ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΗΡΘΕ ΑΠΟΨΕ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Επειδής είσαστε καλά παιδιά και επειδής κάποια παλιά άρθρα που έγραφα σε ένα χώρο που κάποτε αγάπησα και σήμερα μισώ θανάσιμα έχουν κατέβει λόγω αλληλομηνύσεων, θεώρησα ότι πρέπει ο λαός του κοσμαγάπητου αυτού μπλογκ, και τα 68 αυτά άτομα, να έχει πρόσβαση στην αλήθεια. 


Define "αλήθεια", μαλάκα Διπρόσωπε, θα πεις και θα σε απαντήσω με τα λόγια του Socrates στο συμπόσιο του Πλάτωνος, όταν κάποιος από τους συνομιλητές, μετά από μια λεκτική πούτσα που είχε φάει από τον φιλόσοφο, του είπε ότι "είναι δύσκολο για μένα να αντικρούσω τον Σωκράτη". Και ο τεράστιος απάντησε: "Τον Σωκράτη είναι πολύ εύκολο να αντικρούσεις, νέε μου, την αλήθεια είναι που δεν  μπορείς να αντικρούσεις με τίποτε". 


Και αφού σας το 'παιξα και μαγκιά, ότι ξέρω και δυο πράματα παραπάνω, σας δίνω και το άρθρο μου για τον "Κυνόδοντα", ό,τι χειρότερο έχω δει στη ζωή μου σε ταινία. Enjoy, Milko και τα ρέστα.




Κυνόδοντας και το πληκτρολόγιο της μάνας τους


Υπήρξαν στιγμές που κάποιοι άνθρωποι, σε εκλάμψεις εγκεφαλικής διαύγειας συνδυασμένης με υψηλότατο IQ, έκαναν φανταστικά, αξεπέραστα πράγματα. Οπως π.χ.:

• Ο Νιλ Αρμστρονγκ και ο Μπαζ Ολντριν, που περπάτησαν στη Σελήνη -και αυτοί που λένε ότι όλα ήταν μουσαντά και σότα να κλείσουν υπολογιστή και να ανοίξουνε Λιακόπουλο, για να τσεκάρουνε τα τελευταία νέα των Νεφελίμ και πώς πάνε τα χαμπέρια στην υπόγεια πόλη Νταγκλαμαγκάν. 
• Ο Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, που έγραψε φανταστική μουσική, που αν ξεστραβωθείς και κλείσεις επιτέλους τον Κιάμο και την Κοκκίνου, μπορεί να μάθεις και πέντε πράματα και να μη σε λένε μπιρμπιτσόλι στις καθωσπρέπει παρέες. Ναι, για σένα μιλάω, αναγνώστριά μου. Μη νομίζεις ότι σε ξέχασα. Αλλα σε αφήνω προς το παρόν και προχωράω παρακάτω.
• Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, που τι να πρωτογράψουμε γι' αυτόν; Ο τύπος έχει υπολογιστεί ότι είχε IQ 210. Αν αναλογιστούμε ότι του Αϊνστάιν ήταν 175, η κόντρα γίνεται κατευθείαν Μπαρτσελόνα - Αγιαξ Παραβόλας, ο Λεονάρντο τυπώνει αυτόματα τη Θεωρία της Σχετικότητας σε κωλόχαρτο, σφουγγίζεται και δεν αξίζει να ασχοληθούμε περαιτέρω γιατί το ξεφτιλίσαμε ήδη.

Υπήρξαν, όμως, και στιγμές που κάποιοι άνθρωποι, σε εκλάμψεις εκτυφλωτικής βλακείας πες το, έλλειψης νοημοσύνης πες το, ξώμειναν από πρέζα και δεν είχανε τι να κάνουνε για να φύγει η χαρμάνα, δεν ξέρω τι, αλλά έκαναν τόσο τραγικά πράγματα που κωλοψαρώσανε μέχρι και ο Ευρυπίδης και ο Αισχύλος, που είχαν γράψει τις μεγαλύτερες τραγωδίες λέμε και τόσο κλάμα ούτε η Μάρθα Βούρτση παλαιά. Κουρόμπλο το δάκρυ, που λένε και στο χωριό μου. Οπως π.χ.:

• Ο Χάρης Ρώμας και η ερμηνεία του στο «Κωνσταντίνου και Ελένης».
• Ο Χάρης Ρώμας και η ερμηνεία του στο «Καφέ της Χαράς».
• Ο Χάρης Ρώμας στις θεατρικές παραστάσεις του. Οχι, ρε παιδάκι μου, δεν είμαι τόσο μαζόχας ώστε να πάω θέατρο να δω Ρώμα -άλλωστε αυτό είναι κάτι που σκιάζομαι όσο η παρθένα χωριατοπούλα τον Ανέστη Βλάχο στον βάλτο-, αλλά τι, ας 'ούμε, εσείς πιστεύετε ότι ο Ρώμας στο θέατρο μεταμορφώνεται και από Αταλάντου και Ατέχνου γωνία μετακομίζει στη Λεωφόρο Μάρλον Μπράντο; Μη χέσω...
• Ο ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ... 

Και μπαίνουμε στο θέμα μας, κύριοι και κυρίες (είδατε, βρε, πάντα σας βάζω κι εσάς μέσα, κοριτσάκια μου γλυκά). 

Πρώτον, ρε Λάνθιμε, από πού ψωνίζεις χόρτο, αγόρι μου, και έφαγες το φλας να γυρίσεις αυτό το πράμα, που πήγε και στα Οσκαρ τρομάρα του; Ποιος Σατανάς μπήκε μέσα σου και είπες: «Α, θα γυρίσω ό,τι πιο αρρωστημένο έχει παίξει ever, και όχι μόνο αυτό, αλλά θα πάρω και τους χειρότερους ηθοποιούς που παίζουνε στην Ελλάδα. Και θα πάω και Οσκαρ!»; Και πήγες κιόλας! Και μην ακούσω ενστάσεις για τους ηθοποιούς και το παίξιμό τους. Ελεος. Τι διάολο, το κάστινγκ το ξηγήθηκες στο «Θέατρο της Τετάρτης» που βγάζει η Αννίτα; Μιλάμε τόσο ατάλαντοι είχανε να βγούνε από τότε που έκανε ντεμπούτο ο Γιώργης ο Νινιός. Οπα, παρένθεσις. 

(Οταν αναφερόμαστε στον γίγαντα και τρισμέγιστο τιτάνα της υποκριτικής Γιώργη τον Νινιό, μιλάμε για έναν άνθρωπο που κανένας δεν έχει καταλάβει γιατί έχει κάνει καριέρα και τόνε παίρνουνε στις δουλειές χωρίς να έχει ψήγμα ταλέντου. Ο R2D2 στο «Star Wars» είναι πιο καλός ηθοποιός από τον Γιώργη τον Νινιό. Ενας με μανιοκατάθλιψη τελευταίου σταδίου σε συνδυασμό με παράλυση των μυών που προκαλούν το χαμόγελο και δυστονία στα μάγουλα είναι πιο εκφραστικός από τον Γιώργη. Λέγεται ότι μια φορά που προκλήθηκε σύσπαση στο μούτρο του Γιώργη το σκεφτήκανε στην Ακαδημία για Οσκαρ -σας πρόλαβε ο Γιώργης, κουφάλες σκυλόδοντες, αλλά δεν δικαιώθηκε-, αλλά μετά γέλασε κι ο Θεόφιλος Βανδώρος και πέσανε σε ξέρα. Και όποια πει ότι ο Νινιός είναι ωραίος γκόμενος, να της βγει ο γιος κράμα από εθνικό σταρ και Μίστερ Μπούτια, τέλος). 

Δεύτερον, είπες να βάλεις κάτι ερωτικές σκηνές όπου ο μεγάλος γιος πηδιόσαντε με μία γκόμενα που φέρνει επί πληρωμή ο πατέρας στο σπίτι. Και είπες να το κάνεις και τέχνη και να δείχνεις τα επίμαχα σημεία (γιατί έτσι είναι η τέχνη), όπως το πληκτρολόγιο -για όσους δεν έχουν δει το έργο να αναφέρω ότι στην ιδιαίτερη γλωσσική διάλεκτο που μιλάνε στην ταινία η γνωστή παροιμία θα ήταν «εδώ ο κόσμος καίγεται και το πληκτρολόγιο χτενίζεται». Και γιασασίν του τού μάγκα του Λάνθιμου είπαμε τότε για πάρτη σου. Ομως συγγνώμη, ρε μάστορα, για κάτσε μισό. 

Αμα πας να κάμνεις κάτι τύπου τσόντα, κάν' το σωστά, τύπου Τζούλιας, που έκανε και λεύκανση και έβαλε και καινούργια αερόσακα και στο νούμερο δύο went black and never came back. Τι κατεβάζει η γκόμενα το βρακί και σκάει από μέσα το λυκοτόμαρο που φόραγε στην καρκάλα ο Λοχαγός Μαρκ στους Λύκοι του Οντάριο; Ξουράφια και αποτριχωτικές ταινίες δεν παίζουνε στην κοινωνία που διαδραματίζεται η ταινία; Εκεί που είπαμε ότι τελικά κάτι λέει το εργάκι και θα πάρουμε δουλειά για το σπίτι, έσκασε ο Teenwolf και ξενέρωσε το Σύμπαν. Ασε που μετά έβαλες και τα αδέρφια να πηδιόσαντε και φρικάραμε πιο πολύ κι από τότε που ένας στην κατάληψη έφερε την τσόντα με την Τσιτσιολίνα και το άλογο, που φεύγαμε όλοι στην τουαλέτα για ρουκέτες και αυτός έλεγε «τι φεύγετε, ρε, δεν είσαστε open minds ας 'ουμε;».

Τρίτον, εγώ το έργο το θέλω απλό. Τύπου υπόθεσις «ο Γιώργος είναι υδραυλικός και της κυρίας Μαρίας της παντρεμένης, που λείπει κι ο άντρας της, της χάλασαν οι σουλήνες. Οπότε καλεί τον Γιώργο να της τους φτιάξει, που, ω, τι έκπληξις, σκάει στο σπίτι της χωρίς σώβρακο και εκεί...». Η συνέχεια επί της οθόνης και στα παλιά τα σινεμά δίνανε και κυπελλάκι στην είσοδο να μη λερώξεις, ενώ είχες φτιαχτεί και ως άνδρας με δύο έργα καράτε, Μπρουσλίδικα, αντρίκεια, που είχαν παίξει πιο πριν. Λούτσα και ξύλο, δηλαδή και άγιος ο Θεός και έφευγες από το σινεμά πρώτος μάγκας. Αυτά με τα έργα που είναι ντεμέκ αλληγορίες και ο σκηνοθέτης θέλει να πει άλλο από αυτό που δείχνει και εμείς οι οπισθοδρομικοί και πουριτανοί δεν τα καταλαβαίνουμε, συγγνώμη, αλλά από το να μου αρέσει ο «Κυνόδοντας» και να θεωρούμαι εμπροσθοδρομικός και αλτέρνατιβ υπεργαμάτο τυπάκι, χίλιες φορές πρεζάκιας να κάνω τράκα στην Τοσίτσα για να σουτάρω το κατιτίς μου. Πες με και χαζό, ρε παιδί μου, ότι δεν νιώθω. Δεν με νοιάζει μία.

Τέταρτον, τι θα γίνει, ρε φίλε, με όλους εσάς τους ψευτοκουλτουριάρηδες, που βλέπετε στις ταινίες του Αγγελόπουλου τον πρωταγωνιστή να διανύει εκατό μέτρα και τα δείχνει και τα εκατό, ΟΛΑ, πετραδάκι, πετραδάκι; Πότε θα σωθούμε από σας; Γιατί εμένα να με σούρει μια γκόμενα που είχα παλιά να δω το «Μια πορνογραφική σχέση» και να μη με αφήνει να ρίξω πόρδο με στεφάνι -αιτωλοακαρνανικός ιδιωματισμός για κάποιον που κοιμάται- και να φύγω κύριος από το σινεμά; Γιατί όταν ήμουνα φαντάρος με πήγανε κάτι σειρές να δούμε στο Διδυμότειχο το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Αγγελόπουλου; Φταίω σε τίποτα; Τους έκλεψα το κουλούρι; Ασε που όταν σφύριξε ημίχρονο και βγήκαμε για τσιγάρο εγώ ήμουνα έτοιμος να πω καμιά μαλακία να γελάσουμε και άρχισε ο ένας να λέει «κοίταξε να δεις, Κώστα, η ταινία είναι ένα οδοιπορικό και ένα χτύπημα της νομενκλατούρας του στρουχτουριστικού υποβάθρου μπλα, μπλα, μπλα, νια, νια, νια» και μου πέσανε όλα τα δόντια, αλλά όχι οι κυνόδοντες, οπότε δεν μπορούσα να φύγω. Δράμα μιλάμε, όχι αστεία.

Κι όπως είχε πει και μια γριά σε έναν Αλβανό ταξιτζή μια φορά «εγώ δεν είμαι ρατσίστρια, τους αράπηδες τους συμπαθώ» και βάρεσε αναβολή ενώ μέτραγε μία και σήμερα ο άθρωπας, κάπως έτσι θα το πω κι εγώ τώρα για να κλείσω. Εγώ δεν έχω κάτι με τους κουλτουριάρηδες, γούστο τους και καπέλο τους, αλλά κουλτούρα να φύγουμε, ρε παιδάκι μου, που έλεγε και ο Χάρρυ ο Κλυνν, κουλτούρα να φύγουμε και τίναξέ τη να πέσει και η τελευταία σταγόν... Πήγαμε και στα Οσκαρ τρομάρα μας...