Ο τίτλος αποτελεί την πιο κοινή ερώτηση μεταξύ γονέων. Πώς θα προσεγγίσω πραγματικά το παιδί μου; Και τι σημαίνει προσεγγίζω; Πόση απόσταση υπάρχει μεταξύ μας; Τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά ο χαρακτήρας μου και ο χαρακτήρας του παιδιού μου; Και πάνω απ' όλα, είμαι καλός γονιός αν υπερβώ τα όρια της αυστηρότητας στην προσπάθειά μου να προσεγγίσω; Και πώς όλο αυτό μπορεί να ενέχει μια εσώτερη ισορροπία;
Διάλειμμα για διαφημίσεις.
Καλά, ρε μαλάκες, τώρα σοβαρά, νομίσατε ότι έπαθα τίποτα αρρώστιες που άρχισα να γράφω για το παιδί μου και το πώς θα το προσεγγίσω; Τεσπά, πριν προχωρήσω θα σας πω και αυτό και πάμε στο κανονικό κείμενο.
Ως σωστός άνδρας, αν είναι αγόρι θα το πάω στο γήπεδο όταν είναι μικρό και στις πουτάνες στα δεκαπέντε του.
Αν είναι κορίτσι, αγκαλίτσες και φιλάκια και αγάπες μέχρι να πάει δεκαπέντε, και αν πάει τόσο, έτσι και σκάσει κάνας αρχίδης με μηχανάκι κωλοβαλβιδωμένο να τη μαζέψει από το σπίτι και όπως βγω στο μπαλκόνι πάθω τύφλωση από το νίκελο στην αξάτμιση, θα τους θάψω και τους δύο με το σκαλιστήρι για τσι γλάστρες του μπαλκονιού.
Ας πάμε τώρα στο κανονικό κείμενο, που αφορά τις...
ΓΚΟΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝΕ ΠΙΠΕΣ
Είσαι άνδρας. Κανονικός, σταράτος, περπατάς και τα σούρνεις και αφήνεις διχαλωτό αυλάκι από πίσω. Και γνωρίζεις γκομενάκι τρελό και παίζει κονέ και χαχαχα και χουχουχου και βγαίνετε έξω και μηνυματάκια και φτάνει εκείνη η ώρα που λες "ΝΑΙ, ΘΑ ΤΟΝΕ ΠΑΡΚΑΡΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ" και πάτε σπίτι, πετάτε ρούχα και, για να μη σας τα πολυλογώ, πίπα νάκα.
Λες, εντάξει, πρώτη φορά ήτανε, δεν έχει ξανοιχτεί ακόμα το γκομενάκι, την επόμενη θα παίξει μπουκιτσί και φεύγοντας θα με ραίνουνε παρθένες από τη χαμένη Ατλαντίδα με ροδοπέταλα.
Δεύτερη φορά, μπούκι νάκα.
Λες, εντάξει, μώρε, δεύτερη φορά ήτανε, δεν της
βγήκε, την επόμενη όμως θα είναι λες και δεν τη γέννησε μάνα, αλλά όπως έπαιζε η τσόντα από το Brazzers απλώς πήδηξε από το γυαλί στην πραγματικότητα.
Τρίτη φορά, εμπρός, κοπέλα μου, σκύψε το κεφάλι, όχι όμως, φίλε, μπούκι νάκα πάλι. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι η μόνη περίπτωση να παίξει πίπα στο δωμάτιο είναι να είστε στο εξοχικό σου στην Κάτω Μολδοβλαχία, που έχει ξωμείνει στον τοίχο πάνω από το τζάκι η γραφική φωτό του γέρου με το τσιμπούκι.
Όχι αυτός, ρε μαλάκα.
Α ΝΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.
Οπότε δεν το αντέχεις άλλο και το ζητάς ευγενικά ζπρώχνοντας στο χαμούρεμα το κεφάλι της προς τα κάτω ενώ αυτή ξηγιέται αντίσταση πέντε τζι, λες και οδηγάει μαχητικό αεροσκάφος.
Και το ξεστομίζει η ρουφιάνα.
«Ξέρεις, δεν κάνω πίπες, δεν μου αρέσουνε».
…
…
…
Αυτή, φίλε, είναι μία από τις χειρότερες φράσεις που μπορεί να ακούσει ο άνδρας από γυναίκα μαζί με τα «α, τελείωσες, δεν το κατάλαβα», «μα καλά, τελείωσες κιόλας;», «ωραίο παιδί ο κολλητός σου», «ΔΕΓΚΖΕΡΩΝΑΦΤΙΑΝΩΠΑΣΤΙΤΣΟ», «το Σταρ Γουόρζ είναι μαλακία», «δε βλέπω ταινίες νίντζα», «είμαι Μάντσεστερ Γιουνάη και έχω και διαρκείας» και «αχχχχχχχ, ναι, Γιάννη, δώσεεεεεε» ενώ σε λένε Θανάση.
Ας τα βάλωμε σε σειρά, πολιτιζεμένα πάντα.
1. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΜΕΙΣ ΠΙΠΕΣ, ΜΩΡΗ; ΕΓΩ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΜΑΙ ΠΟΥ ΠΑΠΑΡΙΑΣΑ ΩΣΑΝ ΤΟ ΛΑΔΟΨΩΜΟ ΣΤΗ ΧΩΡΓΙΑΤΙΚΗ ΣΑΛΑΤΑ ΠΡΙΝ ΣΤΗΝ ΑΙΔΟΙΟΛΕΙΧΙΑ; (Η ευπρέπεια βαράει νέα υψηλά σε αυτό το άρθρο.)
2. Είσαι ξενέρωτη. Τίποτε άλλο, τέλος. Δεν θέλω να ξανακάνω σεξ μαζί σου, γιατί θα είναι σαν να βλέπω την ίδια ταινία κάθε φορά, που ναι, μπορεί να είναι καλή από τη μέση και μετά, αλλά Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΑΛΙΑ.
3. Το να μην κάμεις πίπες είναι σαν να καλώ υδραυλικό να μου φτιάσει τη βρύση που χάλασε και να κάνει τη μισή δουλειά, ενώ εγώ πλερώνω όλο το ποσό. Είναι σαν να πηγαίνω στου Μπουρνάζου να αδυνατίσω και ενώ τα κάνω όλα σωστά να είμαι ακόμα χοντρός. Είναι σαν να μου φτιάνεις φρέντο καπουτσίνο χωρίς αφρόγαλα. ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΕΣΠΡΕΣΟ, ΚΑΠΟΥΤΣΙΝΟ ΖΗΤΗΣΑ. Είναι σαν να φεύγει για κάρφωμα ο ΛεΜπρον Τζέημζ και αφού πατάει γερά να ξηγιέται λέη απ. Είναι σαν τον Μαραντόνα χωρίς την κοφτή ντρίμπλα.
4. Είσαι ξενέρωτη. Το ξαναείπα, αλλά είχα μια μύχια επιθυμία να το ξαναξεστομίσω. Είσαι τόσο ξενέρωτη που θα έπρεπε να σε βρέχουνε με την πυροσβεστική μάνικα ωσάν τον Σταλόνε στο Ράμπο μέχρι να νερώσεις λίγο. Είσαι σαν τον καφέ τον παλιακό, που όταν έφτανε πάτο έριχνες λίγο νεράκι μέσα και γινόντανε καινούργιος. Μόνο που εσύ είναι τόσο ξενέ που θες έναν ωκεανό νερό.
5. Ξέρεις γιατί οι άντρες βλέπουνε τσόντες; Ξέρεις; Γιατί οι γκόμενες εκεί κάνουν όσα ονειρεύεται ένας άντρας. Συνήθως ο παραγωγός τσόντας είναι άντρας και καθοδηγεί τη σταρ του ανάλογα με αυτά που θα ήθελε ο ίδιος στο κρεβάτι. Αυτό πλέον έχει γίνει επιστήμη και οι πορνοστάρζ έχουν φτάσει λέβελ γνώσης της ανδρικής ευχαρίστησης που δεν τα είχε φτάσει ο Μπρους Λη όσον αφορά το Κουνγκ Φου. Και γκες γουάτ! Σε όλες τις τσόντες έχει πίπες! Βρες μου τσόντα χωρίς πίπες και εγώ σταματάω να διαβάζω Μάστερ Τζη. Εσύ τι λες; Δεν ξέρουν οι επαγγελματίες; Και ξέρεις εσύ που δεν κάνεις; Δε νομίζω.
6. Ξεκίνα να διορθώνεις αυτό το σφάλμα ΤΩΡΑ. Δες ΠΟΛΛΕΣ τσόντες, πάρε μαθήματα, ρώτα μια φίλη σου που είναι τόσο εξπέρ που θα έριχνε για κάμψεις τη Χέδερ Μπρουκ (και μπράβο της τής κοπέλας), πάρε ένα δονητή από σεξ σοπ και ξηγήσου προπόνα πρωταθλητιζμού. ΜΠΕΣ ΣΤΟΝ ΙΣΟ ΔΡΟΜΟ. Και δεν έχει σημασία αν σου αρέσουνε εσένα οι πίπες. Σημασία έχει να αρέσουνε στον γκόμενό σου. Βέβαια, αν σου αρέσουνε και εσένα ανεβαίνει το λέβελ οβ πλέζορ (θα το κάνω επεξήγα σε άλλο άρθρο), αλλά κανείς δεν είναι τέλειος σε αυτή τη ζωή.
Αυτά, αγάπη μου. Αυτά. Ξεκίνα. Πέντε δισεκατομμύρια γυναίκες κάνουν πίπες. Αυτές ξέρουν.
Αχ, αυτά τα Νάηντυζ. Η εποχή που ήμουνα πιτσιρίκος, που άρχισα το τσιγάρο, που βγήκα πρώτη φορά με γκόμενα, που κάναμε κατάληψη στο σχολείο, που ακούσαμε Νιρβάνα, που πήγαμε για πρώτη φορά στα κλαμπζ, που με ελάχιστα λεφτά ήσουνα ο βασιλιάς του κόσμου.
Τα δικά μου Νάηντυζ. Που τα σημάδεψαν όλα τα παρακάτω…
Μπέβερλι Χιλζ
Το Μπέβερλι Χιλζ ήτανε μια σειρά που είχε βγάλει η Σι Άη Έη με σκοπό να κάμει αμερικανική προπαγάνδα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου από άποψης IQ.
Ο φίλος μου ο Κώστας έφευγε από την μπάλα για να πάει να δει αν είχε επεισόδιο, ποιος, ο Κωστάκης, ρε μαλάκα, που παλιότερα δεν πήγε να πηδήξει γκόμενα που του είχε πει να τόνε ξεπαρθενιάσει γιατί είχαμε κανονίσει μπάλα.
Είχε κλασικά αμερικανικά στάνταρτζ, όπως ας πούμε την οικογένεια του Μπράντον, που στο μαλλί έβαζε και το ζελέ μπανάνα που έφτιανε η πουτάνα η μάνα του για επιδόρπιο, αλλά ταυτόχρονα σε μπέρδευε, γιατί στη σειρά εγαμιόσαντε όλοι αναμεταξύντωνε πιο πολύ κι από τσόντα με τον Ρον Τζέρεμυ, ενώ ήτανε δεκατρίω χρονών και δεν είχανε βγάλει τρίχες στο πουλί και το μουνί τους.
Είχε κάτι καργιολίτσες που τόνε παίρνανε από όλους στη σειρά συν τεχνικούς, μοντέρ και μπούμαν, αλλά είχε και κάτι άλλες παρθενοπιπίτσες και παρθενοκαβλόσπυρους, όπως η Άντρεα και εκείνος ο μαλάκας που δεν θυμάμαι το όνομά του και βαριέμαι και να ψάξω, που δεν τους παίρνανε ούτε για οτοστόπ και μάλλον το ‘χανε κάμει τάμα στην Τήνο ότι άμα επηδιόσαντε θα πλερώνανε τα μαλλιοκέφαλά τους σε επέμβαση για χιαστό μηνίσκο.
Επίσης, έκανε κάτι αποτυχημένες προσπάθειες χειραγώγησης της νεολαίας, τύπου ένας ήπιε μπάφο και τον πήγανε νοσοκομείο.
Και λέω αποτυχημένες γιατί μόλις είδα εκείνο το επεισόδιο έψαξα ντήλερ και ψώνισα ναρκωτικά, ενώ έχει ακουστεί ότι οι πιο πολλοί από τους ηθοποιούς που παίξανε πέσανε στην πρέζα και πλέον κάνουνε τράκα δολαριάκι από τους περαστικούς στη λεωφόρο με τα αστέρια στο Χόλιγουντ.
Γενικά το Μπέβερλι Χιλζ ήταν για το μαύρο πούτσο και όποιος δεν το είδε, που δεν γινόταν γιατί το έπαιζε εμπλοκή, όπως όλες οι προπαγάνδες άλλωστε, ή το είδε λίγο, καλοπαντρεύτηκε, έκανε υγιείς σχέσεις στη ζωή του και γλίτωσε την ψυχανάλα.
Νιρβάνα
Οι Νιρβάνα και συγκεκριμένα το "Smells like teen’s spirit" είναι τα 90’s. Δεν θέλει πολλά λόγια και όσοι είστε και μουσικοί και λέτε ότι οι Νιρβάνα δεν ήξεραν να παίζουν, είστε απλώς μαλάκες και θεωρείτε ότι μουσική είναι μόνο η τεχνική και η ταχύτητα και το να παίζεις 200 νότες το δευτερόλεπτο.
Μικρή παρένθεση: οι Νιρβάνα έκαναν τέχνη, έβγαλαν ένα καινούργιο είδος, και το να κάνεις τέχνη δεν απαιτεί απαραίτητα να έχεις καλή και καθαρή τεχνική. Οι Σεξ Πίστολς είχαν μηδέν τεχνική, αλλά έκαναν υψηλής μορφής τέχνη. Πάρτε το στη μάπα, όπως το είχε πάρει ολόκληρη η γενιά μου τότε.
Τσόκο μπλουν
Το Τσόκο Μπλουν, εκτός του ότι είχε μουσικάρα στο σποτ του, ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΧΤΥΠΑ ΕΝΑ ΤΣΟΚΟ ΜΠΛΟΥΝ, ήταν ένα γλυκό που πουλάγανε στα περίπτερα για εκατό δραχμές, αλλά ήτανε λες και το είχε φτιάξει ο σεφ Γκόρντον Ράμσεη αφού ξύπνησε από όνειρο στο οποίο είχε δει την Παναγιά να του λέει τη συνταγή.
Επρόκειτο για έναν οργαζμό σοκολάτας, που κάθε φορά που το έτρωγες ένιωθες ότι είχε δημιουργηθεί αποκλειστικά για σένα από τα χέρια Κινέζων μοναχών Σαολίν ενώ αιωρούνταν.
Τα λόγια είναι φτωχά για να εξηγήσουν το μεγαλείο του Τσόκο Μπλουν. Η γλώσσα δεν έχει αρκετές λέξεις για να σε κάμει να καταλάβεις πώς ένιωθες όταν έβαζες στο στόμα σου και δάγκανες το Τσόκο Μπλουν.
Τσόκο Μπλουν, όταν πεθάνω και έρθω στον Παράδεισο (ελπίζω), θέλω να σε κρατάει ο Άη Πέτρος στο χέρι και να με κεράσει πριν μπω μέσα, σαν πρόγευση του τι θα επακολουθήσει.
Ουφάδικα
Πριν βγουν τα σμαρτφόουν, που ο καθένας μας έχει και έχει γίνει η προσωπική του κλειτορίδα την οποία παίζει με το δαχτυλάκι όλη μέρα, πριν σταματήσουμε να μιλάμε μεταξύ μας και να είμαστε στο φου μπου όλη μέρα, υπήρχαν κάτι μαγαζά με μπιλιάρδα μέσα και arcade games που παίρνανε κερματάκια και προσωπικά θα ήταν αυτό που ήθελα να δω ως παράδεισο αφού έτρωγα το Τσόκο Μπλούν που με κέρασε ο Άη Πέτρος.
Εγώ πήγαινα στα Jolly’s στην Κυψέλα, που τα είχε η κερία Τόνια, και επειδή συνήθως δεν είχαμε λεφτά παίζαμε μπιλεάρδο και στο τέλος φωνάζαμε από κάτω «ΤΟΝΙΑ, ΓΡΑΦΤΟ» και η Τόνια έβγαζε ένα μπολ με χιόνι και το έγραφε εκεί.
Σε αυτό το μαγικό μέρος παίζαμε Τέτρις, το άλλο το παιχνίδι με το βόλεϊ που η Κίνα ήταν η τελευταία πίστα και δεν έβγαινε με τίποτα, το θεϊκό PANG, Pacman, Double Dragon και τα ρέστα.
Άμα βαριόμασταν πηγαίναμε απέναντι στο ψιλικατζίδικο του Μένιου και κλέβαμε κουρασάν σοκολάτα με τον κολλητό μου και μετά επιστρέφαμε και κάναμε ΚΑΝΟΝΙΚΗ παρέα με άλλα άτομα χωρίς να κοιτάμε την προσωπική κλειτορίδα μας σε μια οθόνη.
Και κάτι άλλο. ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΑ, όχι όπως τα τωρινά, που πήρα το GTA5 και ήταν τόσο γελοία εύκολο που το παράτησα στη μέση. Παίξε Bombjack και άμα βγάλεις δύο πίστες τα ξαναλέμε. Και για να ξαναπαίξεις έπρεπε να σπρώξεις και κέρμα. Πόναγες, όχι μαλακίες.
Μπλουζάκι Νο Πρόμπλεμ
Το μπλουζάκι Νο Πρόμπλεμ είναι κάτι για το οποίο κανονικά πρέπει να έρθουν οι Μεν ιν Μπλακ με εκείνο το μηχάνημα και να μας το σβήσουν από τη μνήμη διά παντός.
Από το να ξαναδώ μπλουζάκι Νο Πρόμπλεμ, καλύτερα να με ξουρίσουνε κορφή-νύχια, να μου κάνουνε λεύκανση πρωκτού (ασβέστωμα κλανοβαλβίδας λέγεται κανονικά) και να με πετάξουνε γυμνό στο Μπρονξ έξω από κρακ χάουζ που μέσα είναι μαυρόνια που μόλις έχουνε βγει από τη μπουζού μετά από δεκαετή εγκλειζμό.
Χόουμ αλόουν
Το Χόουμ Αλόουν ήταν μια κωμωδία με έναν πιτσιρικά με τους πιο ανεύθυνους γονείς του κόσμου, που ξεχάσανε το πεντάχρονο παιδί τους στο σπίτι και φύγανε ταξίδι στο εξωτερικό.
Μάλιστα, γυρίστηκαν και τρία τέσσερα σίκουελ μετά, με το ίδιο σενάριο πάνω κάτω, κάτι που αποδεικνύει ότι είτε ήταν μαλακισμένο και ήθελαν να το ξεφορτωθούν είτε ήταν τόσο άχρηστοι που έπρεπε να τους το πάρει η Πρόνοια.
Άμα οι γονείς του Μπράντον από το Μπέβερλι Χιλζ ήξεραν για τη φάση με τους γονείς του παιδιού από το Χόουμ Αλόουν, θα είχαν πάει στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων με πυρσούς και τσουγκράνες και θα τους έκαιγαν ζωντανούς με ξερό άχερο στην αυλή του σχολείου.
Τέλος πάντων, η ιστορία είναι ότι όσο το παιδί ήταν μόνο του τού την έπεφταν οι πιο ηλίθιοι κλέφτες στην ιστορία του σύμπαντος και αυτό ήταν τόσο έξυπνο που τους πήγαινε αίμα.
Έπαιζε ένα γλυκό παιδάκι, ο Μακόλεη Κώλκιν, που έγινε σαν σκατά όταν μεγάλωσε και έπεσε και στην πρέζα, και δεν τον αδικώ με τέτοιους μαλάκες για γονείς, έστω και στην ταινία. Είναι τραύματα αυτά, δεν είναι εύκολο.
Επίσης, Ο Μακώλεη Κώλκιν ήταν βασικός μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του Μάηκολ Τζάξον για Νέβερλαντ, παιδεραστίες και τα ρέστα και, όπως έχει πει ο τεράστιος Ντέηβ Σαπέλ: "Δεν πιστεύω ότι τα έκανε όλα αυτά ο Εμ Τζέη. Εγώ δεν είμαι παιδεραστής, αλλά αν ήμουν, ΛΕΩ ΑΝ ΗΜΟΥΝ, το πρώτο παιδάκι που θα γαμούσα θα ήταν ο Μακώλεη Κώλκιν. Και μετά θα πήγαινα στους φίλους μου και θα έλεγα ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΓΑΜΗΣΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΚΑΙ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΑΣΕΙΣ".
Μπέηγουοτς
Επειδής οι τσόντες εκείνη την εποχή δεν ήταν ακριβώς όπως σήμερα, που με το σωστό advanced search στο hub τομπαίζεις βλέποντας νάνους με πλατυποδία να πηδάνε πισωκωλομπρούμυτο τη Μις Καναδάς 2012 σε καροτσάκι οικοδομής με σκαζμένο λάστιχο, αλλά το μονί το βλέπαμε με το μακαρόνι για το παστίτσο, το Μπέηγουοτς ήταν ο βασικός λόγος για να κόψεις δυο φύλλα χαρτί κουζίνας, να κλείσεις κουρτίνα, να βάλεις σανίδια με πρόκες στα παράθυρα, να κλειδώσεις μην έρθει η μάνα σου και να πάει το χερογλύκανο σε άλλον τόπο.
Ήταν μια σειρά που κατά τα άλλα από υπόθεση ήτανε shit high and look the view far away, αλλά είχε τόσα βυζγοιά που έπαιζε άμεση εξισορρόπηση με την έλλειψη ποιότητας, και είχε και Πάμελα Άντερσον, που άμα πει άνθρωπος της γενιάς μου ότι δεν τον έχει παίξει με Πάμελα είναι σαν να μου πει ο πατέρας μου ότι δεν τον έχει βασανίσει για τη Μάρθα Καραγγιάνη σε ελληνικιά ταινία προσπαθώντας να μη βλέπει τον Βουτσά και του πέφτει το λιλί.
Βασικά, μαλακίες. Το Μπέηγουοτς είναι η καλύτερη σειρά που έχει βγει στην τελεόραση έβερ και να πα’ να γαμιόνται όλα τα υπόλοιπα σήριαλζ, έτσι γιατί γουστάρω.
Κασέτα-στυλό
Δεν είχε τότε touch screen και διαλέγω το κομμάτι που μου αρέσει και το ακούω. Είχε γουόκμαν, με κάτι ακουστικά που για να τα κουβαλάς στο κεφάλι σου έπρεπε να δουλεύεις τραπεζοειδείς Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή στο τζυμ, και άμα ήθελες να ακούσεις το κομμάτι που ήταν στην αρχή της κασέτας και για κάποιο λόγο εσύ είχες πάει στη μέση, έπρεπε να βγάλεις στυλό και να κάνεις ροκάνα, όπως παλιά στα γήπεδα, για κάνα δεκάλεπτο.
Μάτωνες για τη μουσική που γούσταρες, όχι μαλακίες. Επίσης, αν γούσταρες γκομενάκι, του έγραφες κασέτα και του την πάσαρες, κάτι που ήταν πολύ ρομαντικό και εμένα προσωπικά μου άρεσε, γιατί μετά προχώρησε η τεχνολογία και το να βγάλεις μονί στέλνοντας αρχεία στο wetransfer μου φαινόταν κομματάκι δύσκολο.
Τσοντομαγκαζίνια
Τα είπαμε. Τσόντα τότε θεωρούσαμε να σκύψει η Μαρία ενώ έπαιζε βόλεϊ στο σχολείο και να φανεί λίγο το βρακάκι της. Σώθηκε λίγο η φάση με τα βίντεο κλαμπ, αλλά δεν μας δίνανε γιατί ήμασταν ανήλικοι, εκτός από ενός περίεργου τυπα στη γειτονιά μου, που σου έδινε, αλλά με στραβωμένη φάτσα και καλά ότι δεν πρέπει, που στο τέλος κι αυτός δεν σου ξαναέδινε αφού είχες πάρει τσοντικό από τον Μάρτιο και όταν του το γύρναγες έξω από το μαγαζί είχε ντυμένο αγιοβασίλη. Οπότε η λύσις ήτο το ψιλικατζίδικο του κολλητού μου, που το είχε η μάνα του και το κράταγε αυτός τα απογεύματα. Εκεί πηγαίναμε με έναν άλλο φίλο και δανειζόμασταν (ναι, ΔΑΝΕΙΖΟΜΑΣΤΑΝ, ο κολλητός μου ήταν η πρώτη δανειστική βιβλιοθήκη τσόντας) ευγενή περιοδικά, που μέσα είχαν γυμνές με αστεράκια στις ρώγες, κάτι που δεν κατάλαβα ποτές, γιατί το μονί το δείχνανε ολάκερο και περήφανο, ενώ με τη ρώγα τι φάση ασούμε; Το καλύτερο είναι ότι μερικές φορές δεν ήθελε να μας δώσει και του τα παίρναμε νταηλίκι και όπως φεύγαμε φώναζε «ΜΑΛΑΚΕΣ, ΝΑ ΤΑ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΛΛΑΝΕ ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ».
Κυρίες και κύριοι, η στιγμή που όλοι περιμένατε έφτασε.
Το σαλάπειο ρηβιού στη σειρά που έκαμε στράκες φέτο στην ελληνικιά τελεόραση -μόλις έκλεισε τον δεύτερο κύκλο της- είναι έτοιμο και πλέον η πρώτη ερώτηξη που έρχεται στα χείλη του αναγνώστη είναι το απλό "μα καλά, ρε μαλάκα Σαλάπα, βλέπεις Αγριες Μέλισσες; Τόσος ευνουχιζμός πχια; Σε λίγο τι; Θα πάρεις και Γιορκσάιρ Τεριέ και θα το βγάνεις βόλτα στο Κολωνάκι ωσάν τον Σπύρο Ρέβη;".
Πριν προχωρήσω, θα σας πω ότι, πρώτον, έχω ήδη Γιορκσάιρ Τεριέ και όταν το βγάνω βόλτα είμαι σαν τον Κόναν τον Βάρβαρο στην ταινία νούμερο τέσσερα, με τίτλο "Ο Κόναν στησπού στην Ιμπιζα", με τον Ζβατζεμπούγκιν να φοράρει ραντάκι, σορτσάκι με στρας και να χορεύει το ΝΤΑΝΣ ΓΟΥΙ ΔΕ ΝΤΕΒΟΛ.
Δεύτερον, οι Άγριες Μέλισσες είναι η κλασική σειρά που τη βλέπεις επειδή αν, ΛΕΩ ΑΝ, τολμήσεις να πεις την ώρα που παίζει στη γυναίκα σου "ΕΛΑ, ΜΩΡΕ, ΓΥΡΝΑ ΤΟ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΕΚ ΣΤΟ ΒΟΛΕΪ", το βλέμμα που θα αντιμετωπίξεις θα είναι λίγο πιο γλυκό από του Σατανά όταν υποδέχτηκε στις πύλες της Κολάσεως τον Τσαρλς Μάνσον.
Ή θα μας πεις ότι είσαι τίποτα σερνικός και δεν τα σηκώνεις αυτά;
ΑΛΛΑΖΕΣ ΤΟ ΚΑΝΑΛΑΚΙ ΟΤΑΝ ΕΙΧΕ "ΣΕΞΕΔΕΣΙΤΥ" ΚΑΙ ΘΕΛΑΝΕ ΟΛΕΣ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝΕ ΤΗ ΦΡΑΠΕΔΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΜΙΣΤΕΡ ΜΠΙΓΚ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΝΕ ΤΟ ΔΥΟ;
ΑΛΛΑΖΕΣ ΤΟ ΚΑΝΑΛΑΚΙ ΟΤΑΝ ΕΙΧΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΓΚΑΡΓΙΟΛΑ ΜΕ ΤΗ ΜΠΕΡΟΥΚΑ, ΤΗ "ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ";
Σιγά μην άλλαζες, είσαι ένας κανονικός υπερφλώρος σαν όλους μας, που για να εξασφαλίσεις τη ζεστασιά του πέους σου, τη συμβίωση με μια εκπρόσωπο του αντίθετου φύλου και τη διαιώνιση του είδους μας εν τέλει, είσαι αναγκασμένος πολλές φορές να προχωράς σε ποταπές πράξεις, για τις οποίες ποτέ και κανένας δεν θα σε κατηγορούσε αν έπεφτες στην πρέζα στα σαράντα πέντε σου.
Η διαφορά έγκειται στις τρεις παρακάτω αρωτήξεις.
- Όλες αυτές οι σειρές που μας βάνουν οι γεναίκες μας να γλέπουμε είναι καλές;
- Περνάει ευχάριστα η ώρα μας;
- Αξίζει τον κόπο;
Χμ.
Κοίτα.
Το "ΣΕΞΕΔΕΣΙΤΥ" γενικά ήταν για τον πούτσο. Το μόνο ενδιαφέρον που είχε ήταν η καυλόγρια η Σαμάνθα, που μας γαργάλαγε λίγο το πουλάκι μας όταν τη γλέπαμε, και πέραν τούτου με τι να ασχοληθούμε, ρε μαλάκα; Που κάναμε διόδια στο ποιος περνάει από το μουνί της αλογομούρως της Σάρας Τσέσηκας Πάρκετ, γαμώ τον παπά που τήνε βάφτιζε, που αντί για πέταλα φόραγε Μανόλο Πλάνικ και έπρεπε ούλη η γη να γίνει κοινωνός αυτού του γεγονότος;
Ή στη "Ζωή της άλλης"; Μιλάμε για σειρά που οι ηθοποιοί παίζει να ήταν χειρότεροι από το "Χόμπι μου ο βιασμός"...
...και το σενάριο πρέπει να το είχανε γράψει απάνου σε Καρέλια Κασετίνα μετά από κακό μεθύσι με ούζα Χρυσανθακόπουλος στο Αγρίνιο.
Οι Μέλισσες, όμως, μαλάκες κρατηθείτε...
ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΣΕΙΡΑ.
Προσέχτε πριν δικάσετε.
Δεν θα το έβλεπα σε καμία περίπτωση μόνος μου, αλλά από σπόντα δεν με χάλασε και πέρασε και ευχάριστα η ώρα.
Και εξηγούμαι ανά τομέα, για να μην παρεξηγούμαι.
- Πρώτον, το σενάριο είναι μια χαρά. Έχει πλοκή, έχει σωστό στήσιμο και σκελετό, είναι προσεγμένα γραμμένο και μας αφορά, μια και ασχολείται με την Ελλάδα μιας άλλης εποχής, για την οποία ξέρουμε πράγματα, αλλά δεν έχουμε καθόλου εικόνες από αυτήν.
- Δεύτερον, παίζουν καλοί ηθοποιοί, που έχουν πάρει στα σοβαρά τη δουλειά τους. Η τύπα που παίζει τη Σταμίρη, η Μαρία Κίτσου, είναι πολύ καλή, ο τύπος που παίζει τον Δούκα επίσης, ο Λεωνίδας Κακούρης, μέχρι και η Δανδουλάκη, που θα πίστευε κανείς ότι πλέον κάνει μόνο για τη "Μούμια νούμερο δεκατέσσερα" αγκαζέ με την κυρία Πρίνου, είναι πολύ καλή στον ρόλο της και δείχνει ότι για να λέγεσαι βετεράνος πρέπει να έχεις και τα ανάλογα σκιλζ.
- Τρίτον, η μουσική και το τραγούδι της σειράς (Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος) είναι εξαιρετικά. Η Βελεσιώτου είναι τραγουδίστρια παλαιάς κοπής, χροιάς και ερμηνείας (μου θυμίζει Μπέλου σε φάσεις) και το κομμάτι είναι καλογραμμένο, καλοπαιγμένο και καλοηχογραφημένο. Όπως και οι ορχηστρικές βερσιόν που παίζουν ενδιάμεσα, που από άποψης ενορχήστρωσης είναι ε-ξαι-ρε-τι-κές και μπράβο στον Σταμάτη Γιατράκο που δούλεψε σε αυτές.
Τέταρτον, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι εξαιρετικά, τα συχαρίκια μου στους συντελεστάς, πραγματικά μιλάμε για καλή δουλειά.
"Ωραία, ρε μαλάκα Σαλάπα", θα πείτε, και με το δίκιο σας.
"Εμείς εδω πέρα φτιάσαμε φραπέ νάηντυζ με δεκατέσσαρες κουταλιές ζάχαρη για να σε διαβάσουμε να γράφεις μαλακίες κι εσύ ήρθες να μας κάμεις κανονικό ρηβιού, που σ' αρέσει κιόλας; ΔΕΜΠΑΣΝΑΓΑΜΗΘΕΙΣ;".
Ε, λοιπόν.
ΟΧΙ, ΠΟΥΤΑΝΕΣ.
ΗΡΘΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΗΡΘΑΤΕ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΗ ΓΟΥΙΛ ΝΤΗΛΙΒΕΡ, ΛΑΗΚ ΑΗ ΟΛΓΟΥΕΗΖ ΝΤΟΥ.
ΟΧΙ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΜΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΒΑΝΤΑ ΚΙΟΛΑΣ ΓΤΧΤ.
ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ, ΛΟΙΠΟΝ.
ΤΟ ΣΑΛΑΠΑΙΙΚΟ ΡΗΒΙΟΥ, ΤΟ ΣΩΣΤΟ, ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ.
ΠΑΜΕ.
Σενάριο
Κατ' αρχάς, το σενάριο εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της Λάρισας τη δεκαετία του Πενήντα προς Εξήντα, που στο συγκεκριμένο χωριό πέφτει τόση πούτσα σαν να είχανε κάνει πάρτι στα Οινόφυτα στα Νάηντυζ και μέσα στο κρασί να τους παράπεσε το MDMA και τους βγαίνουνε φήλινγκς.
Μιλάμε ο ένας γαμάει τον άλλονε σε φάση ότι έβγαινες χαλαρή βολτούλα στο Διαφάνι και γύρναγες έγκυος από τον άντρα της αδερφής σου, ΟΧΙ, ΔΡΟΣΩ, ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ ΛΕΓΑΜΕ, ΣΥΝΕΧΙΣΕ Ο,ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ.
Έπειτα, τι φάση, ρε μαλάκες με τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται σε ένα κωλοχώρι της Λάρισας που λέγεται Διαφάνι; Δηλαδή παραδίπλα Πλαταμώνα τι γινόταν; Παιζόταν σκληρό πόκερ στην παγκόζμια σκακιέρα;
Είπαμε, έχει τρομερό ψτο αρνί η Λάρισα και πήρε και πρωτάθλημα, αλλά δεν τη λες και ομφαλό του κόζμου. Χαλαρώστε λίγο τα λουριά ασούμε.
Χαρακτήρες
Εδώ πρέπει να εμβαθύνω λίγο και να εστιάσω στον καθένα ξεχωριστά, και επειδής είμαι και απαγγελματίας και πριν γράψω ψάχνω, θα δώκω και μια κάποια εικόνα του τι γίνεται και σε αυτούς που δεν έχουν δει τη σειρά απλώς επειδή είναι μόνοι στη ζωή και δεν τον έχουν βρέξει τα τελευταία χρόνια.
Λετς γκο.
Δούκας Σεβαστός
Μεγαλοτσιφλικάς Λαρισαίος που θα τον έγλεπε ο πατέρας Χορμόβας από "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" και θα έπεφτε για κάμψεις για το πόσο μουνόπανο είναι. Μιλάμε ο τύπος σκότωσε τον ανιψιό του τον Γιάννο, μαζί με τον Γιάννο πήρε η μπάλα και έναν άκυρο βοσκό, που τονέ φαρμακώσανε για χαβαλέ, σκότωσε τον Θέμελη που είχε βιάσει την Ανέτ, καθάρισε κάτι εισαγγελείς που μπαίνανε στο δρόμο του, νταξ, ανάμεσά τους ήταν και ο άντρας της κόρης του, λεπτομέρειες τώρα, έφαγε τον πατέρα της Σταμίραινας, τεσπά ο άθρωπος γενικά αν είχες έστω το παραμικρό θεματάκι μαζί του καλύτερα να το έκοβες για Λαμία με τα μπογαλάκια σου στον ώμο γιατί θα σε έτρωγε η μαύρη νύχτα. Η μεγαλύτερη τσαπού ήρθε γι' αυτόν όταν η αδερφή του η Ανέτ αυτοδηλητηριάστηκε και πριν πεθάνει του είπε ότι το κάνει για όλα τα εγκλήματά του, αλλά λέγεται ότι στην επόμενη σεζόν, που θα είναι επί χούντας, ο Δούκας θα ξαναέρθει στα πράγματα και θα κάνει αίσχη, που ποιος να το φανταζόταν, με τέτοιον χαρακτήρα εγώ νόμιζα ότι θα μοίραζε Ριζοσπάστη στον Κάμπο και θα οργάνωνε μικρά Πολυτεχνεία.
Ανέτ Ρουσώ
Τι Ανέτ, μωρή βλαχάρα, στη Λάρισα; Και πού τον βρήκες τον Γάλλο και πήρες το όνομα; Γάλλοι μια φορά είχαν πάει στη Λάρισα πριν από το Εξήντα και φύγανε γιατί τους είχανε σερβίρει χλωρομυτζήθρα για Καμαμπέρ. Βλαχάρα, τελευταία, λαϊκιά, μου θες να σε λένε και Ανέτ. Η Αννούλα, λοιπόν, που την παίζει η Κάτια η Δανδουλάκη, που είναι στανταράκι το ένα όνομα του τελικού Τσου Λου γριών μαζί με Ζωζώ, ως Ανέτ είναι αδερφή του Δούκα και βιασμένη στα νιάτα της από τον Θέμελη, που παιδί αυτού του βιασμού είναι ο Μελέτης. Καλός χαρακτήρας της σειράς, αλλά στο τέλος την έφαγε ειδικότερα η στρυχνίνη και γενικότερα το μουνί ο αδερφός της. ΘΙΟΣ ΣΧΩΡΕΣΤΗΝΕ ΚΙ ΑΥΤΗΝΕ.
Μυρσίνη Σεβαστού
ΚΑΡΧΙΑΑΑΑΑΑ. ΠΟΥΤΑΝΑΑΑΑΑΑ. Βέβαια, με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Έβαλε τον Μελέτη και κάτι πρήκουελ χουνταίους, μια φοβερή λαρισαϊκιά οργάνωση που μαχόταν ενάντια στον Κομμουνιζεμό τα χρόνια εκείνα, να φάνε Ελένη, Δρόσω και Ασημίνα, παρά τις εντολές του άντρα της μάλισθα, που πρώτη φορά του είπανε "να σκοτώσουμε τον τάδε" και εκείνος απάντησε "ε, όχι, μωρέ, άσ' το για άλλη φορά". Έφαγε γερή σκαμπίλα όταν πήγε στην κηδεία του Μιλτιάδη και την πήρανε μαρς όλο το χωριό, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΗΣ, σε φάση "ΦΥΓΕΤΕ, ΚΤΗΝΗ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ". Δεν σας χάλασε, μέσα στο σπίτι σας, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΣΑΣ, ΜΥΡΣΙΝΟΥΛΑ.
Ελένη Σταμίρη
Κόρη του Γιώργη Σταμίρη, που είχε κάποια χωραφάκια ο κακομοίρης, τα οποία μια ζωή τα θέλει ο Δουξ ωσάν τη χρυσή λίρα του Σκρουτζ η Ματζίκα ντε Σπελ. Αδερφή της Ασημίνας και της Δρόσως. Την τελευταία πήγε να τη βιάσει όντας κάκα στο μεθύσι ο Σέργιος, πρωτότοκος του Δούκα Σεβαστού, ο οποίος είχε παντρευτεί την Ελένη για να πάρει τα χωράφια πρόικα, Ο ΣΩΓΑΜΠΡΟΣ ΜΑΛΑΚΑ, αλλά ήθελε να τον βρέξει και σε σίστερ, γιατί η αλήθεια είναι ότι η Δρόσω είναι μονί δυνατό και τετρακάπακο. Οι τρεις αδερφές τον καθάρισαν όταν πήγε να γίνει αυτή η φασούλα, και αν με ρωτάς, καλά του έκαμαν κιόλας. ΠΟΥ ΠΑΣ, ΚΥΡΙΕ, ΛΙΩΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΜΠΟΥΤΣΑ ΟΞΩ; Η Ελένη ύστερα από χρόνια πήγε και παραδόθηκε για τον φόνο, τον οποίο αρχικά είχε πάρει στην πλάτη του για να τις προστατέψει ο γιος του Μιλτιάδη, ο Γιάννος το ζαβό, ένα λούτο του χωριού κει πέρα -που τον βλέπει ακόμα κι ας έχει πεθάνει ο Μιλτιάδης, πάλι δεν πήρε τα φάρμακά του ο μαλάκας-, τον οποίο πίνιξε ο Μελέτης, μην ξεχνιόμαστε. Ο Μελέτης, που θα τον εξετάσουμε παρακάτω, γιατί πρόκειται για τρανό αρχίδι.
Βόσκαρης
Ένας κύριος. Ένας λόρδος, μαλάκα. Βρήκε την Ελένη στη φυλακή ως διευθυντής, τη βίαζε ανελέητα, και σόπι και μπερντάχι μαζί, αλλά μετά έκατσε άσχημη κέντα και καταδικάστηκε και μπήκε μέσα ο ίδιος, με αποτέλεσμα να του κόψουνε τα αρχίδια από τη ρίζα, γιατί έτσι ξηγιόντανε τότες στις φυλακές, και να τραγουδάει σαν αυτόνανε από τους Πάβλοβζ Ντογκ το "Κελί τριάντα τρίο", ενώ στο τέλος αυτοκτόνησε κόβοντας το λαιμό του, που πουλί μας κιόλας, χαρήκαμε μη σου πω. Είναι από αυτές τις φάσεις σε σήριαλ που είναι τόσο αρχίδι κάποιος, αλλά ο σεναριογράφος έχει δει πόση γκάβλα θα δημιουργήσει ο θάνατός του στο κοινό και τους τον πετάει απλόχερα, με όλους να πανηγυρίζουν με βουβουζέλες στο στόμα.
Μιλτιάδης Σεβαστός
Αδερφός Δούκα Σεβαστού, αλλά καλός, πολύ καλός. Γιοι του ο Γιάννος το λούτο και ο Λάμπρος ο δάσκαλος. Μιλάμε για κανονικό χαρτί του τρελού αυτός, πτυχίο με τα ούλα του, φάση δεν μπλέκεις, κάτι που αποδείχθηκε όταν οι πληρωμένοι δολοφόνοι του Δούκα πρώιμοι χουνταίοι πήγανε να φάνε τις Σταμίραινες και αυτός τους γάμησε τη μάνα με μονόβολα για τα αγριογούρουνα και πλέον είναι έτοιμος για κάτι ανάμεσα σε Βαλχάλα και Δαφνί, πιο κοντά στο πρώτο αν με ρωτάς, διότι απεδήμησε εις τόπον χλοερόν. Γυναίκα του η Βιολέτα η βυζού, που έχει το καφενείο, και του το δίνω και αυτό του τρελού, γιατί ναι μεν χαμένο το 'χει, αλλά την Παπαθωμά τρελός είσαι όταν δεν θες να της τόνε βάνεις, όχι όταν τήνε παίρνεις με παπά και με κομπάδρο.
Κωνσταντής Σεβαστός
Γιος Δούκα και γαμιάς Δρόσως, που τα έχουμε πει, δεν χρειάζεται συνέχεια. Γνωστός στην περιοχή και ως "άκρη", γιατί έβανε φούντες με το δράμι, μιλάμε για γιομάτα χωράφια με παπάδες φουντωτούς. Κέρναγε τσόσπου και τη Βιολέτα, γυναίκα Μιλτιάδη, και μαγκιά του αν με ρωτάς, ενώ πιο παλιά τον έβρεχε και στη Δόμνα, κόρη Θέμελη, την οποία είχε αρραβωνιαστεί, διότι ο πατήρ της του ξέπλιενε τα χρήματα που έβγανε από τη φου. Εγώ πάντως σε όλη τη φάση σκεφτόμανε ότι το Πενήντα στη Λάρισα πρέπει να βγάνανε πρώτο πράμα και μπράβο τους.
Μελέτης Ζωητός
Γιος Ανέτ, προερχόμενος από τον βιασμό της από τον Θέμελη, πρώην πεθερό του Κωνσταντή. Μιλάμε για μεγάλο αρχίδι, τρανό μουνόπανο της λάσπεως, πρωτοπαλίκαρο του Δούκα, ο οποίος μαζί με Μυρσίνη ΠΟΥΤΑΝΑΑΑΑΑΑ, ΚΑΡΧΙΑΑΑΑΑΑ οργάνωσε την τελική επίθεση, αλλά πήρε ζεστά τ' αρχίδια του τρελού στο πχιάτο. Επίσης, σεναριογράφοι. Στο ριπαπά μας να μας δείχνετε ότι και ο κακός σε κάποια σειρά έχει τους λόγους του να είναι κακός. ΔΕ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ. Δεν θέλουμε να κάνουμε ψυχολογικό κονέξιο και να λέμε "Ε, ΕΝΤΑΞΕΙ, ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΤΟΣΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ". Θέλουμε απλώς να είναι το μουνί που μισούμε βαθιά και μέχρις εκεί.
Κυριάκος Βαμβακάς
Μέτριος οργανοπαίχτης και μουζικάντης της περιοχής, παντρεμένος με Ουρανία, πολύ καλό και δυνατό γκομενάκι του Κάμπου. Κλασικός μαλάκας που δεν αντέχει την επιτυχία της γυναίκας του, που είναι μοδίστρα ολκής και έχει την ευκαιρία να βγει και στα Παρίσια, αλλά αυτός της σπάει πελέ όλη μέρα, γιατί είναι η αλήθεια ότι ο συνεργάτης της γυναίκας του, ο Σαραντόπουλος, τη γλέπει σαν να έχει να φάει τρεις μήνες και να περνάει όξω από σοφλατζίδικο την ώρα που κόβουνε τον γύρο ζεστό ζεστό.
Ένηγουεηζ, η φάση χάλασε λόγω πεσίματος Σαραντόπουλου στην Ουρανίτσα, αυτή τίμησε το Στεφάνι της και ο Κυριάκουλας εν τέλει παπάρι του όλα, παίζει στο μποζούκι τις μαλακίες που γράφει και ενδόμυχα χαίρεται για την αποτυχία της γυναίκας του.
Νοτ λετζίτ, αν με ρωτάς.
Δρόσω
Ή αλλιώς η Πούτσω. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Δρόσω σε ένα χαλαρό μεσημεράκι Πέμπτης έχει πιαστεί από περισσότερες πούτσες από όσα κλαδιά έχει πιάσει ο Ταρζάν στην αέναη προσπάθειά του να διασχίσει τη ζούγκλα.
Κατ' αρχήν το γκομενάκι είναι όντως πάρα πολύ δυνατό.
ΑΛΛΑ.
Θες, μανίτσα μου, να πηδηχτείς; Πάαινε κάν' το και μην παίζεις με τον κόσμο. Αυτή έχει φορτώσει Κωνσταντή, Τάκη, ένα μαλάκα μουσικό της Τρούμπας που τραβιότανε κάνα δεκάρι επεισόδια, δούλεψε και πουτάνα κανονικά και με όλα τα ένσημά της κάποιον καιρό, είχε φορτώσει και τον άντρα της αδερφής της τής Ασημίνας, έκανε και παιδί μαζί του, το οποίο μεγαλώνει η αδερφή της και το οποίο δεν ξέρει ποια είναι η πραγματική του μάνα, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΘΕΙΑ, ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΡΟΟΥΛ ΜΟΝΤΕΛ ΜΗΤΕΡΑΣ, και η ηρωίδα στο τέλος το διεκδίκησε κιόλας ότι είναι δικό της! Και είναι και δασκάλα μουσικής του χωριού, γιατί είναι γνωστό ότι όταν πας στην Αθήνα για μουσική καριέρα και καταλήγεις να κερνάς κώλο για τάλαρα στην Τρούμπα γιατί είσαι πιο ατάλαντη κι από τον Ταμπάκη, γυρνάς στο χωριό για να διδάξεις.
Those who can't, teach, όπως λέγανε και στη Λάρισα το Πενήντα.
Ασημίνα Σταμίρη
Αδερφή Ελένης, το πιο ωραίο γκομενάκι της οικογένειας, που κεράστηκε άσκημη φάση από την αδερφή της, όπως προείπαμε, σε μια βραδιά που το κακό έγινε γιατί είχε ξωμείνει δυο ώρες από πούτσο η Δρόσω και έτυχε να τον βρει πρώτο μπροστά της. Ντωμεταξύ, τόνε λες κι αυτόνανε μερακλή το τουλάχιστο, να τα πετάει μέσα στο πρώτο ουάν νάη σταν και μετά να μεγαλώνει το παιδί η γυναίκα του και αδερφή του κέρατου, ΕΤΣΕ; Ασημίνα έχει δώσει και σε Μπάμπη, τον γιο του Κυριάκου Βαμβακά από τον πρώτο του γάμο, άντρα της Ουρανίας, της μοδίστρας του χωριού, που θέλει να τη ζμπρώξει ένας έμπορος ρεταλίων, και θέλει κι αυτή, ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ, αλλά δεν την αφήνει το σενάριο και το λαρισαϊκό ήθος.
Μπάμπης Βαμβακάς
Μπρίλης με Ζούνταπ ή Φλορέτα και φαγορίτα Κόκκοτα μέχρι τα νεφρά για να τα πληγώνει, που στα κρυφά πρέπει να έχει ξεκωλιάσει ουκ ολίγες παντρεμένες στο χωριό, ξέρω γω και ξέρω. Γνωστός και ως ο "Τσέμης Ντην του Πλαταμώνα" ή αλλιώς "Ο εραστής με το ζυγούρι".
Ουρανία Βαμβακά
Μοδίστρα, καλό κομμάτι, που θέλει να το κεράνει ο Σαραντόπουλος, αλλά κι εγώ έδινα, μην κρυβόμαστε τώρα αναμεταξύ μας. Πολύ ωραία γεναίκα.
Νικηφόρος Σεβαστός
Γιος Δούκα, αλλά κολεγιά με Σταμίραινες, μεγάλος έρωτας με Ασημίνα, κάτι που του διέφυγε ελαφρώς τη βραδιά που κέρανε Δρόσω. Γενικά ταλαίπωρος ψυχολογικά, μια από δω, μια απο κει, τεσπά, χώρισε και με την Ασημίνα, φαντάσου τώρα μαλάκα να έχεις πάρει διαζύγιο στη Λάρισα το πενήντα πώς θα σε κοιτάνε οι γριές στο δρόμο. Όχι, φαντάσου.
Βιολέτα καφετζού με τις βυζάρες Μαυρουδή
Γυναίκα Μιλτιάδη, πλέον χήρα, ΣΠΟΪΛΕΡ ΑΛΕΡΤ, η Θεοφανία Παπαθωμά πρέπει να είναι το παιρ οβ μπουμπζ με το οποίο την έχουν παίξει σχεδόν όλα τα ναήντυζ, μετά βέβαια από εκίνεη τη φωτογράφα της Δούνια στο Πλεημπόη. ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΝΩ ΕΔΩ.
Πηνελόπη Σεβαστού
Κλασική φάση "ΕΧΕΙΣ ΓΑΜΗΣΕΙ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ;" σε χωριό, μια και είχε φορτώσει Μελέτη, μάλλον έχοντας για μότο το κλασικό ρητό που λένε στα χωριά "ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΞΑΔΕΡΦΟΣ ΠΗΔΑ ΤΟΝ", όπως και το άλλο, το πιο ωραίο, "ΑΝ ΟΙ ΠΡΑΤΙΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ, ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΚΕΡΝΑΣ ΠΟΥΤΣΟ".
Παντρεύτηκε τον Αλέξη Γραμματικό, τον εισαγγελέα, που τον έφαγε το συνάφι του Δούκα, μαλάκες μιλάμε ο τύπος είναι ΑΔΙΣΤΑΧΤΟΣ, έφαγε τον άντρα της κόρης του. Η μεγάλη αλήθεια, όμως, είναι ότι τον είχε αφήσει ΓΙΑ ΤΗ ΜΠΟΥΤΣΑ ΤΟΥ ΞΑΑΑΑΔΕΡΦΟΥ. Γιατί, ως γνωστόν, στην ξαδέρφη και στη θεία μπαίνει πάντα πχιο ευθεία.
Κουρέας κομμούνι Πρωκτόπης
Αυτός θα δείτε τι γκαβλί θα φάει στον επόμενο κύκλο, που είναι στην περίοδο της Χούντας και ο Δούκας λένε ότι θα γαμεί και θα σπέρνει. Τα αυγά λέγεται ότι θα τα τεστάρει αυτός κατευθείαν μασχάλα μόλις βγουν από το γκώλο της κότας αν είναι ζεστά.
Θωμάς Κυπραίος
Τον είχε προσλάβει στα πρώιμα επεισόδια ως ερευνητή η Μυρσίνη, για να δει τι έπαιξε με φόνο του Σέργιου, του γιου της. Αυτός όμως αγάπησε την Ελένη, ήταν να παντρευτούνε κιόλας, αλλά δεν πήγε στην εκκλησία, μάλλον γιατί είδε πόσο για τον πούτσο είναι το χωριό και σου λέει "δε γαμείς, πάμε παραδίπλα στο άλλο χωριό που γαμάνε μόνο τις γίδες τους και όχι ο καθένας την αδερφή του", ωσάν πρώιμοι Ρέντνεκς του Κάμπου.
Αχιλλέας "Ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε"
Εδώ δεν βάζουμε φωτό, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ γιατί δεν βρήκαμε, αλλά το αγαπημένο του τραγούδι, που ήταν άξουαλ χουντοδημοτικό και το ακούνε ακόμα οι νοσταλγοί της φασούλας, που βαράνε μπαλωθιές στα δάση ενθυμούμενοι την επανάστασιν, που αστραπή να τους βαρέσει.
Αυτός έχει πρήκουελ χουντική οργάνωση και πήγε να φάει τις Σταμίραινες μετά από εντολή Μυρσίνης και με καθοδήγηση Μελέτη, αλλά έπεσε πάνω στο καβλί του παλαβού, που τους έφαγε για πλάκα, και συνάντησε τον δημιουργό του γρήγορα. Και να πούμε ότι δεν το χαρήκαμε, μαλακία θα πούμε.
Σοφούλα Τόλια
Πιτσιρίκα κόρη του κοινοτάρχη, ψιλοτσοκαροειδές, πρώην αρραβωνιάρα ενός μικροτσέου χωροφύλακα, του Άγγελου Φαναριώτη, που τον άφησε για τον "μαλλί μπαμπάκι, ψωλή φαριμάκι" Βόσκαρη, πιστεύοντας ότι βρήκε τον έρωτα, αλλά τελικά βρήκε το δεξί κροσέ του χωροφύλακα επειδή δεν έβαλε αρκετό σκόρδο στα γεμιστά ξερωγώ. Της τα λέγανε οι γονείς της, που είχανε σακουλευτεί τι μουνί είναι ο Βόσκαρης, μετά τον γάμο με τον οποίο και την καταδίκη του σε φυλάκιση κατέληξε σε μοναστήρι, αλλά τελικά επέστερεψε στον αιώνιο μαλάκα μικροτσέο Άγγελο, που ήταν εκεί αγέρωχος λεβεντομελάκας να τήνε περιμένει.
Νέστορας Φαναριώτης
Παππούς του κιαρατά μικροτσέου, ο γραφικός του χωριού, ταξίαρχος, ο πιο αδιάφορος ρόλος της σειράς, μάλλον τον κόψανε γιατί χρωστάγανε χάρη στον ηθοποιό, μιλάμε σε όλο το σήριαλ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΑΛΑΚΕΣ. Τύπος που έχει μπει με βύσμα Εφορεία Αρχαιοτήτων Μαγούλας και πάει στο γραφείο μια φορά τον χρόνο με μισθό χίλια διακόκια το μήνα ίσως έχει ρίξει περισσότερη δουλειά από αυτόνανε. Αυτός ταξίαρχος πρέπει να έγινε από καψιμιτζής που πέρασε ΟΒΑ, να μου το θυμηθείτε. Νοίκιαζε δωμάτιο στον Κυπραίο, που είχε σκοτώσει τον γιο του ως συνεργάτης των Γερμανών (ξεχάσαμε αυτή τη μικρή λεπτομέριεα για τον ήρωα Κυπραίο), αλλά είπαμε, όταν ο τελευταίος κατάλαβε τη φάση αλλά και πόσο μαλάκες ήταν όλοι στο χωριό την έκανε με ελαφρά.
Κλεομένης Ψαθάς
Μαλάαααακα, αυτός έψησε όλο το σεβασταίικο ότι είναι λόρδος και αριστοκράτης και παντρεύτηκε Πηνελόπη, αλλά εκτός του ότι δεν είχε μαντίλι να κλάψει, μάλλον το εκανέλλωνε το ρυζόγαλο, μία και επροσπάθησε να πιάσει γιομάτα τη μπούτσα του Μελέτη στον στάβλο, που τον είδε με μισό μάτι γι' αυτή του την πράξη, που εδώ ας εκτιμήσουμε το λογοπαίγνιο που μόλις έκαμα, μια και πώς να τόνε δει κι αλλιώς ο Μελέτης με το eyepatch, που κανονικά έπρεπε να τον έχουνε στην είσοδο του χωριού ντυμένο πειρατή, να φωνάζει "ΑΧΟΗ" και να διασκεδάζει τα παιδιά.
Ενωμοτάρχης Βασίλης, μάνα κυρά Δέσπω
Ο Φρόυντ υποκλίνεται.
Εκεί που λες "μαλάκα, τι γίνεται εδώ με τις οικογένειες, τι συμπλέγματα είναι αυτά;", σκάει ο κυρ-Βασίλης με τη μάνα του και πιάνει νέα υψηλά στο χρηματιστήριο της ελληνικής προβληματικής οικογένειας. Ντωμεταξύ, αυτός ο μπούλης, ο χοντρομπαλάς, είναι ο κύριος υπεύθυνος για την ασφάλεια του χωριού, στο οποίο μένουνε τέρατα, και ουσιαστικά όλη η πολιτική σχεδίασης ασφάλειας του χωριού στηρίζεται ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΟΡΜΗΝΕΨΕΙ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΟΥ, με την οποία μένει μαζί και είναι γύρω στα πενήντα πέντε χρονώνε (αυτός, όχι η μανούλα του). Και ξέρεις και κάτι άλλο;
Βρήκε και παντρεύτηκε κιόλας!
Τη Ρίζω, που για τα μούτρα του και πολλή του πέφτει.
ΕΤΣΕ;
ΝΤΑΞ ΤΩΡΑ;
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΗΚΑΤΕ;
ΤΙ; ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ;
Ωραία, έχω λίγο ακόμα να δώσω.
Η σειρά, λοιπόν, είναι όλα τα παραπάνω που είπαμε, αλλά το βασικό ερώτημα που μου ήγειρε κάθε φορά που την έβλεπα ήταν το εξής.
Καλά, ρε μαλάκες.
Μιλάμε για μια σειρά που βασικώς διαδραματίζεται στη Λάρισα του Πενήντα προς Εξήντα.
Η Λάρισα του Πενήντα προς εξήντα -με όλο το σεβασμό στη θεσσαλική πρωτεύουσα, κι εγώ δεν είμαι κάνας δούκας του Σάσεξ, από το Αγρίνιο είμαι, που είναι χειρότερο- πρέπει να ήταν ένας ωκεανός ζβουνιάς και κακαράτζας με έναν αφρό γκαβαλίνας από πάνου, όλα αυτά ποτιζμένα με ανθρώπινο ιδρώτα και αίμα, που έβγαιναν από τα σκελετωμένα κορμιά των σκληροτράχηλων αγροτών, οι οποίοι είχαν μόλις βγει από έναν Παγκόσμιο και έναν Εμφύλιο Πόλεμο στα καπάκια.
Στη σειρά είναι όλοι στο χωριό λες και πριν βγουνε από το σπίτι πέρναγε ο Υβ Σεν Λωράν και τους έντυνε ο ίδιος με τις καινούργιες δημιουργίες του, κολεξιόν Άνοιξη-Καλοκαίρι 1958.
Και να σου τα σακάκια και κάτι καταπληκτικά γελέκα οι άνδρες, να σου κάτι απίθανα βίντατζ φορέματα οι γυναίκες, που κανονικά οι πρώτοι έπρεπε να φοράνε τίποτα χεζμένες στρατοσκελέες για να δουλεύουνε στα χωράφια και οι άλλες το πιο καλό συνολάκι πρέπει να ήταν αυτό που μαζεύαν νερό με τη στάμνα, φούστα κλαρωτή, μαντίλα για το κεφάλι και κιούπι πεντακόσα κιλά, να ραγίζουν οι σπόνδυλοι.
Άσε που μιλάνε ΟΛΟΙ ελληνικά σαν Δούκες της Οξφόρδης με πέντε πη έητς ντη στη γλωσσολογία ο καθένας, ενώ τότε -ΤΙ ΤΟΤΕ, ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΑΚΟΜΑ, ΠΕΣ ΤΟ ΓΤΧΣ- πρέπει να συναντιόσαντε στο δρόμο, να συνεννοϊόσαντε με άναρθρες καρυγές ΕΕΕΕΕΪ, ΑΑΑΑΑΑΡΤ, ΟΟΟΟΟΥ, ΣΤΙΟΥΥΥΥΥΥ, ΓΚΡΙΜΠΟΜΠΟΜΠΟΜΠΟ και μετά να ζωγραφίζανε στους τοίχους των σπιτιώνε τους με αίμα ζώων, ωσάν τους ανθρώποι του Νεάτερνταλ.
Αλλά εκεί που τελικά λύγιζα κάθε φορά ήταν τα ονόματα.
Ανέτ Ρουσώ, όπως έγραψα και παραπάνω.
Δούκας Σεβαστός.
ΤΙ ΔΟΥΚΑΣ ΣΕΒΑΣΤΟΣ, ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;
ΛΙΑΚΟ ΜΠΟΥΡΝΟΒΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕ ΛΕΝΕ.
ΚΑΙ ΘΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΧΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΙΣΠΕΚΤ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΛΟΓΩ ΟΝΟΜΑΤΟΣ.
ΦΛΩΡΕ.
Αφού έγραψα αυτές τις αράδες, λοιπόν, λέω στον εαυτό μου: "Ρε Κώστα, μήπως είσαι σκληρός; Μήπως τελικά δεν ήταν έτσι τα πράγματα και λες μαλακίες για τους ανθρώπους; Μήπως να το ξανασκεφτείς;".
Οι σκέψεις αυτές τριβέλιζαν το μυαλό μου και τελικά με οδήγησαν στο να πάρω τηλέφωνο έναν καλό Λαρισαίο φίλο μου, τον Παναγιώτη, να μου πει την άποψή του.
"Ρε Πάνο", του λέω, "στη Λάρισα το Πενήντα ήταν τελικά τόσο αριστοκράται όσο δείχνει στις Μέλισσες; Τέτοια ντυσίματα, τέτοια ονόματα και τέτοια προφορά; Τι φάση;".
Ο σοφός γέρων κάθισε πίσω, τράβηξε μια γερή ρουφηξιά από το τσιμπούκι του και ξεστόμισε τα παρακάτου λόγια, που με σημάδεψαν για πάντα.
"Κώστα, θα σου απαντήσω σε όλα αυτά με μια μικρή ιστορία. Μια φορά η γιαγιά μου είχε φτιάξει λαχανόπιτα και την είχε βάλει να κρυώσει στο παράθυρο. Τότε, να ξέρεις, έπαιζε πολλή πείνα, όχι μαλακίες. Στην αυλή τριγύρναγε του γουρούνι της οικογένειας και μαζί ήταν και τέσσερις πέντε θείοι μου. Σε κάποια φάση πέφτει η πίτα κάτω και όπως πήγε να τη φάει το γουρούνι, πέσανε κι αυτοί από δίπλα και τρώγανε όλοι μαζί από κάτω, μαζί με το γουρούνι από δίπλα, ό,τι προλάβει ο καθένας. Δούκας Σεβαστός και μαλακίες, λοιπόν, Κώστα. ΣΥΡΕΓΑΜΗΣ ΚΙ ΕΣΥ".
