με το στόμα και αυτό να τις εκτελεί. Παράδειγμα: «Ασε, φίλε, ο Ζιοβάνι δεν υπάρχει, της μιλάει της μπάλας». Κατά καιρούς έπαιξαν και στα μέρη μας παίκτες που της μίλαγαν και χαρήκανε τα ματάκια μας μπαλίτσα, όπως οι Ριβάλντο (άσχετα αν είναι τόσο ταλιροkiller που αν κερδίσει ο γιος του το φλουρί στη βασιλόπιτα κάνει ένσταση στον Αρειο Πάγο και το παίρνει αυτός), Σαραβάκος, Χατζηπανάγας, Καμπς, Σκόκο κ.λπ. Πρέπει, όμως, να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα, για να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια: ο μόνος που έχει μιλήσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σε μπάλα ήταν ο Τομ Χανκς ως ναυαγός, που τα έλεγε με το νι και με το σίγμα, χύμα, τσουβαλάτα και τσεκουράτα στον Σπόλντινγκ. Τέλος.  



Και το τραγούδι μας...





Και ναι, από εμφάνιση είναι σκαρπινοχεταίοι Αλβανοί μία μέρα μετά την είσοδο στην Ελλάδα από τα σύνορα, αλλά το τραγούδι γαμεί.

ΣΠΕΣΙΑΛ ΟΛΥΜΠΙΚΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΛΙΣΤΡΑΓΕ

Οταν θέλω να υποβάλω τον εαυτό μου σε μαρτύριο, σαν τον μαλάκα, αποτυχημένο θρήσκο αλμπίνο στο βιβλίο του Νταν Μπράουν, που ήταν και παπαριά καμαρωτή, κάνω δύο πράγματα: ή βάζω νέφτι στην ψωλή μου, αφού την έχω ραντίσει με καυτό νερό, και μετά την πατάω στην τοστιέρα ή κάθομαι και βλέπω τηλεόραση. Προχθές έκανα το δεύτερο γιατί είχα ξωμείνει από νέφτι και χάλασε και η τοστιέρα.

Κανονικά, όμως, με ζάπινγκ και τέτοια, όπως παλιά, που έβλεπα κανονικά χαζοκούτι, μέχρι που ανακάλυψα τον Τζορτζ Κάρλιν στο Ιντερνετ, το PRO Evolution, το πόκερ και το double paradiddle και τα ξέγραψα όλα.

Και ξαφνικά, εκεί που έβλεπα, σκάει μια διαφήμιση, στην οποία μάλιστα έπαιρναν μέρος διάφοροι τσελέμπριτις, εκ των οποίων έναν θυμάμαι, διότι τον εκτιμώ και ως περφόρμερ και ως μουσικό, τον Ζουγανέλη. Η διαφήμιση αφορούσε τα Σπέσιαλ Ολύμπικς. Ή αλλιώς, για να θέσω το πράγμα στην πραγματική βάση του, αγώνες μεταξύ σακάτηδων, ανάπηρων και ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, όπως τους έχουμε βαφτίσει, τους οποίους διοργανώνουμε εμείς οι «υγιείς», για να τους βλέπουμε και να χαιρόμαστε που δεν είμαστε κι εμείς έτσι, που έχουμε και τα δύο πόδια στη θέση τους και που ο εγκέφαλός μας έχει το κανονικό μέγεθος και κανένα σύνδρομο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιοι δεν είμαστε μαλάκες ή και πιο καθυστερημένοι από αυτούς. Είναι κάτι σαν τους μικρομεσαίους και τους φτωχούς, που οι δεύτεροι υπάρχουν για να τους βλέπουν οι πρώτοι και να χέζονται πάνω τους, ώστε να συνεχίζει να υπάρχει η άρχουσα τάξη.

Τι έγινε, φίλε, σοκαρίστηκες; Σίγουρα θα λες τώρα «γαμώ το σπίτι του Διπρόσωπου, που δεν έχει ψυχή, καρδιά και γράφει τέτοιες μαλακίες από την ασφάλεια του υπολογιστή του για τους καημένους τους ανάπηρους. Αμα τον είχα μπροστά μου θα του έβγαζα τα μάτια και θα του γαμούσα τις κόγχες».

Λοιπόν, πρώτον, θα μου έκλανες τ' αρχίδια, δεύτερον, διάβασε μέχρι το τέλος για να πάρεις χαμπάρι ότι τους υποστηρίζω με αυτά που λέω.

Και συνεχίζω...

Σόρι, ρε παιδιά, αλλά μόνο εγώ το βλέπω; Σπεσιάλ Ολύμπικς; ΣΠΕΣΙΑΛ-FUCKING-ΟΛΥΜΠΙΚΣ;;;

Ποιος διεστραμμένος νους κάθισε και σκέφτηκε: «Χμμμ, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι κατατρεγμένοι της ζωής, αυτοί που η μοίρα τούς τα έχει πάρει όλα, πολλές φορές πριν καν γεννηθούν, από την κοιλιά της μάνας τους. Μιλάμε για τυφλούς, κουλούς, κουτσούς, ανθρώπους με νοητική ή οποιαδήποτε άλλη υστέρηση, σύνδρομα Ντάουν και δεν συμμαζεύεται. Πώς θα γίνει να τους γαμήσω το ήδη γαμημένο Σύμπαν περισσότερο; Πώς θα γίνει να τους ξεφτιλίσω πιο πολύ κι απ' όσο ξεφτίλισε κάποτε ο Μπέρκγκαμπ τον Νταμπίζα; Το βρήκα, μαλάκα μου! Θα τους βάλω να αγωνιστούν σε αθλήματα στα οποία αγωνίζονται οι άλλοι, οι "κανονικοί" άνθρωποι, που θα τους βλέπουν από την εξέδρα και θα χαίρονται, και για να δικαιολογήσω την κλαπαρχιδιά μου, η οποία σκοπό έχει μόνο το να βγάλω έξτρα ΧΡΗΜΑ επειδή τελείωσαν οι κανονικοί Ολύμπικς, θα πω ότι όλοι αυτοί με αυτό που κάνουν είναι ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ! Ναι, μαλάκα μου! ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!! Γαμάτη ατάκα. Και θα επιβραβεύω τον πρώτο, ενώ όλοι οι άλλοι, εκτός από τον σταυρό που κουβαλάνε λόγω της αναπηρίας τους, θα έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτό το γαμημένο, ασύγκριτο συναίσθημα του ηττημένου. Ηττημένος στη ζωή, αναγκασμένος να ζεις με ένα απίστευτο βάρος, αλλά ηττημένος και στους αγωνιστικούς χώρους πλέον! Και με τις κάμερες πάνω σου! ΟΥΑΟΥ!»;

Σίριουσλι τώρα. Εχετε ποτέ πάρει μέρος σε αγώνες; Σε οποιουσδήποτε αγώνες, αλλά να είναι επίσημη διοργάνωση, με κόσμο και τέτοια. Σκάκι, ποδόσφαιρο, τζούντο, μπάσκετ, οτιδήποτε. Επειδή εγώ έχω πάρει και επειδή κάποιες φορές έχω χάσει, έχω να σας πω ένα πράγμα. Κάθε φορά που έχανα ήθελα να ανοίξει η γης και να με καταπιεί, δεν μιλιόμουνα για πέντε μέρες, ήμουνα σε φάση βαριάς κατάθλας και έτσι και με κέρναγες κάνα Prozac (στην Ελλάδα λέγεται Ladose) ή κάνα Effexor, όχι μόνο θα το έτρωγα, αλλά θα το έβραζα σε κουταλάκι και θα το σούταρα στη φλέβα που έχω στα μηνίγγια με εικοσάρα σύριγγα. Και θεωρούμαι εν γένει ψυχικά και σωματικά υγιής, έτσι; Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από αυτό που νιώθεις όταν χάνεις. Ή μάλλον... υπάρχει.

ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΒΓΗΚΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ! Και μάλιστα οι κάμερες όλου του κόσμου είναι στραμμένες πάνω σου. Συγγνώμη που θα το εκφράσω έτσι, αλλά πρέπει να είναι τραγικό να νιώθεις ότι είσαι ο loser ανάμεσα στους «losers» (δώστε λίγη βάση στα εισαγωγικά πριν αρχίσετε να εκτοξεύετε μαλακίες) της ζωής, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα που ζουν οι ηττημένοι σε τέτοιους αγώνες, believe me.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να τους βάζουμε να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον, κύριοι. Θες, κυρ μαλάκα που διοργανώνεις τα Σπέσιαλ Ολύμπικς, να τους βοηθήσεις; Βοήθα την οικογένειά τους, βοήθα τη μάνα αυτού που έχει σύνδρομο Ντάουν και χέζεται πάνω του ενώ είναι σαράντα χρονών, την ώρα που έχει σεξουαλικές ορμές και δύναμη κανονικού άνδρα και έχει προσπαθήσει να τη γαμήσει κιόλας. Δώσε οικονομική ανάσα στον πατέρα του εκ γενετής τυφλού ή αγόρασέ του ένα Λαμπραντόρ Ριτρίβερ και εκπαίδευσέ το κιόλας ώστε να τον οδηγεί. Αγόρασε τα πιο ακριβά πρόσθετα μέλη σε έναν που έχασε και τα δύο του πόδια ή που γεννήθηκε χωρίς, και όχι μόνο στον πρωταθλητή των Σπέσιαλ, που τα θέλει για να τρέχει πιο γρήγορα από τους άλλους κουτσούς. Ολοι τα έχουν ανάγκη το ίδιο.

Τέλος πάντων, αν θες να νιώσουν καλύτερα, βάλε τους να κάνουν κάτι δημιουργικό, να μάθουν μουσική για να κάνουν μια συναυλία και να χειροκροτηθούν, να βάψουν ή να ζωγραφίσουν ένα κτίριο, να φτιάξουν κάτι και με την ολοκλήρωσή του ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να νιώσουν το αίσθημα της πληρότητας, που τόσο τους λείπει.

Σταμάτα να βάζεις ανάπηρους να τρέχουν με τα καρότσια για το ποιος θα βγει πρώτος. Σταμάτα να βάζεις καθυστερημένα παιδιά να παίζουν μπάσκετ ή οτιδήποτε. Σταμάτα να βάζεις τυφλούς να παίζουν μπάλα με κουδούνι μέσα. Και μη μου πεις ότι αυτοί από μόνοι τους θέλουν να αγωνιστούν και ότι είναι δική τους επιθυμία. Γιατί εσύ κάνεις την πρόταση και αυτοί λένε «ναι», ενθουσιασμένοι. Και πώς αλλιώς να κάνουν, άλλωστε, όταν η ζωή τους είναι ένα ατελείωτο βάσανο και τους προσφέρεις μια διέξοδο χαράς, η οποία καταλήγει να είναι χαρά μόνο γι' αυτόν που επικρατεί και βγαίνει πρώτος και ατελείωτη λύπη για όλους τους άλλους; Πώς αλλιώς να κάνουν όταν όλοι τούς βλέπουν σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού; Να αρνηθούν; Θέλουν να ξεχωρίσουν και αυτό είναι απόλυτα λογικό, αλλά μην το εκμεταλλεύεσαι, ρε μουνόπανο του ελέους. Το θέμα δεν είναι η αποδοχή εκ μέρους τους της γαμημένης πρότασής σου, αλλά η ίδια η πρόταση!

ΠΡΟΣΟΧΗ, επειδή είμαι σίγουρος ότι θα ακουστεί κι αυτή η άποψη. Αν γουστάρουν να το κάνουν μόνοι τους, άσ' τους να παίξουν και να το διασκεδάσουν, άσ' τους να νιώσουν τη χαρά του παιχνιδιού και στο τέλος να γίνουν μια παρέα. Εχει τεράστια διαφορά το ένα από το άλλο. Δεν είναι το ίδιο ένα παιχνίδι μεταξύ φίλων σε σχέση με μια διοργάνωση με μάρκετινγκ και χορηγούς. Μη δίνεις δημοσιότητα, προβολή και φράγκα στον πρώτο σε κάθε άθλημα και τ' αρχίδια σου στους χαμένους, γιατί θα έρθω εκεί που βρίσκεσαι, θα αφήσω ανάπηρα τα παιδιά σου, μετά θα τα πετάξω στη θάλασσα και θα δώσω κουλούρι μόνο σε όποιο βγει πρώτο απέναντι, γαμημένε μπάσταρδε. 

Οντας ντράμερ, δηλαδή κάποιος που χρειάζεται και τα τέσσερα μέλη του για να δημιουργήσει, και μόνο στη σκέψη ότι μένω ανάπηρος παραλύω, τρομοκρατούμαι, μου κόβεται η ανάσα. Σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή αν πάθαινα ένα ατύχημα και αναγκαζόμουν να είμαι λειψός για το υπόλοιπό της και λέω πως θα ήταν καλύτερα να πέθαινα. Αν, όμως, ζούσα, το τελευταίο που θα ήθελα θα ήταν να εκμεταλλευτεί ένας προύχοντας πουσταράς την αναπηρία μου για να βγάλει έξτρα φράγκα, την ώρα που εγώ θα ανταγωνίζομαι άλλους ανθρώπους που θα έχουν ανάλογο πρόβλημα, με σκοπό να βγω πρώτος, για να μην είναι το βράδυ πιο μίζερη η ζωή μου απ' όσο ήδη είναι.

Ζακ Ρογκ ή όποιος άλλος είσαι και επιτρέπεις ή και διοργανώνεις αυτό το αίσχος, γαμώ το μουνί που σε γλίστραγε. Και όσο για σας, μαλάκες ψευτοσελέμπριτις που συμμετέχετε στη διαφήμιση αυτής της γαμημένης διοργάνωσης, γαμώ τα καμπλάφια του δέσποτα που σας βάφτιζε, πουτάνας γεννήματα.

Diprosopos just left the building.
 

CAREFUL WITH THOSE CANDIES, EUGENE...

Αποδείξατε ότι είστε τελείως ξόφλες, δίνοντας στον Γιουτζίν Θριτίτς τις ίδιες ψήφους με τον θεό Μάικολ Τζάκσεν όσον αφορά το ποιος θα θέλατε να είναι ο γαμιάς του παιδιού σας. Μα καλά, ρε μαλάκες, είστε σοβαροί; Ο Μάικολ, ρε, είχε χτίσει ολόκληρη πόλη-παιδότοπο για τα παιδάκια που θώπευε, δείχνοντας ότι είναι επαγγελματίας ο άθρωπας. Επειδή ο άλλος τους λέει παραμύθια; Ε, άει στο διάολο πια...


Τέλος πάντων, με αναγκάζετε να προχωρήσω σε νέο διαγωνισμό-ψηφοφορία, αυτή τη φορά face to face.


Πάμε, λοιπόν. Γιουτζίν vs Μάικολ for the heavyweight belt του αγαπημένου σας παιδεραστή.


Αν και είστε τόσο μουνιά που ξέρω ότι θα ψηφίσετε Γιουτζίν για να μου τη σπάσετε...

ΘΩΜΑ, ΤΗΝ ΤΡΙΜΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΧΙΛΛΕΙΟ;

Είμαι συγκλονισμένος, αναγνώστη μου, καλέ μου αναγνώστη. Ολα σε αυτόν τον κόσμο έχουν αρχίσει να καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Ημουν έτοιμος να γράψω το part 2 από τις μεγάλες εκφράσεις, αλλά γαμήθηκε το Σύμπαν. Νιώθω σαν να βρίσκομαι στην Ατλαντίδα τη στιγμή της καταστροφής της, σαν να είμαι στο Σαν Φρανσίσκο πριν από πόσα-στον-πούτσο-χρόνια και να έχει αρχίσει να σείεται η γης. Αφορμή για όλα αυτά ήταν ΕΝΑ και μόνο τηλεφώνημα. Βαγγέλας στην άλλη γραμμή:

(Αφού έχει προηγηθεί ανούσια για το κοινό συζήτηση…)

- «Ετσι που λες, ρε μαλάκα. Α, δεν σου ‘πα… Το ‘ξερες ότι ο Μιχαλάκης ο Σταμούλης, που ήμασταν μαζί στο Δημοτικό, ο Μιχαλάκης, ρε, που καθόταν τελευταίο θρανίο, το ’ξερες ότι είναι πιο πουστέος κι απ’ τον Τομ Σέλεκ; Τον είδα προχθές με τρίπατο και τσαντάκι στράπλες να κατεβαίνει τη Φωκίωνος και κουνιότανε τόσο πολύ που απ’ τις δονήσεις ξεκολλάγανε τα πλακάκια».

(Το ακουστικό μού πέφτει απ’ τα χέρια. Gay ο Τομ Σέλεκ; Βόηθα, Τσιγγάνα καρδιά, ν' αντέξουμε κι αυτόν τον πόνο.)

- «Τι λες, ρε ηλίθιε; Είναι αδερφή ο Τομ Σέλεκ; Θα μας τρελάνεις; Αυτός κάποτε ήταν ανδρικό σύμβολο».

- «Ρε, για τον Μιχαλάκη σου λέω, ποιος Τομ Σέλεκ; Για παράδειγμα το ‘φερα».

- «Ρε, ποιος Μιχαλάκης; Κατάλαβες τι είπες τώρα, ρε μαλάκα; Θες να μας τρελάνεις;».

- «Καλά, ρε φίλε, μην τσαντίζεσαι…».

- «Ρε, τράβα γαμήσου κιόλας, που θα μας πεις…» (κλικ… κλείσιμο τηλεφώνου).

Για δέκα λεπτά ήμουν έξαλλος. Για σκεφτείτε το: το να ακούς ότι ο Τομ Σέλεκ είναι gay είναι σαν να σου λένε ότι πέτυχαν τον Ζαμπούνη να τρώει παϊδάκια με τα χέρια, τίγκα στη λίγδα, κρατώντας σημαία του ΚΚΕ, και μετά να ρεύεται και να κλάνει ζουμί στο καινούργιο του παντελόνι συγχρόνως. Σαν να σου λένε ότι είδαν τον Βασιλομπίλαρο τον Τσιάρτα (ή τον Ντράγκαν Τσίριτς για τους πιο προχώ, που είχε μπει ο γίγαντας σε ματς ΑΕΚ - Αιγάλεω στο «Σίτι» μετά από καταρρακτώδη βροχή, όλοι οι παίκτες ήταν σαν ΟΥΚαδες σε αποστολή, τίγκα στη λασπουριά, και εκείνος μόλις τελειώσε το παιχνίδι δεν πήγε καν για ντους. Απλώς έβαλε το κοστούμι του και πήγε σπίτι) να διεκδικεί μπαλιές σαν λυσσασμένο πίτμπουλ και να μαζεύει τις κάρτες λες και παίζει αγωνία και του κάτσανε εφτάρια. Σαν να σου λένε ότι είδαν τον Κόκκοτα να 'χει ξουρίσει μπαρμπέτα, ρε παιδάκι μου!

Μπήκα κι εγώ στο Ιντερνετ να το ψάξω το θέμα. Κι εκεί ο Βαγγέλας, για κακή μου τύχη, βγήκε σωστός. Ε, ναι, λοιπόν, ο Τομ Σέλεκ είναι τόσο πουσταρμάς, που ο Ελτον Τζον μπροστά του φαίνεται σαν τον Σον Κόνερι που μόλις έχει βγει από χειρουργείο έπειτα από μεγέθυνση πούτσας και overdose από ενέσεις τεστοστερόνης. Ο Τομ όχι μόνο τόνε βάζει τον κολιό στο ξίδι, όχι μόνο το τινάζει το λουκούμι, όχι μόνο χτενίζει τον κροκόδειλο (σταμάταααα), αλλά καίει τη βάτα (σκεφτείτε τον τρόπο που καπνίζουν οι gay…) και με τα δύο χέρια. Για να μη λέμε πολλά, ο Τομ είναι ο «MJ» των πούστηδων. Μάικλ Τζόρνταν και Μάικλ Τζάκσον μαζί. Τέλος.

Προς Θεού, δεν τρέχει τίποτα με τους ανθρώπους του τρίτου φύλου, μια χαρά παιδιά είναι και με γεια τους, με χαρά τους και παρέα κάνουμε κιόλας. Θες, ρε φίλε, να ξηγηθείς γουδοχέρι στην κλανιέρα σου; Μαγκιά σου, δέκα πόντους μακριά από τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι, αλλά όχι, ρε μάστορα, να μας το παίζεις και αντρουά ας 'ούμε, να πρωταγωνιστείς στο «Magnum», να σε έχουμε αφίσα στο δωμάτιό μας (όχι εγώ, ένας φίλος…) κι εσύ όπου βλέπεις τρούχα, μπράτσα και ναυτικά καπέλα να σου γυρνάει το μάτι ανάποδα ωσάν τις μπάρες στα φρουτάκια… Ελεος. Μercy. Τραγούδα σε κάνα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, βγες και πες «οι αγαπημένες μου performers είναι η Λάιζα Μινέλι και η Αλίκη Βουγιουκλάκη», φόρα σε δημόσια θέα ένα ποδηλατικό κολάν, ρε φίλε, να τη σακουλευτούμε λίγο τη δουλεία. Κεραμίδα μάς ήρθε…

Τουλάχιστον δεν πήρες τον ρόλο του Indy απ’ τον Χάρισον τον Φορντ (γιατί είχε παίξει αυτό το σενάριο), γιατί ‘θα ‘χες τσακώσει φεντόρα, δερμάτινα και μαστίγιο και δεν ‘θα ‘χε μείνει γερμανικός τριχωτός κώλος άδαρτος και κοντάρι απ’ αυτά που κρατούσαν τις σβάστικες όρθιο. Ποιος, εσύ, με το τσιγκελωτό, το handlebar μυστάκιό σου και την τριχωτή α λα Τσουμπάκα κορμοστασιά σου, που είσαι ο μόνος που θα μπορούσε να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη βιογραφία του allenatore Νικολό Αναστόπουλου, που έδωσε άλλη διάσταση στη διαφήμιση αποσμητικών και το ανάποδο ψαλίδι…

Ρε μπαγάσα, δεν το περίμενα, μ' έσκασες σήμερα…

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Ξέρω ότι ο Τομ Σέλεκ είναι gay, μια και είχα σχέση μαζί του για τέσσερα χρόνια. Ξέρω ότι απολάμβανε την έγγαμη ζωή, αλλά αυτή αποτελούσε μια κάλυψη για τον άσβεστο πόθο που έχει για νεότερούς του άνδρες και αγόρια. Λυπάμαι για σας που πιστεύετε ότι είναι ετεροφυλόφιλος. Είναι gay, αποδεχθείτε το».

Γραμματάκι τραβηγμένο απ’ το ατελείωτο σούσουρο που γίνεται στο Διαδίκτυο για το αν ο συμπαθής Τομ το ράβει το κοστούμι.

* Επίσης, προκηρύσσεται διαγωνισμός για την πιο μαλακισμένη έκφραση τύπου «βάζει την κάλτσα στο συρτάρι» και τέτχια. Ο νικητής κερδίζει την παρακάτω τούρτα γενεθλίων, με σαντιγί παρασκευασμένη από φλόκια γυμνασμένων μελαψών αγοριών από το Πακιστάν. Ζαχαροπλαστείο «Το Πεδίον του Αρεως».

ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ PART 1

- Κάνα μουνί γαμάς;
Εκφραση που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ειπωθεί σε κουβέντα μεταξύ δύο ανδρών που έχουν να ειδωθούν πάνω από τρεις μέρες. Σε τρεις μέρες αλλάζουν πολλά. Επίσης, αφού ο υποβαλλόμενος στην ερώτηση απαντήσει αν γαμεί τελικά κάνα μουνί, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να κάνει την ίδια ερώτηση στον υποβάλλοντα, είτε αυτός έχει μόνιμη σχέση είτε όχι.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Σε αυτή την ερώτηση δεν επιτρέπονται υπεκφυγές και μαλακιούλες του τύπου «έλα, μωρέ, τώρα, τι είναι αυτά που ρωτάς» και τέτοια, γιατί ο ερωτήσας λαμβάνει αυτόματα το δικαίωμα να πάρει έναν έναν όλους τους κοινούς φίλους και να τους ανακοινώσει ότι μιλήσατε και σε άκουσε λίγο περίεργο και ότι μήπως τελικά το έχεις γυρίσει από μπετζίνα σε πετρέλαιο και κατεβαίνεις στα ρεπά σου τη Φωκιώνος με τρίπατο, τσαντάκι στράπλες και αϊλάινερ, ωσάν τον Κοργιαλά; Το λιγότερο, το ελάχιστο που μπορεί να δοθεί ως απάντηση, είναι το «ναι, μωρέ, όλο και κάτι γίνεται, αφού τα ξέρεις τώρα». Η κουβέντα μετά πρέπει να συνεχιστεί σαν να μην έχει γίνει ποτέ η ερώτηση και το όλο σκηνικό πρέπει να το πάρουν οι συνομιλητές στον τάφο τους (είπαμε, μπορεί να παίζει και σχέση, άνδρες είμαστε). Επίσης, αν η ερώτηση γίνει από τρίτο και αφορά το πρόσωπο με το οποίο μίλησες, π.χ. σε ρωτάει κάποιος «ρε συ, ο Μήτσος κάνα μουνί γαμάει;», η μόνη απάντηση που επιτρέπεται είναι «ε, θα γαμάει, τι θα κάνει, σε πούστης λες να το γύρισε, ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ (γελάτε ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ και οι δύο)», προς ανύψωση της εικόνας και του πρεστίζ του απόντος τον οποίο σχολιάζετε, μουνόπανα.

- Επειδής...
Το «επειδή», αλλά σε πιο προχώ φάση. Ανήκει στην ίδια κατηγορία με το «ας 'ούμε» (ας πούμε), το «να 'ούμε» (να πούμε) και το «βασ'κά» (βασικά), με το οποίο άρχιζαν ΚΑΘΕ φράση τους οι παλιοί μεταλλάδες, που σέβονταν τον εαυτό τους, άκουγαν Angelo Περλεπέ και Mystery, Marauder και Power Crue, αλλά γουστάριζαν τρελά και το σκυλάδικο. Το «επειδής» χρησιμοποιείται συνήθως από θείους και θείες στο χωριό, αλλά το αγαπούν πάρα πολύ και οι άνθρωποι που εξασκούν βαριά επαγγέλματα (π.χ. υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μερεμετατζήδες, που για πέντε λεπτά δουλειάς σου παίρνουν δύο βασικούς μισθούς), όπως και οι ταξιτζήδες.
Πολλές φορές ακολουθείται από το «αφού» και σε αυτές τις περιπτώσεις βγαίνουν φράσεις εκπληκτικής ομορφιάς. Παράδειγμα (βασισμένο σε αληθινή ιστορία):
Ηλεκτρολόγος: «Ε, ρε μάγκα, αφού επειδής είχε πέσει ο ρελές έγινε η όλη φάση. Δεν παίρνεις χαμπάρι τι έγινε; 100 ευρώ είναι»...  

- Μεδέν
Το γνωστό σε όλους μηδέν. «Πάρε το μεδέν», λέγανε παλιά, όταν τα τελέφωνα ζυγίζανε δεκατέσσερα κιλά και είχανε καντράν, ενώ η τελεόραση έδειχνε μόνο δύο κανάλια και μόνο δύο χρώματα, άσπρο και μαύρο. (Επίσης, δεν είχε τελεκοντρόλ, κάτι που σε ανάγκαζε να σηκωθείς εξασθενημένος μέχρι καταρρεύσεως από τον καναπέ για το γυρίσεις από ΕΡΤ σε ΥΕΝΕΔ ή να κλαις με κροκοδείλια δάκρυα στον/στην αδερφό/ή σου παρακαλώντας τον να σηκωθεί αυτός -ξυπνάω μνήμες ο πούστης...) Προκαλεί τρελό γέλιο αν πεις «πάρε το μεδέν» σε κάποιον όταν κάνει διακοπές το κινητό, δοκίμασέ το, δεν θα χάσεις. Εγώ το κάνω συνέχεια. Και πάντα κλαίνε από τα γέλια. Τέτοιος είμαι γω.

- Θυαροειδής, θαραπεία, τέσσαρα 
Ο θυρεοειδής, η θεραπεία και ο αριθμός τέσσερα σύμφωνα με τη θεία μου τη Μαρία στο χωριό. Δεν ξέρω ποιο εγκεφαλικό malfunction ή τι σόι firewall έχει πέσει στο μυαλό της και δεν της επιτρέπει να πει τις λέξεις σωστά, αλλά όταν τις ξεστομίζει εγώ και τα αδέρφια μου ξεκωλιαζόμαστε από τα γέλια.

- Πουστιρλίκια
Υπάρχουν δύο εξηγήσεις γι' αυτή τη λέξη:
- «Μακριά από πουστιρλίκια και ναρκωτικά», μου έλεγε ο πατέρας μου στο χωριό όταν ήμουνα μικρός. Με πουστιρλίκια δεν έμπλεξα, αλλά έτσι και συνεχιστεί για πολύ αυτό το γαμήσι με την οικονομική κρίση με βλέπω να πουλάω χαρτάκια πρέζα στην Ομόνοια και ο daddy όχι μόνο να κάνει τη φάση αβαβά και κοκοκό, αλλά να πηγαίνει και δίπλα στο Πολυτεχνείο (έχετε πάει τελευταία;) για να μου φέρνει κόσμο να ζμπρώχνω το stuff. Κάπως πρέπει να ζήσουμε, άλλωστε, και οι χαλεποί καιροί προσφέρονται πάντα για να δρουν ανεξέλεγκτα οι δυνάμεις της Μόρντορ...
- «Αμα σε αρχινίσω σε τίποτα πουστιρλίκια...». Εκφραση που λες σε κάποιον που σου έχει ζαλίσει τα πελέ με σκοπό να σταματήσει τις μαλακίες και να αρχίσει να μιλάει σοβαρά. Αν δεν το κάνει, τον αρχινάς στην τελική στα πουστιρλίκια και γίνεται άθρωπος. Επίσης, αν είσαι γνήσια κότα, ζαρκολαίμικη και λειράτη, μπορείς να αρχινάς στα πουστιρλίκια άφοβα οποιονδήποτε γουστάρεις μέσα από το αμάξι σου, αλλά πρόσεξε, για να μη γίνει η στραβή, να το κάνεις σε perfect timing, ακριβώς τη στιγμή που ανάβει το πράσινο και πουλεύεις, γιατί αλλιώς παίζει να πέσεις σε κάνα ζόρικο παλικάρι και να σε ταλιαρίσει στη φάπα. Αν προσέχεις, όμως, μη φοβάσαι τίποτα. Θα είσαι κι εσύ ένα επιτυχημένο «αλάνι με τα κλειστά παράθυρα», ένας γνήσιος «μαγκιόρος του μπαλκονιού», ιφ γιου νόου γουατ άι μιν.

- Μπινές
Αυτός που του αρέσουνε τα πουστιρλίκια που έλεγε ο πατέρας μου, αλλά δεν το λέει σε κανέναν και τα κάνει κρυφά. Αυτό προφανώς γίνεται διότι ο μπινές δεν δίνει μόνο, αλλά παίρνει κιόλας (το λεγάμενο δούναι και λαβείν), και δεν θέλει οι φίλοι του να τον σκέφτονται να κάνει οπισθολαίμιες έλξεις σε ψωλές μεγέθους Πίτερ Νορθ στην καλύτερη και Λονγκ Ντονγκ Σίλβερ στην άσχημη, γιατί πλασάρει το ίματζ του ανδρός, άλλο αν φοράει κουραδοκόφτη με σιδερότυπο Μπάρμπρα Στρέιζαντ στο μπροστινό μέρος και όταν παίζει το «Αϊ γουίλ σουρβάιβ» χορεύει με φιγούρες Τραβόλτα και δάκρυα στα μάτια από τη συγκίνηση. Αν ο μπινές είχε μπλέξει και με πρέζα και ήταν γιος του πατέρα μου (αλλά προ κρίσης...), θα είχατε δει τη φάση στις ειδήσεις. Επίσης, το «μπινές» χρησιμοποιείται ως έκφραση φιλίας. Π.χ. αν πεις στον κολλητό σου «ρε μπινέ», πρέπει να χαμογελάσει και η συζήτηση να συνεχιστεί στο χαλαρό. Αν ο φίλος σου παρεξηγηθεί, παρακολούθησέ τον και σε κάποια φάση θα τον δεις να το κόβει αριστερά στο Πεδίον του Αρεως και να παίζει τα «Πέτρινα Χρόνια» του Σαλέα σε πακιστανικές πούτσες.

- Κωλόμπος
Για τους προχωρημένους και απλώς «Χριστόφορος» ή και Φ.Κ.Ρ. (Φανατικός Κυνηγός Ροδέλας). Ο Κωλόμπος είναι κάποιος που φέρεται σαν άνδρας, ντύνεται σαν άνδρας, μιλάει σαν άνδρας, περπατάει σαν άνδρας, τρώει σαν άνδρας, χέζει και κλάνει σαν άνδρας, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο του αρέσει να παρκάρει οπισθογωνία την ψώλα του σε ανδρικούς κώλοι. Αντίθετα με τον μπινέ, που δεν λέει τίποτα από αυτά που κάνει σε κανέναν, ο Κωλόμπος είναι ικανός να πίνετε ποτάκι και εκεί που τραβάς τζούρα να σου πει «άσε, ξεκώλιασα μια πούστρα χθες, αλλά ήτανε τόσο αξούριστη, που οι πουτσότριχές μου με τις κωλότριχές του και τη βαρβατσίλα-σκατίλα γίνανε σπαγκέτι τέσσερα τυριά», κάτι που μπορεί να σε κάνει να φτύσεις όλη τη βότκα λεμόνι στα μούτρα του/της μπάρμαν/μπαργούμαν. Παρ' όλα αυτά, αν του πεις ότι ουσιαστικά είναι κι αυτός πουστέος με αυτά που κάνει, γίνεται έξαλλος και είναι ικανός να κόψει φιλίες μαζί σου. Κατά τον ίδιο «κάναν τριχωτό κώλο γαμάμε, δεν το γυρίσαμε κιόλας σε diesel». Κατ' εμέ ο Κωλόμπος είναι μεγαλύτερη πούστρα από τον μπινέ κι ας χτυπιέται σαν χταπόδι στο γούλιασμα.













Και το τραγούδι μας. Ανατριχίλα...

«ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΑ» Ή 300 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑΙ

Απόλυτος σταρ
Οταν βγαίνεις στη σκηνή, δεν κάνεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, απλώς ανοίγεις ένα βαλιτσάκι και φοράς το σακάκι, το καπέλο σου και ένα γάντι τίγκα στο Σβαρόφσκι, και πεντακόσιοι χιλιάδες μαλάκες κλαίνε και οδύρονται από συγκίνηση μόνο και μόνο που σε βλέπουν να κάνεις ΑΠΛΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΑΜΑΤΑ, όχι μόνο έχεις αυτό που λένε star quality (Θεέ μου, πόσο gay έχω γίνει...), αλλά έχεις πάθει overdose και σε λίγα χρόνια θα πεθάνεις από αυτό. Ναι, ρε μουνιά! Από overdose star quality πέθανε ο Μάικολ! Μπορεί να με λυπούσε η εικόνα του στα τελευταία του, μπορεί να ήταν ένα πλάσμα τίγκα καταθλιπτικό, που είχε καταλάβει ότι ο δρόμος που πήρε δεν τον έβγαλε εκεί που περίμενε και έβγαζε το μωρό του στα μπαλκόνια και τέτοια, αλλά όλα αυτά δεν μειώνουν στο ελάχιστο την αξία του ως καλλιτέχνη! Και μη μου πεις για παιδεραστίες και τέτοια, γιατί κι εκεί σου έχω απάντηση. Θα μιλήσει ο λαός στο τεστ! 


Για πάντα στις καρδιές μας: Elvis. Είναι ο μόνος «βασιλιάς» για τον οποίο θα δεχόμουν να επανέλθει η μοναρχία στην Ελλάδα. Φαντάσου με Ελβις βασιλιά πόσο ροκ εν ρολ θα ήταν ο λαός! Εδώ στην καλύτερή του εμφάνιση, κατ' εμέ πάντα.


Απόλυτο καλτ τραγούδι
Λάκης Τζορντανέλλι, «Τζένγκις Χαν». Γιατί δεν γίνεται κάποιοι άλλοι με αυτές τις θεάρεστες μελωδίες να σηκώνουν Γιουροβίζιο κι εμείς να μένουμε αμέτοχοι. Θα γυρίσουμε τα βυζιά μας γύρω γύρω και θα κάνουμε τη δικιά μας Γιουροβύζιο στην τελική. Και γιατί παρουσιάζει τον Τζένγκις Χαν σε κάτι σαν ζεν πρεμιέ της εποχής: «Για την αγάπη πάντα τραβούσες σπαθί/το πιο όμορφο κορίτσι το είχες εσύ/ήτανε δική σου όλη η Γη». 
Τζένγκις Χαν, ο κοσμοκράτορας του Ερωτα, ο Γιάννης Πάριος των τυράννων.



Για πάντα στις καρδιές μας: Λιναρδάκης, «Με παπί δανεικό». Γιατί σ' αγαπώ. Και θα σε πάω βόλτα. Κι ας κάνω τράκα το παπί γιατί δεν έχω ρόδα.



Bonus: Αφοί Χαϊτίδη. Παίζανε σε τελειωμένο κανάλι και τους αγαπήσαμεν διά το γνήσιον του χαραχτήρος τους και την άδολη, αγνή ελληνική μαγκιά τους. Λατρέψαμε το μούσι του τραγουδιστή και την τεχνική κατάρτιση του μπουζουξή, που έπαιζε σε κάθε εμφάνιση τις κάλτσες του, σοσόνια και μάλλινες μαζί. Μεγάλη τους στιγμή, το σουξέ τους... «Η κάλτσα» (του μπουζουξή ήταν). Play your socks, brotha. Οσοι θέλουν να τους απολαύσουν live ας πάνε στην ταβέρνα στην οποία εμφανίζονται οι κοσμαγάπητοι τροβαδούροι. Θα μάθω πλεροφορίες και θα ενημερώσω.


Απόλυτο μουνί
Μέγκαν Φοξ. Και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε και πολύ. Ηδη με την πούτσα στο δεξί και χαρτοπετσέτα στο αριστερό είσαι, μην κρύβεσαι, εκτός κι αν είσαι αριστερόχειρ, οπότε κάνε την αντιστοίχιση και μη μας τα πρήζεις.

Για πάντα στις καρδιές μας: Σαρλίζ Θέρον. Μαρτίνι για πάρτη της πίνει ο κοντός.

Απόλυτη μπαλαδόφατσα
Ντιέγκο. Ναι, ρε. Ντιεγκίτο. Μπορεί να είναι el graphico, μπορεί το κοκορέτσι που έχει πιει να φτάνει για να καλύψει τις Αλπεις και να ψαρώνει με την πάρτη του μέχρι και ο Τόνι Μοντάνα, μπορεί η καριέρα του να έληξε νωρίς και άδοξα, αλλά ένα είναι σίγουρο: ήταν ο μόνος παίκτης που μπορούσε να πάρει οποιονδήποτε αγώνα alone, χωρίς να χρειάζεται να έχει υπερμπαλαδόρους δίπλα του για να τον αβαντάρουν. Πήγε στη Νάπολι και σήκωσε Καμπιονάτο, ενώ με την Αργεντινή πήρε ένα Μουντιάλ μόνος του και του στέρησαν άλλο ένα τα κοράκια, δίνοντάς το στα Γερμανά. Επίσης, το σπέρμα του τρέχει ακόμα ζεστό μέσα στις wide as space κλανιέρες των πουστρο-Αγγλων, που στο μεταξύ τους παιχνίδι κέρασε σακούλα μέχρι και τον τελευταίο κάτοικο του North Sussex πριν ξωφτιλίσει και τον Σίλτον και πάρει εκδίκηση για το γαμήσι που έφαγε η χώρα του στον πόλεμο των Φόκλαντ. Και μην ακούσω για κόντρες με Πελέ και αρχιδιλίκια, γιατί καλός παίκτης ο Πελέ, αλλά, πρώτον, όπου έπαιζε είχε δίπλα του διαστημικούς συμπαίκτες και, δεύτερον, πλέον έτσι και του δώσεις εκατό δολάρια έρχεται σπίτι σου και σου κάνει τσαλιμάκια με το τόπι την ώρα που τον παίζεις youjizz για να γουστάρεις, ενώ με διακόκια δίνει και γκρόβερ στον μικρό αδερφό σου την ώρα που τραβάει μαλακία με το ένα χέρι στην ψωλή του σκύλου σου, πλένοντας πιάτα μαμάς με το άλλο. Και αυτά σας τα γράφει ένας που σε κάθε Μουντιάλ είναι φόλα Βραζιλία! Αντε και γαμήσου, ρε Πελέ, στην τελική ανάλυση. Εμείς τον μπαλαδόρο μας τον θέλουμε και λίγο τσογλάνι, να ρίχνει και τη χλέπα του και να γαμωμανίζει τον αντίπαλο αμυντικό στην άσχημη. Φλώρε.

Για πάντα στις καρδιές μας: Ζιζού, γιατί ήταν αριστοκράτης και αλήτης μαζί, αλλά και για τη θεϊκή κουτουλιά στον επίγονο της ιερόδουλης κυρίας Μάρκο Ματεράτσι, που έδειξε ότι πρώτα απ' όλα μετράει να είσαι άνδρας και ότι οι πραγματικά μεγάλοι είναι κι αυτοί άνθρωποι με συναισθήματα και αδυναμίες. «Μου έβρισες την οικογένεια; Στ' αρχίδια μου και τα Μουντιάλ και όλα. I fuck your family's relicks (γαμώ τα οικογενειακά σου κειμήλια)».

OWNED!

Επίσης, Χατζηπανάγας για την ντρίμπλα στον Στυλιανόπουλο. ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΛΕΜΕ!

Απόλυτη ζημιά στα μπουζούκια
Αν έχεις πάει στα μπουζούκια κάποτε στη ζωή σου και θεωρείς ότι έχεις κάνει ζημιά, δες αυτό το βίντεο. Και αν θες να με εντυπωσιάσεις μετά, μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Να κάνεις τα ίδια με τον Αρμένη, αλλά στο «Διογένης Παλλάς», με bonus track ότι θα έχεις όλα τα θηλυκά μέλη της οικογένειας του ιδιοκτήτη, μαζί με τη γιαγιά του σε καροτσάκι, στα τέσσερα και θα τα πιτσιλάς με καυτό φλόκι στα μούτρα με το κρεάτινο σουβλί σου καίγοντας τη λουσμένη με ουίσκι γκαμπαρντίνα σου. Μόνο έτσι θα με ψαρώσεις.




Για πάντα στις καρδιές μας: μετά το «Βιετνάμ» δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο.

Απόλυτος υπερφλώρος
Τα 'παμε και στην ψηφοφορία. Νίκος-mothafuckin'-NIVO-Βουρλιώτης. Γιατί αυτός και οι συν αυτώ το παίζουν gangsta ράπερζ και δεν συμμαζεύεται, ενώ είναι τόσο σκατίφλωροι που ο πλανητάρχης των φλώρων Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και οι N'Sync δείχνουν μπροστά τους ωσάν τον Lemmy και τους Μotorhead αντίστοιχα. Οι gangsta ράπερζ, μαλάκα Βουρλιώτη, αποκαλούνται έτσι γιατί είναι πραγματικά gangsta. Και κατά καιρούς περιμένει ο ένας τον άλλονε όξω από το στούντιο και του ξηγιέται drive by κάνοντάς τόνε σουρωτήρι για τα μακαρούνια (βλ.: Tupac, Notorious BIG κ.ά.). Τριμάλακες είναι κι αυτοί, δεν λέω, αλλά τουλάχιστον αποδεικνύουν ότι τον χαρακτηρισμό δεν τον κουβαλάνε έτσι για πλάκα. Γαμημένα παιδιά της Πολιτείας και της Εκάλης, που μπαίνετε στα Nautica και στα Tommy Hilfiger και σας στρώνουνε κόκκινο χαλί και το παίζετε και gangsta. Γαμώσπιτοι. Γιοι πορνών.

Επίσης, σε αυτόν τον αρχίδα που λέει το «Οταν σ' είχα πρωτοδεί», που μας έχουνε σπάσει την πούτσα τα ράδια, δεν έχει πει κανένας ότι όταν καταπίνεις ήλιο από τα μπαλόνια το κάνεις μόνο για να σπάσεις πλάκα και μετά δεν πας επ' ουδενί λόγω στο στούντιο για ηχογράφηση;
Και, Τάκη, επειδή είχαμε τη συγκεκριμένη κουβέντα προψές και μου είπες «γαμώ τις μάνες όλων των ραπάδων».
Παιδιά, μη γαμάτε τις μάνες των ραπάδων. Θα γεμίσουμε Βουρλιώτηδες και ατάλαντους.

Για πάντα στις καρδιές μας: Ολοι οι wannabe υπερΦλώρενς της Αραβίας NIVO, που διαλέγουν και ψαρωτικά ονόματα, τύπου ο Εξολοθρευτής, ο Ατίθασος, ο Κωλοτρυπιδιακός Αναλυτής, ο Ενδοκολπικός Μητρικός σου Διαλογιστής, ο Κοπρικός Επεξεργαστής Του Πατέρα Σου Που Γαμάει Και Την Κουνιάδα Σου και δεν συμμαζεύεται. ΥΠΕΡΦΛΩΡΟΙ!
Σας τα 'χε πει από παλιά ο Μετζέλος...



Απόλυτος gaylord
Σπύρος Ρέβης. Τι να σχολιάσω εγώ τώρα;

Καρδιές: Διονύσης Ζάχος. Wannabe Ζαχαράτος που δεν του έκατσε. Τον έχω γνωρίσει. Δεν βρίσκεις πιο πουστρέλλα από αυτόν ούτε στο Gay Pride στο Βερολίνο τη βραδιά που βγάζουνε πρωταθλητή. Ή πρωθυπουργό. Ή βασιλιά Καρνάβαλο. Ή τι στον μπούτσο, τέλος πάντων, βγάζουνε.

Απόλυτο ελληνικό άσμα
Βασίλης Μητρόπουλος: «Συνοδέψτε την κυρία».
Τα 'χουμε ξαναπεί: όταν μιλάει η τέχνη, εμείς το βουλώνουμε.



Καρδιές: «Και κάνεις και ζημιές». Μεγάλαι στιγμαί από τον Τόλη τον Τσιμογιάννη, που κοντράρει τον Βασίλη τον Μητρόπουλο στα ίσα σε χαίτη-λασπωτήρα.



Απόλυτος ντράμερ
Buddy. Just sit back and watch.

 

Καρδιές: Steve-FUCKING-Gadd! Που θα έπρεπε να γράφεται God... Είναι τόσο γκρούβι που μπορεί να βαράει παλαμάκια κι εσύ να σηκωθείς από τη χέστρα σου και να χορεύεις με τα σκατά στον κώλο.
Παράδειγμα: κάποτε ο Dave Weckl, ο Vinnie Colaiuta και ο Steve Gadd έπαιξαν σε ένα memorial scholarship του Buddy Rich. Ολοι μαζί. Ενώ οι δύο πρώτοι έπαιξαν την κωλοτρυπίδα τους και ψάρωσαν κάθε εν ζωή ντράμερ, ο τρίτος δεν ασχολήθηκε με την επίδειξη τεχνικής, αν και την κατέχει κι αυτήν, και έκανε αυτό που ξέρει καλά: groovαρε τόσο πολύ που έκανε το κοινό να σηκωθεί και να τον χειροκροτήσει περισσότερο απ' όλους. Δείτε καλά το βίντεο, αξίζει.



Απόλυτος κιθαρίστας
Γκάρι Μουρ. Και να πά' να γαμηθείτε όσοι δεν τον γουστάρετε. Πάρτε και μια τρελή εκτέλεση του «Red house» για απόδειξη του μεγαλείου του Γκάρωτα. Ο άνθρωπος έχει ερωτική σχέση με την κιθάρα του και αυτό βγαίνει. Και μη μου πείτε ότι «ναι, καλός, αλλά δεν γουστάρω εποχή "Still got the blues"» και τέτοια ή ότι είναι τσεβδός, γιατί εγώ στην παπάρα μου και τα δύο.



Καρδιές: Χέντριξ. Ναι, ρε, δεύτερος ο Τζίμι. Δικό μου είναι το μπλογκ και ζμπούτσαμ. Εγώ γουστάρω Γκάρι.

Απόλυτη επίδειξη τελειότητας
Ντάξει. Το κοριτσάκι δεν παιζόταν. Τελειότης.



Για πάντα στις καρδιές μας: Αυτόν τον μπούστη, που κατεβαίνει με μια ανάσα στα έγκατα της Γης με την ίδια άνεση που εσύ πας περίπτερο για τσιγάρα και λαχανιάζεις κιόλας, δεν μπόρεσα ποτέ να τον καταλάβω (όπως και όλους αυτούς που κάνουνε τέτοια), αλλά τον respectάρω τρελά. Ο απόλυτος έλεγχος σώματος και αναπνοής.



Απόλυτος Ελλην κωμικός
Χατζηχρήστος για τον ρόλο του Ζήκου στο «Της κακομοίρας». Ο σκηνοθέτης της ταινίας είχε πει ότι μόλις είδε το σενάριο ο Χατζηχρήστος το διάβασε μία φορά και μετά το πέταξε. Και μετά, όταν άρχισαν τα γυρίσματα, μπήκε στο πλατό σαν σίφουνας και ξεκώλιασε στο γέλιο (και συνεχίζει να το κάνει) όλη την Ελλάδα με τις αυτοσχεδιαστικές ατάκες του. R.E.S.P.E.C.T. Πάρε να 'χεις.



Για πάντα στις καρδιές μας: Θανάσης Βέγγος. Γιατί, εκτός από τους κωμικούς ρόλους του, όποτε έχει αποφασίσει να ερμηνεύσει δραματικό ρόλο θα έπρεπε η Ακαδημία να του δίνει το Οσκαρ αβλεπί και χωρίς ψηφοφορίες κι αρχίδια. Θες και παράδειγμα; Πάρε. Από την ταινία «Ολα είναι δρόμος», του Παντελή Βούλγαρη (όπως και η σκηνή στα μπουζούκια), του καλύτερου Ελληνα σκηνοθέτη κατά τη γνώμη μου. Βέγγος να γεμίζει τη λίμνη με τιναγμένα μυαλά επειδή του σκοτώσανε τις χήνες!

 

Απόλυτος μπουχέσας
Μαρινάκης. Πρόεδρος Ολυμπιακού. Και δεν το λέω εγώ. Λέγεται ότι όταν γινόταν η μεταβίβαση μετοχών το είχε πει και ο Κόκκαλης. Επί λέξει: «Δίνω τον Ολυμπιακό στον μπουχέσα».

Για πάντα στις καρδιές μας: Νικόλας Πατέρας. Πρόεδρος Παναθηναϊκού, φίλος Μαρινάκη, αλλά και αντίπαλον δέος. Ο γνωστός στους κύκλους των εφοπλιστώνε και ως «καπετάν Νικόλας», που έχει για μπράβο τον συμπαθή Θεολόγη, ένα συνονθύλευμα μούσκουλων και εφαρμοστών t-shirts, που σταματάει την κίνηση στους δρόμοι μόνο με ένα βλεφάριασμά του, προκειμένου ο χαλκέντερος ηγέτης του λαοφιλούς συλλόγου να κάνει τις δουλειές του. Τρισμέγιστος μπουχέσας ο Νικόλας, αλλά μεγάλη καλτ μορφή ο σωματοφύλακάς του.

Απόλυτη ταινία
«Scarface». Για την τελευταία σκηνή.
«SAY HELLO TO MY LITTLE FRIEND!».



Για πάντα στις καρδιές μας: «Leon».
Νάταλι Πόρτμαν πιτσιρίκα: αφορμή για να γίνεις παιδέρας και να ξεπεράσεις σε φήμη μέχρι και τον Φωτούλη, που έκανε τον κλόουν σε παιδικά πάρτι, όλοι οι γονείς τον λάτρευαν και εκείνος αντί για προβατάκια πριν κοιμηθεί μέτραγε ροδαλές, μωρουδίσιες κωλοχαράδρες που στάζουνε τσιρλί από φρουτόκρεμα σε μυρωδάτες πάνες (ναι, έχω ένα θέμα με τα σκατά και την κοπρολαγνεία, μην τα ξαναλέμε).
Ζαν Ρενό: αρχιδάτος, άσχημος, εκτελεστής, αλλά και ευαίσθητη ψυχή. Οπως πρέπει να είναι ο σωστός ο άνδρας.
Γκάρι Ολντμαν: ψυχάκιας.
Υπόθεση: που γαμεί.
Αισθητική: που γαμεί πάτους.
Τέλος: που καραγαμεί πάτους!

Απόλυτη αναγνώριση σε σκοπιά
ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ!



Για πάντα στις καρδιές μας: μετά από αυτό, το χάος.

Aπόλυτος μπάσκετμαν
Δεν το γράφω καν. Ξεκολλάτε. Και ψάχτε μόνοι σας τα βίντεα να θυμηθείτε λίγο τι έκανε ο άθρωπας.

Για πάντα στις καρδιές μας: Nick-FUCKIN-Galis! Γιατί δεν είναι και λίγο να παίζεις στα γκέτο των αραπάδων, με ατσάλινα διχτάκια (πριν έρθει Ελλάδα), να είσαι λευκός, κοντός και με αφάνα και τα μαυρόνια να σε λένε «Mister Nick».

Απόλυτος ρόκερ
Τζιμ Μόρισον, Τζίμι Χέντριξ, Τζον Μπόναμ, Τζάνις Τζόπλιν και πολλοί άλλοι ακόμα. Μεγάλοι ροκάδες, άφησαν τρελή μουσική πίσω τους, respect, αλλά και με ένα κοινό στοιχείο: ΗΤΑΝ ΛΙΓΟΙ! Οχι ως μουσικοί, αλλά όσον αφορά το πόσο RAWK ήταν. Κι αυτό για έναν και μόνο λόγο: πέθαναν! Πώς το λένε, ρε φίλε; Τα κακάρωσαν, βλέπουνε τα ραπανάκια upside down. Ενώ αυτός... Αυτός έχει πιει τα δεκαπλάσια ναρκωτικά και ξίδια, έχει γαμήσει τα Χ-εις-την-νιοστή-πλάσια υπερμουνιά, είναι βρομόγερας του ελέους αλλά ροκάρει ανελέητα ακόμα, και όταν πεθάνει και πάει (σιγουράκι) στην Κόλαση θα στρίβει μπάφους, θα σπάει μύτους και θα κόβει πρέζα για τον Βελζεβούλ και τον Ασταρώθ. Κυρίες και κύριοι, ο ένας και μοναδικός...

LEMMY KILMISTER

Για πάντα στις καρδιές μας: Ιγκι Ποπ. Για τους ίδιους λόγους με τον παραπάνω, αλλά και για το live του στο πρώτο Rockwave (που λεγόταν Rock of Gods), που τον εκεράσανε μπουκάλι με γαρμπίλι στο κάρκαλο και αυτός αντί να σταματήσει και να σηκωθεί να φύγει, πωρώθηκε και έπαιζε ασταμάτητα για τρεις ώρες, με τέσσερα encore! Θες κάτι άλλο;

Απόλυτη μίμηση
Ντάξει. Ο τύπος απλώς τα σπάει.



Για πάντα στις καρδιές μας: Ζαχαράτος ως Μελίνα. Το παιδί είναι ταλαντούχο, δεν χωράει αμφιβολία επ' αυτού.

Απόλυτος martial artist
Βρασίδας Λι. Γιατί έτσι γουστάρω. Και γιατί μετά τις ταινίες του βγαίναμε όλοι στις αλάνες (ναι, τότε υπήρχαν...) και σαπιζόμασταν στο ξύλο μεταξύ μας βγάζοντας κινέζικες κραυγές. Βρασίδας φορέβα, ρε! ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!

Για πάντα στις καρδιές μας: Τζάκι Τσαν για τα ζογκλεριλίκια, Kris Sfetas γι' αυτή τη σκηνή από την ταινία "Ο θείος μου ο νίντζα" μαζί με τιτανοτεράστιο Τζεβελέκο. Rickson Gracie, γιατί we love brazilian jiu-jitsu!

Απόλυτος αρχιδάτος σκύλος
Οταν ο σκύλος σου βουτάει στη θάλασσα και σούρνει σάρκι με εφτά σειρές δόντια στην μπαραλία, ε, έχει κοχόνες, πώς να το κάνουμε.






Για πάντα στην καρδιά μου: ο σκύλος μου!

BUDDY RULES!

Και το τραγουδάκι μας... 

ΘΑ ΣΑΣ ΜΑΘΩ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΡΕΕΕΕΕΕΕ!!!

Κάποιος, σε κάποια φάση, εν μέσω ξιδιώνε και εύθυμης ατμόσφαιρας στις διακοπές, μου είπε ότι είχε πάθει μεγάλη πλάκα με τα «Καθάρματα» του Μπόγρη και τι γαμάτα που είναι. Ενας άλλος προψές μου είπε ότι είδε το «Κακό» και ότι είναι και γαμώ τις καλτ ταινίες. ΚΑΛΤ. Γαμώ. Τις. Ταινίες. Και.

Μάιστα.

Λοιπόν, κύριοι, ένα έχω να σας πω: παπάρια μάντολες κι αρχίδια καπαμά. Ναι, και εγώ γέλασα με τις παραπάνω ταινίες, αλλά πραγματικά δεν έχετε ιδέα για το τι είναι στ' αλήθεια καλτ και τι όχι.

Κάποιος παράλλος, την ώρα που έθαβα τη γάτα μου στο Πεδίον του Αρεως, με ρώτησε λικνίζοντας το κωλαράκι του -που μόλις του είχε ξηγηθεί λεύκανση-ασβέστωμα σαν τα πλατάνια στα χωριά, οικονομικό πακέτο με το πρόγραμμα Tropical 4 στο ψωλάριουμ- αν θέλω να μου πάρει ένα τσιμπουκάκι για να μου περάσει ο πόνος της ψυχής (βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα). Και όταν τον ρώτησα αν θέλει να του κάτσω μία με το τσαπί στην καρούτα και να τον εθάψω δίπλα στο γατσούλι, άρχισε να τρέχει φωνάζοντας «βοήτεια, καλέεεεε, βοήτεια». Μη ρωτάς το γιατί, δεν ξέρω.

Πίστεψέ με, φίλε: η εικόνα όπου εγώ τρέχω πίσω από μια αλλοδαπή πουστρέλλα με το σκαπανικό στο χέρι και αυτή σπριντάρει τρεκλίζοντας, σκληρίζοντας και σκίζοντας το διχτυωτό της μπλουζάκι θεώρησα ότι θα ήταν πιο γραφική και απ' το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη, τα αγάλματα στα Νησιά του Πάσχα και το Στόουνχετζ. Και δεν το έκανα, αν και θα ήταν καλή ανάμνηση όταν θα ξεφύλλιζα κάποτε τα όνειρά μου.

Γιατί αυτή η εικόνα, ΔΙΑΟΛΕ, θα ήταν καλτ. ΝΑΙ!!! Αντίθετα απ' τις μαλακίες του Μπόγρη και οποιουδήποτε προσπαθεί επιτηδευμένα να φτιάξει κάτι καλτ. Είναι σαν κάτι ατάλαντους και άτεχνους μαλάκες που φτιάχνουνε μπάντες και λένε «άσε, ψηλέ, μην την ψάχνεις, παίζουμε μουσική σέβεντις». Πώς, μωρέ τελευταίε; Αφού ζεις στο 2010 και παίζεις με ενισχυτές τίγκα στο τρανζίστορ και τούμπανα δεκατριάφυλλα με hyper τεχνολογία, έχοντας ακούσει και επηρεαστεί από μύριες όσες μουσικές βγήκαν από το '80 και μετά. Επειδή ακούς αυτή τη μουσική και σου αρέσει δεν σημαίνει ότι μπορείς να την παίξεις κιόλας. ΜΑΛΑΚΑ!   

Το καλτ, φίλε, ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΤ ΓΙΑΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΕΝ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΤ, ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΕΧΝΗΣ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΕ (να το θυμάσαι καλά αυτό), άλλο που κατέληξε να προκαλεί τον γέλωτα και μόνο αυτόν. Δεν είναι καλτ ο Μπόγρης και τα «Καθάρματα», ακριβώς γιατί φτιάχτηκαν με σκοπό και στόχο να είναι καλτ. Πλάκα έχουνε, αλλά καλτ δεν είναι, σόρι κιόλας. Καλτ είναι η ατάκα του Σταμάτη του Γαρδέλη «με θυμάσαι ρε πούστη;». Καλτ είναι «Ο γύρος του θανάτου». Καλτ είναι οι «Χούλιγκανς», ο Πετρόχειλος και η ατάκα του για τους Sex Pistols, οι «Φυλακές ανηλίκων». Καλτ είναι ο Σπύρος Μισθός και ο ταξίαρχος Θεοχάρης.

Γι' αυτό κι εσύ πολλές φορές κάτι που είναι πραγματικά καλτ το προσπερνάς, αδιαφορείς γι' αυτό, είτε διότι δεν το βλέπεις καθόλου είτε διότι δεν δύνασαι για πολλούς λόγους να το δεις. Ξέρεις, όμως, ότι ήταν εκεί, ξέρεις ότι κάτι έχεις χάσει.

Και δυστυχώς, φίλε...

...ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

Διότι εγώ, κύριε, έγραψα αυτόν τον πρόλογο, που θα καθιστούσε οποιονδήποτε σοβαρό λογοτέχνη ικανό να αυτοκτονήσει με ασάλιωτο τριζάτο κωλοδάχτυλο, μόνο και μόνο για να σου δείξω πόσο γαμάτος είμαι και πόσο εύκολα μπορώ να διακρίνω κάτι καλτ. Και επειδή ακόμα αμφιβάλλεις για το μεγαλείο μου, μικρέ ανόητε, πάρε να 'χεις...

ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΓΙΑ ΔΥΟ
Η συγκεκριμένη σειρά έπαιξε τα βράδια του Αυγούστου στο MEGA ρεπέτα. Δεν ξέρω για ποιον λόγο και με εντολή ποιου γαμημένου στελέχους του καναλιού. Προφανώς τους κάηκε το αρχείο με το «Ρετιρέ», με Γιουλάκη και ξινή, και αρπάξανε και κάτι επεισόδια του «Κωνσταντίνου και Ελένης». Οπότε για να μην πέσει ο κόσμος στην πρέζα από τη στέρηση πεότητας, βάλανε αυτό το έπος.

Το θέμα είναι ότι αυτή η σειρά είναι καλτ. Πάμε να αναλύσουμε γιατί.

1. Παίζει ο γίγαντας και τρισμέγιστος τιτάνας της υποκριτικής Γιώργης Νινιός, που κανένας δεν έχει καταλάβει γιατί έχει κάνει καριέρα χωρίς να έχει ψήγμα ταλέντου. Ο R2D2 στο «Star Wars» είναι πιο καλός ηθοποιός από τον Γιώργη τον Νινιό. Ενας με μανιοκατάθλιψη τελευταίου σταδίου σε συνδυασμό με παράλυση των μυών που προκαλούν το χαμόγελο και δυστονία στα μάγουλα είναι πιο εκφραστικός από τον Γιώργη. Λέγεται ότι μια φορά που προκλήθηκε σύσπαση στο μούτρο του Γιώργη το σκεφτήκανε στην Ακαδημία για Οσκαρ, αλλά μετά γέλασε κι ο Γκλέτσος και πέσανε σε ξέρα. Και όποια πει ότι ο Νινιός είναι ωραίος γκόμενος, να της βγει ο γιος κράμα από Σπύρο Μπιμπίλα και Μίστερ Μπούτια -που και αυτοί είναι καλτ, παρεμπιπτόντως.

2. Τα γεγονότα που συμβαίνουν στη σειρά δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν όχι στην πραγματικότητα, αλλά ούτε σε σουηδική τσόντα με νάνους, που στη Σουηδία δεν έχουνε. Διάβασε περίληψη παρακάτω και θα καταλάβεις.

3. Η σειρά γυρίστηκε στα σοβαρά. Αλήθεια. Αποτέλεσε σοβαρή προσπάθεια δημιουργίας.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ (απ' ό,τι κατάφερα να καταλάβω)
Ο Ελληνοαμερικανός παγκόσμιος ροκ σταρ Τζορτζ Στόουν έχει έρθει στην Ελλάδα για κάποιες live εμφανίσεις, αλλά έπειτα από απόπειρα δολοφονίας του φυγαδεύεται σε ένα κρουαζιερόπλοιο, στο οποίο έχει πιο πολλούς μπάτσους κι απ' το Καραϊσκάκη σε ντέρμπι με τον βάζελο για να τον προστατεύουν. Ο επίδοξος δολοφόνος, όμως, δεν κωλώνει και μέσα στο πλοίο παίζουν κι άλλες απόπειρες δολοφονίας, χωρίς επιτυχία κι αυτές, κάτι που μας οδηγεί στη σκέψη ότι αν ο killer (ο Θεός να τον κάνει) πήγαινε σε λούνα παρκ και έπαιζε σκοποβολή πιο πιθανό θα ήταν να πετύχει τον υπάλληλο. Η υπόθεση είναι λίγο shit high and look far away, που λένε και στο χωριό μου, αλλά δεν γαμιέται, αν δεν ήταν δεν θα ήταν και καλτ. Και τώρα το βίντεο. Δείτε το και μετά θα παίξει ανάλυσις.  

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΟΥΣ

Εδώ ο Τζορτζ, που πρέπει να πω ότι είναι σαν στραβοχυμένο νόθο του Κρις Αϊζακ που του ξηγηθήκανε ντεκαπάζ στη γέννα και του έμεινε για πάντα, είναι έτοιμος να ερμηνεύσει στη μουνίτσα από το «Τμήμα Ηθών» (άλλη καλτ υπερπαραγωγή αυτό) την παγκόσμια επιτυχία του «Ινκόγκνιτο». Πρώτα, όμως, της κάνει μια ερώτηση. «Γιατί κάνεις παρέα με τους μπάτσους;». «Γιατί είμαι κι εγώ μπάτσος, Τζορτζ», του απαντάει εκείνη.

Στη συνέχεια σκάει ένας με όπλο που είναι σαν τον Χατζηπαναγή μετά από ισιωτική στην καούκα και μπούκα στο σπίτι του Νίκου Παπάζογλου, όπου του έκλεψε το φουλάρι. Ο εν λόγω απειλεί τον Τζορτζ με χειρότερη προφορά στα αγγλικά κι από κράχτη σε ταβέρνα νησιού με το μπελ μαρί και τα χταπόδια κρεμασμένα απόξω, απαιτώντας να παίξει την παγκόσμια επιτυχία του, η οποία αποτελεί clopy right. Η μπατσίνα στο μουνί της.

Εδώ ο επίδοξος killer συγκινείται από τη θεάρεστη μελωδία και κατεβάζει το όπλο! ΟΡΜΑ, ΜΩΡΗ ΜΠΑΤΣΙΝΑ! ΑΑΑΑΡΦΦΦ! Ξηγήσου του μια αμερικάνα, ένα ματαλεόν, ένα αρμ-μπαρ! Οχι, όμως. Η μπατσίνα στο μουνί της. Αλλωστε, όπως βλέπεις και στην παρακάτω φωτό, το μόνο που θέλει είναι να τελειώσει ο Τζορτζ το κομμάτι και να της τον επαρκάρει αμέσως στον οισοφάγο, μπροστά στα μάτια του έκπληκτου για-τον-πούτσο-δολοφόνου.

ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ!

Το γεγονός ότι ο επίδοξος φονιάς είναι μπροστά της δεν της λέει μία. 

Και ξαφνικά… ακούγονται γυναικεία φωνητικά. Ποιος τα κάνει; Τι γίνεται; Αν απάντησες «η μπατσίνα», μάστορα, χτύπησες κέντρο. 

Τι; Ο δολοφόνος; Τα ‘παμε αυτά. Στο μουνί της. Αυτή το μόνο που θέλει είναι να κάνει δεύτερες και να ξηγηθεί γλωσσοκομπρέσα στο καβλέτο του ρόκερ. 

Αυτή είναι, άλλωστε, η Ελληνική Αστυνομία. Εχει τον δολοφόνο μπροστά της και συνήθως γαμάει το θύμα. 

Ο,τι και να γράψω εγώ από δω και πέρα θα είναι περιττό. Μίλησε η τέχνη για μια φορά ακόμα.

Το υπόλοιπο βίντεο περιλαμβάνει τη συνέχεια του τραγουδιού και μια παραδοχή εκ μέρους του Τζορτζ ότι ναι, έκλεψε το τραγούδι του φίλου του. Δεν έχει σημασία έτσι κι αλλιώς.

Σημασία έχει να καταλάβεις τη διαφορά του πραγματικού καλτ από το μουσαντένιο, αυτό ήθελα εξαρχής. Κι αν έχεις κάποια αντίρρηση, τα σχόλια είναι ανοιχτά και σε περιμένουν.

Καληνύχτα για σήμερα, φίλε. Και επειδή πάντα τελειώνω με ένα τραγούδι, πάρε μια καλτ δημιουργία να γουστάρεις…

SE7EN REASONS ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΔΙΗΜΕΡΟ (Ή ΠΩΣ ΞΕΚΩΛΙΑΣΑ ΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΟΡΟΣ)

Αφού δηλώσω ότι η μόνη πραγματική απόδραση, την οποία θα έχουμε πάντα στις καρδιές μας, είναι το «Σταλόνε, η απόδραση», (ορίτζιναλ τίτλος «Lock up»), ταινία που με τον «Πρίγκιπα της Ζαμούντα» (ορίτζιναλ τίτλος «Coming to America») κονταροχτυπιούνται για να ανακοινωθεί επιτέλους ο κάτοχος του Οσκαρ Πιο Αποτυχημένου Ελληνα Μεταφραστή Τίτλων Ταινιών Ολων των Εποχών...

Αφού σου πω ότι γενικότερα η λέξη «απόδραση» όσον αφορά το φευγιό και τον μπουχό που ξηγιόμαστε όταν κολλάμε κάνα-δυο ρεπό μου προκαλεί τόση σιχαμάρα που θέλω να κάνω χαρακίρι, να πλέξω ημιθανής με τη συκωταριά μου κοκορέτσι και να προσπαθήσω να μείνω όσο πιο πολλή ώρα μπορώ ζωντανός ώστε να το φάω όλο...

Αφού σου πω ότι γενικότερα δεν είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας ακριβώς για τους λόγους που αναφέρει ο μικρός θεούλης στο βίντεο...

...και συμπληρώσω ότι κάθε φορά που βρίσκομαι σε παραθεριστικό μέρος ντρέπομαι κιόλας που είμαι Ελληνας, λόγω της γαμημένης συμπεριφοράς των ομοεθνών μου...

...θα περάσω, επιτέλους, στο κυρίως πιάτο.

Λοιπόν.

Ανοιξε τ' αυτιά σου και άκου με καλά. Αν ποτέ η γκόμενά σου σού πει «αχ, αγάπη μου, τώρα που έχουμε διήμερο να πάμε κάπου να ξεκουραστούμε, να κάνουμε κάνα μπάνιο, να ξεσκάσουμε λίγο, ρε παιδί μου», ξηγήσου της ΑΜΕΣΩΣ δεξί κροσέ with everything you got, φέρε την καλύτερή της φίλη να τη μετρήσει μέχρι το δέκα, να επικυρωθεί το νοκ άουτ, και μετά πήγαινε στο κοντινότερο χιονισμένο βουνό.
 
ΤΡΕΞΕ ΜΕ ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΛΙΑ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ, ΛΑΧΑΝΙΑΣΜΕΝΟΣ, ΦΤΑΣΕΙΣ ΕΚΕΙ, ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ: «ΝΤΡΑΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!».
 
Και επειδή εγώ, ως γνήσιος φλώρενς της Αραβίας, ως άλλος Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω και απάντησα «ναι, μωρό μου, καλά τα λες», αντί να κάτσω σπίτι να καώ με «Red Dead Redemption»... 

...έβγαλα το σουκού στον γαμημένο Πόρο, που μακάρι να τον επάρουνε οι Τούρκοι αύριο τον μπούστη. Δεν θα λείψει σε κανέναν, μπέσα σου μιλάω.

Επτά λόγοι, λοιπόν, για να μην κάνεις ποτέ κι εσύ το ίδιο.

1. Ο Πειραιάς. Αν είσαι περήφανος που είσαι Πειραιώτης, υπογράφεις με μαρκαδόρο στους τοίχους Klasompanieras 7, κουβαλάς στο μπρελόκ σου αυτιά βάζελων, έχεις κάνει παρτούζα στο μπάτσελορ του Παναγιώτη Φασούλα μαζί με τον Γιώργη τον Ανατολάκη και είσαι αυτός που έφαγε τον Φιλόπουλο, καπέλο σου, αλλά εμένα στον πούτσο μου κιόλας. Για μένα ο Πειραιάς είναι το μέρος στο οποίο παθαίνω εγκαύματα στα ούλα, κάτω απ' τα βλέφαρα και στo παχύ έντερο περιμένοντας το καράβι κάθε φορά που φεύγω διακοπές, και μπροστά του οι φούρνοι του Νταχάου και του Αουσβιτς μοιάζουν με πισίνες γεμάτες με παγάκια και Μαρτίνι, με την κωλοβαλβίδα της Σαρλίζ Θέρον να λικνίζεται παραδίπλα. Οσο για τον οδηγό του πλοίου «Απόλλων», που ήταν να έρθει στις 7:15 και έσκασε μύτη κατά τις 9:00, χέζω πιτσιλωτό τσιρλιό πάνω στον σταυρό του οικογενειακού τάφου του.

2. Και αφού μιλήσαμε για σκατά, ας συνεχίσουμε έτσι. Αν βρεθείς μετά από αυτό το κείμενο στον Πόρο, που αμφιβάλλω, σε ξορκίζω μην πας ΠΟΤΕ να φας σε ένα σουβλατζίδικο που λέγεται «Κολόνα». Εξω από το εν λόγω μαγαζί αράζουν δύο κοπρόσκυλα που περιμένουν από τους πελάτες να τους πετάξουν κάνα μεζέ. Αφού φάνε, τα ντόγκια πηγαίνουν και ξεκωλιάζονται, χέζοντας σκατά από λαρδί σε ένα δέντρο παραδίπλα. Οι υπάλληλοι του μαγαζιού κάθε πρωί βγαίνουν και μαζεύουν με ευλάβεια τα σκυλίσια κουράδια. Μετά τα περνάνε σε ψιλές μεταλλικές ράβδους, τα ψήνουν και τα πουλάνε για κεμπάπ. Αν δεν θες κεμπάπ ή γύρο, τον οποίο φτιάχνουν από τους Αλβανούς παπιόζους διανομείς που δεν είναι και πολύ γρήγοροι, έχει και χάρμπουργκερ. Αν θες, λοιπόν, fast food, κάνεις την παραγγελιά σου και εύχεσαι να μην πέσει ο server του μαγαζιού. Γιατί το ζαμπόν και το τυρί το βγάζουν με Photoshop από πρίντερ. Αν δεν θες ούτε αυτά, έχει και χοιρινό καλαμάκι. Εξι ξίγκι, μισό κρέας. Δεν θα σε χαλάσει.

3. Στην τηλεόραση μισής ίντσας που είχε η σπηλιά που πλερώσαμε για δωμάτιο έδειξε ένα ρεπορτάζ για τον Μπαράκ Ομπάμα και τη μεγαλειώδη κίνησή του να κάνει μπάνιο στον Κόλπο του Μεξικού μαζί με την κορούλα του, θέλοντας να δείξει ότι δεν παίζει μόλυνση από την κλαπαρχιδιά που έκανε η BP, η οποία έζμπρωξε πιο βαθιά την ψωλή στο γκρόβερ του ήδη πηδημένου πλανήτη μας.
Αφού σου πω ότι χθες τον έπαιζα και σκεφτόμουνα ότι έκανα μπάνιο στον κόλπο της μάνας του Ομπάμα, στον οποίο, αντίθετα, παίζει μεγάλη μόλυνση από την υπερβολική χρήση μαύρης πούτσας με βλεννόρροια και σύφιλη, θα προκαλέσω τον χαλκέντερο Μπαράκ, αν έχει αρχίδια και είναι και τόσο μαγκιόρος όσο μας πουλάει ότι είναι, να πάει να κάνει μπάνιο στο Λιμανάκι της Αγάπης στον Πόρο. Και να πάρει και την πουτάνα την κορούλα του μαζί. Και αν δεν βγουν και οι δύο πιο λευκοί από τον Μάικολ Τζάκσον στο φέρετρο και με μεγαλύτερα βυζιά από του Meatloaf, θα κόψω τα δικά μου αρχίδια. Που έχω. Γιατί έκανα μπάνιο εκεί. Ο μαλάκας. 

4. Το 4 είναι μια επιστολή μικρού μήκους που θέλω να στείλω σε όποιον πούστη έχει rooms to let σε νησί.

«Αγαπητέ ενοικιαστή τρωγλών σε τουρίστες,
Καλά, ρε μαλάκα, με εκλιπαρείς -σε σημείο που είσαι έτοιμος να μου τον πάρεις στο στόμα- στο λιμάνι που έχει το γαμωνήσι σου να σε επιλέξω ανάμεσα από άλλους δεκαπέντε παπάρες σαν κι εσένα, για να μείνω για τρεις μέρες στην καλύβα του μπάρμπα Θωμά, την οποία συνήθως ενοικιάζεις σε Αγγλους με σύνδρομο Ντάουν, για να βγάλεις εσύ όλο τον χειμώνα, και μάλιστα χωρίς να αλλάξεις ΜΙΑ (1) φορά σεντόνια. Και ζητάς τον προϋπολογισμό της Ελβετίας, ρε μπινέ της Τρούμπας, για να βγαίνω στο μπαλκόνι αυτού-που-αποκαλείς-δωμάτιο και να βλέπω σωρό από μπάζα, τα οποία προορίζονται να γίνουν τα επόμενα rooms to let, που θα ενοικιάσεις και τον επόμενο Δεκαπενταύγουστο και θα εξασφαλίσεις και το μέλλον των εγγονιών σου.  

ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ, ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΓΑΪΔΑΡΟ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ;».

Εν τω μεταξύ, πριν από κάποιες μέρες πήρα τηλέφωνο για να κλείσω δωμάτιο στα Κουφονήσια από 26 Αυγούστου και μετά, που δεν είναι και φουλ σίζον. Και μου λέει ένας μάγκας:
- «Τα δίνω 60 ευρώ, φίλε, επειδή είναι χαμηλή σεζόν».
- «Δηλαδή άμα ήταν υψηλή πόσο θα τα έδινες, ρε φίλε;».
- «90 τα δίνω στην υψηλή».
- «Τι λες, ρε μεγάλε; Πας καλά;».
- «Α, φίλε, εμείς εδώ στα Κουφονήσια καθορίζουμε μόνοι μας τις τιμές».

ROLF, IMAO, WTF ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΡΧΙΔΙΕΣ!;!;!;!;!;!;!;!;!

Ακου τι μου είπε, ρε φίλε! Καλύτερα να μου έλεγε για το μουνί της μάνας μου παρουσία της και να τη χαστούκιζε κιόλας μπροστά μου! Εσύ εκεί στα Κουφονήσια, ψαρά πεσκανδρίτσας, που πιστεύεις ότι με δυο χέστρες και ένα μερεμέτι έγινες ο Χίλτον ο ίδιος, νομίζεις ότι έχεις πιάσει τον παπά του νησιού απ' τ' αρχίδια με λάσο. Και επειδή έγινε και της μόδας το γαμωνήσι σου τελευταία, βλέπεις τους τουρίστες σαν χαρτονομίσματα, γαμώσπιτε, που θα μου πεις ότι καθορίζετε και τις τιμές μόνοι σας. Ξεκαβαλάτε λίγο το καλάμι, γιατί με βλέπω διακοπές στα Μπόρα Μπόρα του χρόνου κι ας μου πάει ο κούκος αηδόνι.

5. Η τριχωτή φυλή των Ρακέτα Ρακέτα. Αν δεις τον Τσουμπάκα 210 κιλά, με 102% λίπος, με καδένα ή χρυσό σταυρό και μπρασελέ με χαραγμένο το μικρό όνομα στο χέρι, να αλλάζει ρακετιές με την ταχύτητα του φωτός με άλλον πίθηκα ανάλογων προσόντων, προσπαθώντας οι δυο τους να καταστήσουν τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους χρόνια ασθενείς από διπολική διαταραχή και ψυχωσική συνδρομή, συγχαρητήρια. Είσαι σε μια ελληνική παραλία. Ο εν λόγω μπορεί να σου πετύχει το φραπόγαλο με φόρχαντ πιο δυνατό κι απ' του Αντι Ρόντικ από τη διπλανή παραλία ή να πάει ξάπλα γριά που μένει στον ξενώνα «Ευ ζην» στο Ζούμπερι ενώ εκείνος παίζει τετράδα με Σαργκάνη, Σπύρο Μπουρνάζο και Τάσο Μητρόπουλο στην Ερωτοσπηλιά στο Πόρτο Ράφτη.

Και τώρα λίγος κοινωνικός ρατσισμός σε πρώτο πρόσωπο.

Καλά, ρε ψηλέ, παίζεις όλη μέρα, επί όλο το καλοκαίρι, ρακέτα με τους φίλους σου, που όλοι μαζί δεν πιάνετε τριψήφιο σε I.Q. τεστ στην καλή σας μέρα. Καις έναν θερμιδομετρητή την ημέρα και κανονικά άμα έτρωγες έναν ολάκερο γάιδαρο μαζί με την ουρά σε κάθε γεύμα δεν θα έπρεπε να παίρνεις γραμμάριο.

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΧΟΝΤΡΟΣ;
   
6. Θέλοντας να ενισχύσει τη μιζέρια και τη σαπίλα του όλου γουικέντ, η γκόμενά μου είπε να αγοράσει περιοδικάκια, να τα διαβάσουμε με τον καφέ μας ή στην παραλία. Εγώ αγόρασα Μικιμάου. Τα Μικιμάου, όμως, κάποια στιγμή τελειώσανε και έπρεπε ή να κάνω βουτιά και να μείνω με ένα αρχίδι από τη μόλυνση ή να διαβάσω κάτι από αυτά που πήρε το κορίτσι μου. Δηλαδή στην καλύτερη το «Down Town». «Αντε», λέω, «δεν γαμιέται». Το ανοίγω και πέφτω καρφί πάνω στο άρθρο του Κωστόπουλου, με το εξής μυθικό μότο:

«Οταν αράζεις το σκάφος, η γυναίκα και τα παιδιά σου φεύγουν από αυτό σαν τα ποντίκια».

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ, ΜΩΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΕ; ΣΟΒΑΡΑ;

Καιγόταν ο μέσος Ελληνας, που είναι σαν Τούρκος που έπεσε στον έρωτα του Βλαντ Ντρακούλια του Παλουκωτή λόγω οικονομικής κρίσης, με το πέος ανά κόλον, να μάθει τι συμβαίνει στον μέσο σκαφάτο όταν αράζει στην προβλήτα και είπες να τον βοηθήσεις να ξεσκαλώσει; Γαμώ ένα φορτηγό αγίους με τον ΧΡΙΣΤΟ ΣΟΥ οδηγό, ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ;

7. Πειραιάς. Μια απ' τα ίδια. Και μάλιστα στο γύρνα. Που είναι χειρότερα. Μην τα ξαναλέμε.

Πάντως, ωραία ήτανε στον Πόρο. Ξεσκάσαμε λίγο.


Το μπλογκ αναστέλλει τη λειτουργία του λόγω διακοπών. Και να θυμάστε, μαλάκες. Ο μέσος όρος ζωής είναι τα 75 χρόνια. 75 καλοκαίρια δεν είναι πολλά, αν αναλογιστούμε ότι ζούμε για 15 μέρες τον χρόνο. Οπότε μην αφήνετε κανέναν πούστη να σας γαμήσει τις διακοπές, με οποιονδήποτε τρόπο. 

Tags: Παναγιάς για τις ευλογίες.

ΜΠΛΙΑΑΑΑΑΡΓΚ... ΜΠΕΕΕΕΕΕΕΕΡΠ... ΜΠΛΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΡΠ (ΞΕΡΑΤΑ)

 Για να γραφτεί το σημερινό άρθρο μιλάμε ότι έχω ζήσει πολλές στιγμές. Στιγμές καθημερινές, ξέρεις εσύ. Εκεί, π.χ., που σε έχει πάει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας και βγαίνεις από χέστρα έχοντας αφήσει κουράδα-βδέλλα, ξέρεις, από εκείνη που και δέκα φορές να σκουπιστείς πάλι θα βρεις υπολείμματα στο σώβρακο και θες ατσαλίνα για φύγει το blob από τον dolomite καμπινέ που μόλις φόρεσες στο μπάνιο σου. Τότε τον βλέπεις μπροστά σου στην οθόνη. Και θεωρείς πολύ πιο ευχάριστο το να γυρίσεις πίσω και να κάνεις κρέμα ομορφιάς με το τσιρλί που έχει απομείνει και δυο αγγουράκια στα μάτια, παρά να είσαι αναγκασμένος να τον παρακολουθήσεις ένα δευτερόλεπτο ακόμα.

Είναι αρκετοί οι κύριοι που προκαλούν τέτοια συναισθήματα, αλλά τρεις έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ενώ οι άλλοι σκαρφαλώνουν στα Μετέωρα με φουλ εξοπλισμό, εκείνοι πάνε στο Εβερεστ ξεβράκωτοι, χωρίς νερό και φαγητό, και επιζούν. Μιλάμε για τέτοια ύψη. Μιλάμε για τέτοιο σίχαμα. Γράφω το άρθρο με πόνο ψυχής. Σου λέω αλήθειες. Καλύτερα να μου ξηγιόντουσαν golden shower δέκα Πακιστανοί που μόλις έχουν γυρίσει, άπλυτοι τρεις μήνες, από το πακιστανικό Σουρβάιβορ ή να έμπλεκα σε threesome με τη Ρόζι Ο’Ντόνελ και τη Μαντλίν Ολμπράιτ, παρά να ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με αυτούς τους τρεις.

Ξεκινάμε αντίστροφα. Και νούμερο τρία στη λίστα μας είναι ο…

ΤΑΚΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

Καούκα Boney M γκριζαριστή, φλάιν και τζιν Alberto Lupo. Μόνο αυτόν και τον ΛΕ.ΠΑ. έχω δει να το φοράνε το τελευταίο, αλλά ο ΛΕ.ΠΑ. συγχωρείται λόγω του γενικότερου μεγαλείου του και του γεγονότος ότι είναι πιο γραφικός κι από γκλίτσα που πουλιέται σε μαγαζί στην Πλάκα. Σκηνικό με αφίσες και φωτό του Ολυμπιακού από πίσω και ο κλασικός χοντρούλιακας κολαούζος γαύρος δίπλα του να λέει «Ναι, Τάκη», Πες τα, Τάκη», «Χα, χα, χα, good one, Τάκη, τα ξεκώλιασες τα βαζελάκια».

Ωπα λίγο, μισό, δεν μπορώ να το αφήσω έτσι… Και καλά, άιντε, να είσαι ο Τσουκαλάς κάτι πάει κι έρχεται, αλλά να είσαι ο Robin του Τσουκαλά και ο Τάκαρος να είναι ο Batman σου, να είσαι ο Ντον Τζόνσον και ο Τάκαρος να είναι ο προσωπικός σου Φίλιπ Μάικλ Τόμας, ε, αυτό, μαλάκα μου, πάει πολύ. Είσαι πιο τελειωμένος κι από πρέζωνα στην Ομόνοια που ξηγιέται προσκύνημα με πορτοκαλαδίτσα στο χέρι και βαράει ντάγκλα στηριζόμενος στο ένα πόδι με την πατερίτσα στον αέρα (αλήθεια, γιατί δεν πέφτουν ΠΟΤΕ τα πρεζάκια;).

Ωπα, ξεχάσαμε τον Τάκη… Τσουκαλά, είσαι ανύπαρκτος, πιο πουθενάς από σένανε δεν έχει ματαζήσει στον πλανήτη. Δεν κάνεις για τίποτα, οι παντόφλες μου, ο Κατέλης και μισή μερίδα βλίτα έχουν πιο υψηλό IQ από την πάρτη σου. Ασε που ο Κάτμαν παίζει να έχει και πιο μεγάλο λεξιλόγιο από σένα, που το μόνο που ξέρεις να λες είναι «Αντε γεια». Αντε γεια κι από μένα, ρε Καραγκιόζη, σε βαρέθηκα…

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: να είναι σε τριήμερο bachelor πάρτι υπερφλώρων βάζελων (μιλάμε για φλώρους, όμως, όχι μαλακίες, τόσο φλώρους που οι NSync να φαίνονται μπροστά τους σαν τους Motorhead) από Β.Π. σε σκάφος στη μέση του Αιγαίου, να έχει κάτσει τρελή στραβή με τις πουτάνες, να έχει μείνει το καράβι από καύσιμο και να τον γλεντάνε τα κοκαρισμένα φλωράκια στο πέος άκοπα, μέχρι να στάξει το γκρόβερ του τυρί Φιλαδέλφεια. Και για επιδόρπιο σβήσιμο πούρων στις ρόγες.

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… ήμουνα η κόρη του Δουρή. Τέλος.

Και το νούμερο δύο είναι ο…

ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

Ελεος. Να έρθει κάποιος να μαζέψει τα ξεράσματα. Με κουβά δίπλα μου γράφω. Εδώ μιλάμε για μεγαλεία. Μιλάμε για τον άθρωπα που είναι κριτής των πάντων χωρίς να έχει κάνει τίποτα στη ζωή του. (Οποιος μου πει κάτι καλλιτεχνικό που έχει κάνει ο Μουρατίδης και έπιασε/πούλησε/είχε την ελάχιστη δυνατή επιτυχία κερδίζει πλαστική κούκλα Τάκη Τσουκαλά με διπλή κωλοτρυπίδα. Και μην πει κανείς ότι είναι dj. Δίσκους έχω κι εγώ σπίτι μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή ακούω Elvis έγινα και το αηδόνι του Memphis.) Εχουμε και λέμε. Κρίνει ανθρώπους που τραγουδάνε. Εχει τραγουδήσει ποτέ στη ζωή του, έστω στο μπάνιο; Ποτές. Οπότε με ποιο κριτήριο κρίνει; Είναι απλό. Εχεις πούτσα; Περνάς. Εχεις μουνί; Σόρι, next year. Παράδειγμα: νεαρός αγορέλλος (σ.σ.: «αγορέλλος» είναι ο έφηβος που δεν τον έχει φάει ακόμα, αλλά έτσι και περάσεις από πίσω του στο τρόλεϊ και του τον ακουμπήσεις κατά λάθος λόγω στενότητας χώρου, στάζει βαρβολίνες η πρωκτοοπή του μέχρι στάση Καλιφρονά. Αν τον φάει, περνάει στο επίπεδο «πουστρέλλος») τραγούδησε σε reality της πούτσας που προβλήθηκε σε επανάληψη, με τον Νικόλα να τόνε βλέπει σαν Πακιστανός πρόσφυγας που κάθεται απόξω απ’ τους «Μερακλήδες» και κοζάρει τον γύρο με δάκρυα στα μάτια και σάλια μέχρι πεζοδρόμιο. Και τα ‘χουμε ξαναπεί: το τι κάνει ο πάσα εις στο κρεβάτι του δεν μας νοιάζει, αλλά όταν αυτό αποτελεί κριτήριο και κατακεραυνώνει ανθρώπους υποκινούμενους από τη ματαιοδοξία τους και μόνο, τότε δεν μπορούμε και δεν πρέπει να το αφήνουμε έτσι.

Μουρατίδη, γράψε ένα τραγούδι, τραγούδα κάποιο που έχει γράψει ένας άλλος, κάνε ένα χορευτικό (να το δω αυτό και μετά κόψτε μου και τ’ αρχίδια, θα έχω ολοκληρωθεί ως άνδρας…), κάνε κάτι τέλος πάντων διαφορετικό από το να κρίνεις τους άλλους χωρίς ο ίδιος να έχεις έστω ένα μικρό ψήγμα ταλέντου σε οτιδήποτε. Πάρε μια λατέρνα στην τελική και βγες στη Φωκίωνος και παίξε, αλλά ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ πριν κρίνεις τους άλλους.

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: να βρεθεί σε νησί μόνο με σκυλούδες εθνικής οδού που θα του τραγουδάνε άσματα του τύπου «αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες, θα πέφταν’ σαν ξερόφυλλα οι βέρες», «και κάνεις και ζημιές, και κάνεις και ζημιές, και έχεις κι απαιτήσεις, τραπέζι πίστα θες» (σιχαίνεται τις λαϊκές πιο πολύ κι απ’ όσο σιχαινόμαστε εμείς τον ίδιο) και να είναι αναγκασμένος να ζήσει όλη του τη ζωή εκεί. Επίσης, η πιο κοντινή βάλανος θα ήταν δύο ναυτικά μίλια από εκεί, σε άλλο νησί, στο οποίο θα ζούσαν μόνο gifted φουσκωτοί λαδωμένοι με Κόπρετον, τόσο gifted που to ανδρικό μόριο του Peter North θα φαινόταν μπροστά τους σαν Liposan κεράσι. Και ναι: φυσικά και θα έπαιζαν sharkια με εφτά σειρές δόντια ανάμεσα. Και ναι: θα είχε και κιάλια, για να ‘ναι πιο βαρύ το βάσανο…

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… Forget it, απλώς δεν γίνεται. Τέλος.

Εφτασε η ώρα, κυρίες μου και κύριοι. Ο πιο σιχαμένος ever είναι ο…

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ

Τι να πεις… Τα λόγια είναι λίγα για περιγράψουν αυτό το πράμα. Μιλάμε για τον άνθρωπα που έχει σηκωθεί έξαλλος σε εκπομπή, χτυπάει στα χέρια στο τραπέζι με μανία και σκληρίζει: «Πρέπει να το παραδεχθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ΘΕΜΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ». Εξαλλος, όμως, λέμε, όχι μαλακίες. Μιλάμε για τον τύπο που υπερασπίζεται κάθε συμμετοχή μας στην καρακίτς λαϊκοπανήγυρη που λέγεται Eurovision (ναι, και του ξάδερφού του, Μιχάλη, με το «S.A.G.A.P.O.», που  πλέον έχει καταχωρισθεί στις μνήμες μας ως πιο αστείο κι απ’ το «Της κακομοίρας» με τον Χατζηχρήστο) με θέρμη τσοπανόσκυλου που βλέπει τον λύκο να πλησιάζει στη στρούγκα. Μιλάμε για τον άνθρωπο που είχε μουσική εκπομπή και έβαζε άκοπα και εμπλοκή –στάκα, μαλάκες. Βάστα, Τσιγάννα καρδιά, ν’ αντέξεις κι αυτόν τον πόνο– ΤΖΟΝ ΤΙΚΗ και ΛΑΚΗ ΤΖΟΡΝΤΑΝΕΛΛΙ! Ααααααααααααααααααααααααααα!!! Μη, όχι, σταμάτααααααααααααααααααααα!!!

Και καλά, θα πεις, αυτά είναι γραφικά, cult και βγάζουνε και γέλιο. Ομως το ότι ο Ρακιντζής είναι η πιο μεγάλη Κατίνα, η πιο σιχαμένη κουτσομπόλα που έχει βγει ποτέ στην Ελλάδα και μαζί με τη Λαμπίραινα ξεκοκκαλίζουνε κόσμο και κοσμάκη στα απαράδεκτα μεσημεριανάδικά τους στο μυαλό το δικό μου απλώς δεν υπάρχει. (Παρεμπιπτόντως, η Λαμπίραινα έχει γίνει σαν φώκια και αν δει στην εκπομπή καμία τσελέμπριτι που έχει βάλει κάνα γραμμάριο τη λέει φάλαινα, ποια, αυτή, που άμα της πετάξεις δίπιτο διπλό περιεχόμενο το τσακώνει α λα Φάντομ Σαργκάνης απ’ το παραθυράκι του γάμα. Οποία κατάντια, συνάνθρωποι… [Αγκύλη εντός της παρένθεσης: πόσο gay ήταν το παραπάνω σχόλιό μου; Μήπως έχω αρχίσει να θέλω να κάψω τη βάτα; Μήπως από δω και πέρα στη θέα των τριχωτών ανδρικών στέρνων θα με διαπερνούν ρίγη;]). Ρακιντζή, τράβα πέθανε κάπου, κάνε κάτι, εξαφανίσου, είσαι πιο σιχαμένος κι από τυρί που βγαίνει από πούτσα homeless στη Νέα Υόρκη, από αυτούς που τον χειμώνα ζεσταίνονται γύρω γύρω απ’ το βαρέλι και αποκαλούν ο ένας τον άλλον nigga ενώ είναι όλοι τόσο μαύροι, που ο Ογκουνσότο μπροστά τους φαίνεται σαν την Αν Χάθαγουεϊ.

Η προσωπική του κόλαση και αυτό που του αξίζει είναι: Αυτός θέλει πολλά για να στρώσει, αυτός προκαλεί το μίσος, λέμε. Θα του έκανα ευχαρίστως τέτοια βασανιστήρια που το «Hostel» θα φάνταζε μπροστά σε αυτά χριστιανικό νηπιαγωγείο-κατηχητικό, αποκλειστικά θηλέων. ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΕΧΩ, ΛΕΜΕ, ξερνάω τη χολή μου κάθε φορά που τόνε βλέπω και μετά την καταπίνω για να τον ξαναδώ και να ξαναξηγηθώ ρουκέτα. Οσο για την προσωπική του κόλαση, αυτό είναι ευκολάκι. Αυτόν θα έπρεπε να τον πετάξεις μόνο του σε ένα νησί, μόνο του εντελώς, όμως, όχι για να τον τιμωρήσεις με τη μη παρουσία συνανθρώπων, αλλά για να νιώθει ότι βράζει στα καζάνια του Βελζεβούλ και του Ασταρόθ επειδή δεν θα έχει ποιον να κουτσομπολέψει. Και πίστεψέ με, θα μαράζωνε σαν να ήταν ο Τομ Τζόουνς και μάθαινε ότι ΚΑΙ ο έβδομος γιος του είναι gay, τόσο gay που μπροστά του ο εθνικός μας σταρ, ο Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, θα φαινόταν κάτι σαν τον Τζόρτζι Μπεστ (R.I.P., George…).

Αν ήμουνα γυναίκα, από το να πάω μαζί του, καλύτερα να… με παίρνανε παρτούζα ο Τσουκαλάς με τον Μουρατίδη.

• Το συγκεκριμένο κείμενο είχε γραφτεί πριν από πάρα, πάρα πολύ καιρό σε ένα μπλογκ που είχα φτιάξει και στο οποίο δημοσίευσα μόνο δυο-τρία κείμενα και σταμάτησα, λόγω κάτι πολύ στραβού που είχε τύχει στην προσωπική ζωή μου. Νομίζω ότι έπρεπε να το αναδημοσιεύσω...