ΛΙΓΗ ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ

Ρε φίλε, καλή η αγανάκτηση, αλλά μισό. Να το συζητήξουμε λίγο.

Οταν άρχισε η φάση ήμουνα μέσα και κάθε μέρα στο Σύνταγμα και «τι ωραία που ο κόσμος διαδηλώνει ειρηνικά» και «ναι, επιτέλους κάτι έπρεπε να γίνει» και όλα αυτά τα ωραία. Ολοι στη δουλεία έλεγαν τα ίδια. Και «μπράβο στα παιδιά» και «όταν βρω χρόνο θα κατέβω κι εγώ» και όλα, μην τα ξαναλέμε. Και πάλι Σύνταγμα και μπίρες και συζητήσεις και δώσ’ του. Αλλά, ρε μάγκες, μην τα τρώμε όλα αμάσητα. Οπα, φρένο. Λίγη τροφή για σκέψη.

1.                        Αυτή η εμποροπανήγυρη που στήθηκε, που ο κάθε μαλάκας έπαιρνε μια σακούλα κάρβουνα στην πλάτη, μια σχάρα, ένα βαρέλι, πάγο και ένα ανατρεπόμενο μπίρες με σκοπό να κάνει περιουσία από την αγανάκτηση, και μετά, αφού ξηγηθεί λεύκανση πρωκτού, να φύγει για πάντα για Σεϋχέλλες έχοντας κάνει την τύχη του, ΤΕΛΟΣ. ΦΤΑΝΕΙ. Μαλάκα μου που πήρες ψαροντούφεκο με μουλινέ και δελφινιέρα και ξεκλήρισες όλο το γατομάνι της γειτονιάς σου και το πουλάς για χοιρινό, γαμώ την Παναγία των Παρισίων σου. Πρέπει να υποβληθείς πάραυτα σε αλλαγή φύλου και μετά να σου ξηγηθούνε κλειτοριδεκτομή με σπασμένο μπουκάλι Κόκα-Κόλας (γκρίζα διαφήμιση). Επίσης, μας έχεις κεράσει τόση τσίκνα που δεν την είχανε ούτε τα πόδια μου ανάμεσα στα δάχτυλα όταν είχα πάει με τον κοντό Κουφονήσια και μου χάλασε η σαγιονάρα δεύτερη μέρα και δεν είχα φράγκα και γύρναγα 23 μέρες ξωπόλητος. Σάλτα και γαμήσου.

2.                        Η φάση έγινε ο Καραγκιόζ μπερντές όπου μπορούσε να εκφραστεί ο κάθε πιο γραφικός κι από ξεδοντιάρα βάβω σε κυκλαδίτικο νησί. Τι τραγικούς μαλάκες ντυμένους Κολοκοτρωναίους είδαμε, τι Σπαρτιάτες, την κάθε μαλακία και κόμπλεξ του κάθε παπαρολεβιέ σε πανό, φτάνει πια, ΕΛΕΟΣ. ΟΞΩ και σεις. Ξέρω, φίλε γραφικέ, ήθελες να γίνεις ηθοποιός, αλλά δεν έκατσε γιατί δεν κάνεις ούτε για ανθυποκομπάρσος σε μονόπρακτο. Είσαι για λύπηση. Φύγε από τη χώρα.

3.                        Είπαμε, γουστάρω κι εγώ, αλλά η φάση δεν βγάζει πουθενά, ρε παιδιά. Μας έχουν γραμμένους στ’ αρχίδια τους. 50 μέρες είμαστε εκεί και ξύλο έπεσε, δακρυγόνα, της πουτάνας το μουνί και τίποτα δεν έγινε. Η ψήφος εμπιστοσύνης δόθηκε, το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε, ξηγιόμαστε gagging deepthroat στο καβλί του Γιωργάκη και στο strap on της Μέρκελ και λύση δεν φαίνεται. Ας πάμε μια μέρα αποφασισμένοι να τα γαμήσουμε όλα, ας σκοτωθούνε πέντε μπάτσοι και καμιά τριανταριά κανονικοί άνθρωποι, όπως στις διαδηλώσεις επί γερμανικής Κατοχής (διάβασε λίγη Ιστορία, δεν βλάπτει), μπας και ταρακουνηθεί λίγο το σύστημα. Πες με μαλάκα, αλλά δεν βλέπω να γίνεται κάτι χωρίς να χύνεται αίμα.

4.                        Το κυριότερο. Κυρ μαλάκα, που το παίζεις επαναστάτης και κατεβαίνεις και καλά αγανακτισμένος, κοίτα να μπορείς να στηρίξεις με τη στάση ζωής σου αυτά που λες. Και ξηγιέμαι. Στη δουλειά μου μας είπανε ότι «αν δεν δεχτείτε μείωση 25% στον μισθό σας, θα απολυθείτε». Κάναμε, λοιπόν, όλα τα παιδάκια συγκέντρωση και όλοι ήταν έξαλλοι και «δεν είναι δυνατόν να περάσει αυτό» και τέτοια και «θα παλέψουμε για τα δικαιώματά μας μέχρι τέλους». Και ήρθαν και κάτι πουτάνας γεννήματα από την Ενωσή μας και «θα σας προστατέψουμε» μπλα, μπλα, μπλα. Και ψηφίσαμε κιόλας και από τους 50 οι 43 είπαν «ΟΧΙ ΣΤΟ 25%», οι 6 «ΝΑΙ ΣΤΟ 25%» και υπήρχε και ένας που έριξε άκυρο, που για να ρίξεις άκυρο σε τέτοια ψηφοφορία το μουνί της μάνας σου πρέπει να είναι πιο σάπιο και από της Ελένης Λουκά μετά από ένα μήνα ελεύθερο κάμπινγκ. Και όταν μας κάλεσε έναν έναν να υπογράψουμε, δέχτηκαν τη μείωση οι 39 και έντεκα είπαμε όχι, περιμένοντας πλέον να απολυθούμε. Ε, φλώρε μου, μάθε κάτι. Η επανάσταση ξεκινά από την ατομικότητα και η συλλογική άρνηση δημιουργείται από την άρνηση του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά σε τέτοιες φάσεις. Δεν μπορείς να κοιτάς την πάρτη σου με το αιτιολογικό «έχω ανάγκες». Γιατί ας ‘ούμε οι άλλοι δουλεύουμε από χόμπι. «Εχω δάνεια». Γιατί όλοι οι άλλοι πήραμε σπίτι με το μαρούλι μετρητό, μαλάκα. Και δεν μπορείς να είσαι hyper κότα μπροστά στο αφεντικό σου και να μου το παίζεις αγανακτισμένος στο Σύνταγμα. Είναι σαν να 'σαι πουσταρμάς που κερνάει κώλο στη θέα της πρώτης μπάρας και να μου κατεβαίνεις σε διαδηλώσεις κατά των γκέιλορντς με πανό και πλακάτ "ΟΞΩ ΤΟΥΣ ΠΟΥΣΤΗΔΟΙ". Πάρε ποπ κορν και φά’ το σπίτι σου ατηγάνιστο μωρή κιότα φλωράτη, ακούγοντας «30 χρόνια επιτυχίες» του Τζάστιν Μπίμπερ. Είστε γιοι πουτάνας του ταλίρου. Η γιαγιά σας έκανε τσιμπούκια σε Γερμανούς στην Κατοχή και η κωλοτρυπίδα της ήτανε πάρκινγκ για τις ψωλές των ταγματασφαλιτών. Μου θέλετε και Σύνταγμα, πόρνες.

Θέλω πολύ, ρε μάγκες, να γίνει κάτι, ένα μπαμ τρελό, και να αλλάξει η φάση. Και ας λέω όλα αυτά, θα ξανακατέβω Σύνταγμα, γιατί δεν υπάρχει και κάτι άλλο να κάνω. Θα ‘θελα, όμως, να είμαστε όπως κάποτε, που και πάλι δεν είχαμε τα πάντα όλα, πάλι είχαμε προβλήματα και αφραγκιές, αλλά μπορούσαμε να λέμε «θα έρθουν κι άσπρες μέρες». Τώρα ούτε αυτό έχουμε. Κι όταν βλέπεις το ποτήρι εντελώς άδειο, γάμησέ τα ψηλέ…

ΥΓ.: To 25% που μας είπανε να μας κόψουνε, στους γιατρούς να το φάνε.

Και το τραγουδάκι μας...