KAI ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΕΞΙ ΚΑΙ ΕΦΤΑ

Συνεχίζουμε με τη σχέση των επτά χρόνων, γιατί μου έχετε ζαλίσει τ’ αρχίδια πιο πολύ και απ’ το να τα είχα βάλει σε Καρουζέλ και να είχα ξηγηθεί στον κινητήρα κηροζίνη και νιτρομπουκάλες. Κουτσομπόλικες κουφάλες, θεατές της κλειδαρότρυπας, μη γράψει κανένας κάτι για τη ζωή του, πάει το αριστερό κλικ πιο γαμιώντας κι απ' τα πόδια του George Kollias...

...στο μπλογκ του, μη και χάσετε κανένα επεισόδιο και πάθετε κάνα ισχαιμικό από τη στεναχώρια. ΧΩΣΤΗΡΑ, μίλα, ρε μουνί.

5ος χρόνος

Ο 5ος χρόνος, λοιπόν, παιδιά, είναι της πίεσης. Αξηγούμαι. Ή θα είναι της πίεσης από τη γενέκα ή θα είναι της πίεσης από τις οικογένειές σας. Από τη γενέκα προσωπικώς δεν έφαγα πίεση, οπότε πάμε παρακάτω.

Στην αρχή το πάνε χαλαρά. «Πέντε χρόνια κοντεύετε, τι περιμένεις, πρέπει να κάνετε το επόμενο βήμα, να το πάρεις το κορίτσι». Μωρέ, το έχω πάρει σε στάσεις που θα βγάζαμε το «Kama Sutra 2: τα ακεκλοφόρητα» και δεν τις έχετε καν φανταστεί, αλλά πάμε και πάλι παρακάτω. «Να κάνετε και ένα παιδάκι, να χαρούμε κι εμείς». Να σας πάρω τη βιντεοκασέτα με τον Ζήκο, να τη βλέπετε και να ξεκωλιάζεστε τόσο απ’ τα γέλια, που θα παίζετε διελκυστίνδα με τα κωλάντερά σας. Εκεί να δεις χαρά.

Εχουνε μια εντύπωση, ρε πούστη μου, ότι κάποια πράγματα ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνεις γι’ αυτούς. Τι είναι, μωρέ μαλάκες, το παιδί, «πέρασα στις πανελλήνιες, γιούχουουου», για να χαρείτε; Μήπως να σας πούμε και τις γόνιμες μέρες, να μας παίρνετε το πρωί και να μας λέτε «οι γονείς σας σήμερα σας ενημερώνουν ότι είναι μία από αυτές τις μέρες. Μπορείτε να ξεφλοκιάσετε μέσα άκοπα και άφοβα»; Μήπως να βάλουμε και ενδοεπικοινωνία, να είμαστε σαν τα Goody’s: «Ενα τσιζ και δύο κλαμπ. Και χύστε μέσα, παρακαλώ»; Αλλο. «Εμείς σ’ τα δώσαμε όλα όταν ήσουνα μικρός, ό,τι ήθελες είχες, δώσε μας κι εσύ λίγη χαρά». Να σας δώσω. Να, ένα τσουρέκι από τα MAX PERRY, να σας θυμίζει τ’ αρχίδια μου όταν μου λέτε τέτοια πράματα. Και φτάνεις και στο άλλο σημείο. Εκεί σε θέλω, να σε δω αν είσαι μάγκας.

«Κοιτάξτε, όταν θα παντρευτούμε θα το κάνουμε με πολιτικό γάμο. Δεν θέλουμε θρησκευτικό».

(Η μουνάρα στο τέλος είναι για να σπάσει λίγο η στεναχώρια.)

Είναι να πέσουνε να πεθάνουνε λέμε. Η μάνα μου, ρε, που μου διάβαζε Κούντερα και Καζαντζάκη και το έπαιζε ψιλοάθεη, μου έχει αρχίσει κήρυγμα για θρησκευτικούς γάμους και τέτοια και μου σπάει τα πελέ ολημερίς. Και κάνει και κάτι μεγάλους σταυρούς τώρα που γερνάει, πιο μεγάλους κι απ’ τον κανονικό, του Χριστού, αν κρίνω από το γεγονός ότι τα ΙΚΕΑ ετοιμάζονται να βγάλουνε κουζίνα Kristo Taag, ολάκερη από τίμιο ξύλο να ‘ούμε. Και με έχει φάει: «ΤΙ; Πολιτικό; Αχ, θα με πεθάνεις! Και τα παιδιά σας; Πώς θα βγούνε στην κοινωνία;». Ξαφνικά πέφτει και delete στο ότι ΞΕΡΟΥΝ ότι δεν τρέχει μία με την αναγνώριση των τέκνων και τη νομική κάλυψή τους στον πολιτικό γάμο και, παίρνοντας το αμάξι του τρελού επιστήμονα στο «Back to the future», πάμε τρακόσα χρόνια πίσω, που άμα δεν ήσουνα θρήσκος σου κόβανε την πούτσα και την κρεμάγανε στην πλατεία, σαν τους παστουρμάδες όξω από του Μιράλ και την καρκάλα του Αρη Βελουχιώτη. «Εμείς θέλαμε να σε δούμε ντυμένο/η γαμπρό/νυφούλα ΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑ...».

Κι εγώ θα ήθελα να σας δω

Α) με σκισμένα τζιν και τσουλούφια Emo, αν το πάμε ενδυματολογικά, για να πέσει και γέλιο, και

Β) να ΜΗ ΜΟΥ ΣΠΑΤΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΑ. Αυτά. Οπότε σταματήστε.

6ος χρόνος...

...ή χρόνος της ανδρικής γκρίνιας. Ναι, μαλάκες υπάρχει και τέτοια, δεν κλαίνε και δεν γκρινιάζουνε μόνο αι γενέκαι. Στον 6ο μας πιάνει μια ανασφάλεια ότι, επειδή δεν της βγαίνει πια να γαμιόμαστε σαν κονέλια που είναι σε φάση chill out από πάρτι στα Οινόφυτα μετά από 10 κουμπιά, δεν μας θέλει πια. Και κλάψα και «γιατί δεν κάνουμε σεξ όσο παλιά;» και «μήπως παίζει κάτι άλλο στη ζωή σου;» και τέτοια θηλυπρεπή, που κανονικά για να τα πεις πρέπει να είσαι πιο gay κι απ’ τον σημαιοφόρο του gay parade, αλλά τα λες και νομίζεις ότι έχεις και τόσο δίκιο που δεν σε καταλαβαίνει κανένας, ωσάν τον Γαλιλαίο, που έλεγε «γυρίζει, μωρέ χαϊβάνια», του λέγανε αυτοί «με την καμίααααα», ξανάλεγε αυτός «γυρίζει λεμέεεεεε», του λέγανε «άμα έχεις άντερο ξαναπέστο και σου γαμήσαμε τα πρέκια» και μετά αυτός είπε «καλά, δεν γυρίζει», αλλά ξεκάρφωτα έπινε φράπα γλυκό γάλα π.χ. και μισολόγαγε «κι όμως γυρίζει, και το μουνί της μανας σας, φλώροι, χμφλαλφρσλλδλαλαλδλ».

Ξεκόλλα, μαλάκα, κλαψομούνη. Σε θέλει ακόμα, αλλά είστε 6 χρόνια μαζί. Τι θες στην τελική; Και πούτσα θα πέφτει και όλα καλά θα είναι και ωραία φάση θα παίζει, αλλά δεν γίνεται να έχουν περάσει έξι χρόνια, να κόβεις τα τίγκα στο πένθος νύχια των ποδιώνε σου, να φοράς φανέλα Μινέρβα τίγκα στη μουστάρδα από βραδινό σούβλακο και αυτή να σε γλέπει σαν τον Σάκια τον Ρουβά στην παραλία, τόσο τίγκα στα λάδια που τόνε ζηλεύει σαργός που μόλις βγήκε από σχάρα, κι απ’ όπου περνάει μετά να σφουγγαρίζεις απ την γκάβλα της για πάρτη σου.

Κι εσύ, αδερφέ, σκέψου λίγo: στον 6ο χρόνο δεν γλέπεις μόνο στρινγκέλες, όπως στον 1ο, αλλά έχεις ρίξει και πέος με βρακοζόνα-αλεξίπτωτο τρία τέταρτα, 6 γιούρο από Μοναστηράκι. Δεν είσαι κι εσύ στην ίδια φάση που ήσουνα στον πρώτο και λογικό είναι κιόλας. Αλλά δεν σημαίνει και τίποτα. Είπαμε. Λίγη δουλίτσα και κοινή προσπάθεια θέλει. Κάνε κι εσύ μια προσπάθεια να δίνεις λίγη γκάβλα στη σχέση σας πότε πότε. Αναψε κάνα κερί, φτιάξε λίγο ατμόσφαιρα, τράβα όπως πλένει τα πιάτα και φόρα τον της εκεί που δεν το περιμένει. Πάρ’ της και κάνα γκαβλωτικό εσώρουχο, να γουστάρετε. Αρέσουνε αυτά στις γκόμενες, άκου και τον έμπειρο.

7ος χρόνος

Θυμάσαι το σκηνικό στο «Matrix» -το 1, όχι τα άλλα δύο, που μας κάψανε το κεφάλι από τα δεδομένα και δεν καταλάβαμε και Χριστό-, που του λέει ο Μορφέας του ατάλαντου του Κιάνου Ριβς (o παγκόσμιος Γιώργης Νινιός λέμε) να πάρει το μπλε ή το κόκκινο χάπι; Αυτό γίνεται στον 7ο, φίλε. Εκεί παίρνεις την απόφαση. Ή τελειώνει η φάση μεταξύ σας ή λέτε ότι «μια χαρά έχει πάει μεχρι τώρα, ας κάνουμε το βήμα παραπάνω», που περιλαμβάνει παιδιά, δυσκολίες, χαρές λύπες, αναπάντεχα πράγματα και τι στο διάολο άλλο δεν μπορώ να φανταστώ. Απλώς υπάρχει μια διαφορά σε σχέση με το «Matrix». Αν πάρεις το μπλε και συνεχίσεις για να γεράσετε μαζί ετσέτερα ετσέτερα, δεν σημαίνει ότι μια μέρα δεν μπορεί να ανακαλύψεις/ανακαλύψει ότι δεν πάει άλλο η φάση και να σπάσεις/ει την καβάτζα και να πιεις/ει το κόκκινο χαπάκι και η φάση σας να μείνει μια ωραία (ή και σκατά, ανάλογα το χωρισμό) ανάμνηση.

Η γαμιόλα η ζωή δεν προγραμματίζεται, μάγκες. Κάνεις σχέδια, πολλές φορές κάθονται και λες «τι γαμώ που τα έχω φέρει στη ζωή μου» και άλλες τα σχέδιά σου γίνονται τόσο πουτάνα που λες «μαλάκα μου, τελικά δεν μπορούμε να κοντρολάρουμε τίποτας σε αυτή την πουτάνα τη φάση που ζούμε».

Αλλά την απόφαση πρέπει να την πάρεις, μάγκα. Πόσο θα είστε γκόμενοι; Πόσο θα την πηδήξεις πια; Πόσος καιρός πρέπει να περάσει για να καταλάβεις αν σου κάνει ή όχι; Επτά είναι αρκετά, μάγκα. Είναι το όριο. Οπότε κάνε το βήμα ή κάνε την κότα και πάρε πούλο. Κι αν κάνεις το βήμα, κράτα και την κόκκινη τη χάπα, αλλά ξέχνα τη. Ασ’ τη στην τσέπη και μην τη θυμάσαι, μη σε βασανίζει. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει. Εγώ, πάντως, σου εύχομαι το κόκκινο χάπι να σαπίσει και να έχετε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή μαζί. Μάλλον... μου το εύχομαι.

Με συγκινήσατε πάλι, ρε μπαγάσες. Αντε, πάρτε και το τραγουδάκι σας...