7EVEN YEARS...

Οντας σε σχέση εδώ και εφτά χρόνια με την κοπέλα μου (ναι, ρε μουνιά, κοπέλα μου, δεν έχω παντρευτεί και στην καραπουτσακλάρα μου), νομίζω ότι είμαι ο πλέον κατάλληλος για να περιγράψει μια σχέση και τα βήματά της ανά τον χρόνο. Με μικρό πρόλογο αυτή τη φορά, πηγαίνοντας κόντρα στον ίδιο μου τον εαυτό, ξεκινάω.

1ος χρόνος
...και καλύτερος. Είναι η πιο γαμώ φάση. Εχεις γνωρίσει το γκομενάκι, είσαι στη φάση του ψησίματος και φοράς το προσωπείο, τη μάσκα που φοράνε οι άνδρες όταν θέλουν να γαμήσουν, έχοντας μόνο σκοπό το να περιλαμβάνουν οι σκέψεις της γκόμενας κατά 90% τη φράση «ΠΟΣΟ ΓΑΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΤΕΛΙΚΑ;». Μπανιαρίζεσαι για να βγεις με το μωρό και είσαι μέσα στην γκάβλα, είστε έξω και είσαι τόσο γαμάουα και λαρτζ που το μουνί πιστεύει ότι ο Σον Κόνερι σου κάνει λάτζα στο σπίτι τα Σαββάτα, παίρνει 2 γιούρο την ώρα και θέλει να σου ξηγηθεί υπερωρίες αμισθί. Ε, δεν θέλει και πολύ. Τελικά το μωρό σού κάθεται και έπειτα αρχίζει ένας μαραθώνιος πούτσας. Πολλές πούτσες λέμε. Αν τις έβαζες στη σειρά και έτρεχε κατά μήκος τους ο Αμπέμπε Μπικίλα, θα έβαζε παπούτσα από τους κάλλους. Επίσης δεν σε ενοχλεί να κάτσεις να δεις το «Sex & the City», μια και έτσι κι αλλιώς δεν θα το δεις ολόκληρο, γιατί δεν μπορεί, θα πέσει πέος. Ολα πάνε καλά, υπάρχουν κάποιοι μικροτσακωμοί, αλλά δεν γαμιέται, ρε αδερφέ, είναι το αλατοπίπερο της σχέσης και οδηγούν σε πιο hardcore γαμήσια. Οπότε μια χαρά. Εξοδοι, μπαράκια, φαγητά, ταξιδάκια, ο καθένας μένει σπίτι του, έρχεται στα λάιβ σου και λιώνει που σε βλέπει να παίζεις και εσύ καμαρώνεις σαν κόκορας που μαγείρεψε τον εαυτό του κρασάτο και του πέτυχε τόσο που του ξηγηθήκανε δυο αστέρια Μισελέν. ΟΛΑ ΓΑΜΑΝΕ ΛΕΜΕ, οπότε πάμε στον...

2ο χρόνο
...η «Χρόνο της πρώτης κλανιάς». Μη γελάτε, μαλάκες. Η πρώτη κλανιά είναι πολύ σημαντικό βήμα στην πορεία μιας σχέσης. Τον πρώτο χρόνο θέλεις να μη χαλάσει η μαγεία και κρατιέσαι τόσο πολύ που όταν τελικά κλάνεις σπίτι σου, έτσι και ανάψεις αναφτήρα γίνεται αυτό...



Από την αντίδρασή της στην πρώτη πέρδα εξαρτάται η συνέχειά σας. Αν κάνει «ίιιιοουουουου» και φύγει για να βρει τη μάνα της στην Κηφισιά για να της το πει κλαίγοντας, ετοιμάσου να ξεσκονίσεις την πουτσοατζέντα που κάθε άνδρας έχει θαμμένη σε κάποιο συρτάρι για τις δύσκολες στιγμές (είναι τότε που η μαλακία έχει βαρέσει τόσο tilt, που είσαι σαν ακοντιστής: το δεξί χέρι Σβατζενμπούγκιν από «Κομάντο» και το αριστερό Στάθης Ψάλτης υπερρέψας, μετά από 3 μήνες στο Αουσβιτς). Αν γελάσει και σου πει κάτι τύπου «καλά, ρε μαλέα, τι κάνεις, χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα, ε, το μαλάκα ξεκωλιάστηκε», μπορεί και να έχεις πέσει στη γυναίκα της ζωής σου. Τόσο απλό. Κατά τα άλλα, ο δεύτερος χρόνος είναι κι αυτός σούπερ, με μικρές διαφορές από τον πρώτο, εκ των οποίων μία είναι ότι βλέπεις ΟΛΟ το γαμημένο το «Sex & the City» και τη «Ζωή της άλλης», με την μπερουκοφόρα γαμώχριστη καριόλα για πρωταγωνίστρια, γαμώ την Παναγία μου. Οι έξοδοι είναι ωραίες, τα ταξιδάκια συνεχίζονται, οι φίλοι σου την έχουν αποδεχθεί και τη γουστάρουν και πούτσα συνεχίζει να πέφτει, αλλά πιο cool. Επίσης, έχει γίνει και ένα σοβαρό ξάνοιγμα στο sex, του τύπου «να δούμε και καμιά τσόντα μαζί και να γουστάρουμε ενώ γαμιόμεθα» -και όχι μόνον...-, ενώ παράλληλα παίζει να έχεις γνωρίσει και γονείς, που εκεί ξαναβγάζεις το προσωπείο, αλλά είναι αυτό του καλού παιδιού, με το φωτοστέφανο αποπάνου. Ωραίος ο δεύτερος... Χαλαρός.

3ος χρόνος
Ο χρόνος που αρχίζουν οι ενοχλήσεις. Ολα αυτά που σου φαίνονταν γλυκούλια και χαριτωμενιές πάνω της, αλλά και όλα αυτά που της φαίνονταν γλυκούλια και χαριτωμενιές πάνω σου, τώρα αρχίζουν και ενοχλούν. Επίσης, επειδή παίζει στον τρίτο χρόνο να έχει αρχίσει συγκατοίκηση, αυτό που έγραψα με τα γλυκούλια και τις χαριτωμενιές υπάρχει περίπτωση να βγαίνει πιο έντονα, σε φάση που τσακώνεστε ΧΟΝΤΡΑ για γελοία θέματα. Και συνήθως αυτά είναι γελοία για σένα, άντρα φίλε μου, αλλά ουχί δι’ αυτήν, που θεωρεί ότι το να αφήσεις τις πιτζάμες σου κάπου που δεν θυμάσαι πού και δεν τις βρίσκεις είναι το ίδιο τραγικό με το να μπεις σε ένα μαιευτήριο και να γαζώσεις με Μ-60 το θάλαμο με τα εφταμηνίτικα ή, τέλος πάντων, το ίδιο τραγικό με το να πεις ότι η διαφήμιση που ο Ρουβάς λέει στο παιδί του «κοιμήσου, αγγελούδι μου» διαφημίζοντας -έλεος- δγιαούρτη είναι μαλακία και να πα’ να γαμηθεί με συφιλιάρα πόρνη της Αναγεννήσεως αυτός που τη γύρισε. Γιατί Ρουβάς για τις γεναίκε ίσον Μαραντόνα για τους άνδραι και δεν χρειάζεται να πω παραπάνω, με πιάνεις. Υπάρχει αγάπη, όμως, και πέφτει και πούτσα, αλλά πότε πότε παίζει και κάνας πονοκέφαλος, που κανονικά θα έπρεπε να λες «πάρε Αλγκόν και μπούκω τον, κερία μου», αλλά επειδής είσαι τσέντλεμαν δεν το λες (και καλά κάνεις). Ωραίος ο τρίτος, αλλά κρίσιμος, ΑΝ τον περάσεις και συνεχίσετε να είστε αγαπημένοι, πάει να πει ότι παίζει να έχεις βρει κάτι καλό σε αυτή την πουτάνα τη ζωή σου. Οπότε συνεχίζεις για τον...

4ο χρόνο
Ο τέταρτος, φίλε, είναι της αμφιβολίας. Ειδικά αν είσαι ένα ενοχικό κάθαρμα σαν εμένανε, που θέλει να γαμήσει μέχρι και τις τρύπες από τα USB του υπολογιστή, που κάθε μέρα γι’ αυτό το χαμερπές κάθαρμα είναι, όπως είπε και ο μόνος συνθέτης που έγραψε τραγούδι για τον αδερφό του, ο Αντρέας ο Μικρούτσικος, «Θάνε, σαν να μπαίνει άνοιξη». Θυμάστε όλοι, αγαπητοί αναγνώσται, τι γίνεται την άνοιξη, τότε που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι. Τότε που είναι λες και η τιμή του γυναικείου υφάσματος πήγε στα 6.000 γιούρο το τετραγωνικό χιλιοστό και δεν έχουν οι καημένες να ράψουνε κατιτίς να φορέσουνε απάνω τους. Και βγαίνουμε εμείς όξω και πολλές φορές, ακόμα κι αν είμαστε καθιστοί σε ένα παγκάκι, περνάει ένα μουνί και του ξηγιόμαστε χωρίς να σηκωθούμε από τη θέση μας standing ovation. Και γυρίζω στο «ενοχικός». Και λέω: αν και η πούτσα μόλις βλέπεις μουνί είναι κατάρτι, ΔΕΝ την παρκάρεις. Γιατί ναι μεν θα γουστάρεις, αλλά μετά οι Ερινύες θα βγάλουνε αφίσα που θα λέει «Πάρτι στην κωλοτρυπίδα του..... (βάλε το όνομά σου αν είσαι το ίδιο μαλάκας με μένα), ελεύθερη είσοδος, τα ποτά δωρεάν». Α, ρε φιλαράκια, που μπορείτε και ρίχνετε καμιά πούτσα πότε πότε απο δω κι από κει και έχετε και γκόμενα, πόσο σας ζηλεύω. ΠΟΣΟ ΟΜΩΣ. Οπα, παιδιά συγγνώμη, ξεχάστηκα, τόση ώρα νόμιζα ότι μιλάω στον ψυχαναλυτή μου. Λοιπόν, όπως είπα, ο τέταρτος χρόνος είναι αυτός που καμιά φορά αμφιβάλλεις. Και λες «τι γίνεται; Είμαι τέσσερα χρόνια με την ίδια γυναίκα, πού θα πάει αυτό; Τη θέλω ακόμα όπως παλιά; Τι κάνω; Πού πάω; Γιατί τον παίζω τέσσερις φορές τη μέρα στο parispornmovies.com; (τσεκάρετέ το και θα με θυμηθείτε)». Και θα σου απαντήσω εγώ, φίλε μου. Και τη γουστάρεις και τη θέλεις και θα πάνε όλα όπως είναι να πάνε, δεν ξέρω αν θα είναι καλά ή άσχημα, αλλά θα πάνε όπως είναι να πάνε. Απλώς ανασφάλειες βγάζεις, και δεν είναι και κακό, ούτε σε κάνει λιγότερο άνδρα απ’ όσο είσαι το ότι φοβάσαι καμιά φορά. Λογικό είναι, αδερφέ μου, αποδέξου τους φόβους σου και προχώρα μπροστά. Αυτά. 

Τέλος πάντων, επειδή δεν χωράνε εφτά χρόνια σε ένα κείμενο, θα συνεχίσω σε επόμενο άρθρο. Και να θυμάστε: το βασικό είναι να μη σου τύχει αυτό.



Α, και κάτι άλλο: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΙΚΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ, ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ.

Αϊντε, πουριτανοί του κώλου, που σας πείραξε κιόλας. Μακάρι να ήτανε και μένανε η δασκάλα μου έτσι, ρε, αλλά πού;

Και το τραγουδάκι μας.



Το βάζει και ξεκινάς καβγά στο μπαρ. Τόσο απλά.