Τα Νάηντυζ.
Αχ, αυτά τα Νάηντυζ. Η εποχή που ήμουνα πιτσιρίκος, που άρχισα το τσιγάρο, που βγήκα πρώτη φορά με γκόμενα, που κάναμε κατάληψη στο σχολείο, που ακούσαμε Νιρβάνα, που πήγαμε για πρώτη φορά στα κλαμπζ, που με ελάχιστα λεφτά ήσουνα ο βασιλιάς του κόσμου.
Τα δικά μου Νάηντυζ. Που τα σημάδεψαν όλα τα παρακάτω…
Μπέβερλι Χιλζ
Το Μπέβερλι Χιλζ ήτανε μια σειρά που είχε βγάλει η Σι Άη Έη με σκοπό να κάμει αμερικανική προπαγάνδα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου από άποψης IQ.
Ο φίλος μου ο Κώστας έφευγε από την μπάλα για να πάει να δει αν είχε επεισόδιο, ποιος, ο Κωστάκης, ρε μαλάκα, που παλιότερα δεν πήγε να πηδήξει γκόμενα που του είχε πει να τόνε ξεπαρθενιάσει γιατί είχαμε κανονίσει μπάλα.
Είχε κλασικά αμερικανικά στάνταρτζ, όπως ας πούμε την οικογένεια του Μπράντον, που στο μαλλί έβαζε και το ζελέ μπανάνα που έφτιανε η πουτάνα η μάνα του για επιδόρπιο, αλλά ταυτόχρονα σε μπέρδευε, γιατί στη σειρά εγαμιόσαντε όλοι αναμεταξύντωνε πιο πολύ κι από τσόντα με τον Ρον Τζέρεμυ, ενώ ήτανε δεκατρίω χρονών και δεν είχανε βγάλει τρίχες στο πουλί και το μουνί τους.
Είχε κάτι καργιολίτσες που τόνε παίρνανε από όλους στη σειρά συν τεχνικούς, μοντέρ και μπούμαν, αλλά είχε και κάτι άλλες παρθενοπιπίτσες και παρθενοκαβλόσπυρους, όπως η Άντρεα και εκείνος ο μαλάκας που δεν θυμάμαι το όνομά του και βαριέμαι και να ψάξω, που δεν τους παίρνανε ούτε για οτοστόπ και μάλλον το ‘χανε κάμει τάμα στην Τήνο ότι άμα επηδιόσαντε θα πλερώνανε τα μαλλιοκέφαλά τους σε επέμβαση για χιαστό μηνίσκο.
Επίσης, έκανε κάτι αποτυχημένες προσπάθειες χειραγώγησης της νεολαίας, τύπου ένας ήπιε μπάφο και τον πήγανε νοσοκομείο.
Και λέω αποτυχημένες γιατί μόλις είδα εκείνο το επεισόδιο έψαξα ντήλερ και ψώνισα ναρκωτικά, ενώ έχει ακουστεί ότι οι πιο πολλοί από τους ηθοποιούς που παίξανε πέσανε στην πρέζα και πλέον κάνουνε τράκα δολαριάκι από τους περαστικούς στη λεωφόρο με τα αστέρια στο Χόλιγουντ.
Γενικά το Μπέβερλι Χιλζ ήταν για το μαύρο πούτσο και όποιος δεν το είδε, που δεν γινόταν γιατί το έπαιζε εμπλοκή, όπως όλες οι προπαγάνδες άλλωστε, ή το είδε λίγο, καλοπαντρεύτηκε, έκανε υγιείς σχέσεις στη ζωή του και γλίτωσε την ψυχανάλα.
Νιρβάνα
Οι Νιρβάνα και συγκεκριμένα το "Smells like teen’s spirit" είναι τα 90’s. Δεν θέλει πολλά λόγια και όσοι είστε και μουσικοί και λέτε ότι οι Νιρβάνα δεν ήξεραν να παίζουν, είστε απλώς μαλάκες και θεωρείτε ότι μουσική είναι μόνο η τεχνική και η ταχύτητα και το να παίζεις 200 νότες το δευτερόλεπτο.
Μικρή παρένθεση: οι Νιρβάνα έκαναν τέχνη, έβγαλαν ένα καινούργιο είδος, και το να κάνεις τέχνη δεν απαιτεί απαραίτητα να έχεις καλή και καθαρή τεχνική. Οι Σεξ Πίστολς είχαν μηδέν τεχνική, αλλά έκαναν υψηλής μορφής τέχνη. Πάρτε το στη μάπα, όπως το είχε πάρει ολόκληρη η γενιά μου τότε.
Τσόκο μπλουν
Το Τσόκο Μπλουν, εκτός του ότι είχε μουσικάρα στο σποτ του, ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΧΤΥΠΑ ΕΝΑ ΤΣΟΚΟ ΜΠΛΟΥΝ, ήταν ένα γλυκό που πουλάγανε στα περίπτερα για εκατό δραχμές, αλλά ήτανε λες και το είχε φτιάξει ο σεφ Γκόρντον Ράμσεη αφού ξύπνησε από όνειρο στο οποίο είχε δει την Παναγιά να του λέει τη συνταγή.
Επρόκειτο για έναν οργαζμό σοκολάτας, που κάθε φορά που το έτρωγες ένιωθες ότι είχε δημιουργηθεί αποκλειστικά για σένα από τα χέρια Κινέζων μοναχών Σαολίν ενώ αιωρούνταν.
Τα λόγια είναι φτωχά για να εξηγήσουν το μεγαλείο του Τσόκο Μπλουν. Η γλώσσα δεν έχει αρκετές λέξεις για να σε κάμει να καταλάβεις πώς ένιωθες όταν έβαζες στο στόμα σου και δάγκανες το Τσόκο Μπλουν.
Τσόκο Μπλουν, όταν πεθάνω και έρθω στον Παράδεισο (ελπίζω), θέλω να σε κρατάει ο Άη Πέτρος στο χέρι και να με κεράσει πριν μπω μέσα, σαν πρόγευση του τι θα επακολουθήσει.
Ουφάδικα
Πριν βγουν τα σμαρτφόουν, που ο καθένας μας έχει και έχει γίνει η προσωπική του κλειτορίδα την οποία παίζει με το δαχτυλάκι όλη μέρα, πριν σταματήσουμε να μιλάμε μεταξύ μας και να είμαστε στο φου μπου όλη μέρα, υπήρχαν κάτι μαγαζά με μπιλιάρδα μέσα και arcade games που παίρνανε κερματάκια και προσωπικά θα ήταν αυτό που ήθελα να δω ως παράδεισο αφού έτρωγα το Τσόκο Μπλούν που με κέρασε ο Άη Πέτρος.
Εγώ πήγαινα στα Jolly’s στην Κυψέλα, που τα είχε η κερία Τόνια, και επειδή συνήθως δεν είχαμε λεφτά παίζαμε μπιλεάρδο και στο τέλος φωνάζαμε από κάτω «ΤΟΝΙΑ, ΓΡΑΦΤΟ» και η Τόνια έβγαζε ένα μπολ με χιόνι και το έγραφε εκεί.
Σε αυτό το μαγικό μέρος παίζαμε Τέτρις, το άλλο το παιχνίδι με το βόλεϊ που η Κίνα ήταν η τελευταία πίστα και δεν έβγαινε με τίποτα, το θεϊκό PANG, Pacman, Double Dragon και τα ρέστα.
Άμα βαριόμασταν πηγαίναμε απέναντι στο ψιλικατζίδικο του Μένιου και κλέβαμε κουρασάν σοκολάτα με τον κολλητό μου και μετά επιστρέφαμε και κάναμε ΚΑΝΟΝΙΚΗ παρέα με άλλα άτομα χωρίς να κοιτάμε την προσωπική κλειτορίδα μας σε μια οθόνη.
Και κάτι άλλο. ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΑ, όχι όπως τα τωρινά, που πήρα το GTA5 και ήταν τόσο γελοία εύκολο που το παράτησα στη μέση. Παίξε Bombjack και άμα βγάλεις δύο πίστες τα ξαναλέμε. Και για να ξαναπαίξεις έπρεπε να σπρώξεις και κέρμα. Πόναγες, όχι μαλακίες.
Μπλουζάκι Νο Πρόμπλεμ
Το μπλουζάκι Νο Πρόμπλεμ είναι κάτι για το οποίο κανονικά πρέπει να έρθουν οι Μεν ιν Μπλακ με εκείνο το μηχάνημα και να μας το σβήσουν από τη μνήμη διά παντός.
Από το να ξαναδώ μπλουζάκι Νο Πρόμπλεμ, καλύτερα να με ξουρίσουνε κορφή-νύχια, να μου κάνουνε λεύκανση πρωκτού (ασβέστωμα κλανοβαλβίδας λέγεται κανονικά) και να με πετάξουνε γυμνό στο Μπρονξ έξω από κρακ χάουζ που μέσα είναι μαυρόνια που μόλις έχουνε βγει από τη μπουζού μετά από δεκαετή εγκλειζμό.
Χόουμ αλόουν
Το Χόουμ Αλόουν ήταν μια κωμωδία με έναν πιτσιρικά με τους πιο ανεύθυνους γονείς του κόσμου, που ξεχάσανε το πεντάχρονο παιδί τους στο σπίτι και φύγανε ταξίδι στο εξωτερικό.
Μάλιστα, γυρίστηκαν και τρία τέσσερα σίκουελ μετά, με το ίδιο σενάριο πάνω κάτω, κάτι που αποδεικνύει ότι είτε ήταν μαλακισμένο και ήθελαν να το ξεφορτωθούν είτε ήταν τόσο άχρηστοι που έπρεπε να τους το πάρει η Πρόνοια.
Άμα οι γονείς του Μπράντον από το Μπέβερλι Χιλζ ήξεραν για τη φάση με τους γονείς του παιδιού από το Χόουμ Αλόουν, θα είχαν πάει στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων με πυρσούς και τσουγκράνες και θα τους έκαιγαν ζωντανούς με ξερό άχερο στην αυλή του σχολείου.
Τέλος πάντων, η ιστορία είναι ότι όσο το παιδί ήταν μόνο του τού την έπεφταν οι πιο ηλίθιοι κλέφτες στην ιστορία του σύμπαντος και αυτό ήταν τόσο έξυπνο που τους πήγαινε αίμα.
Έπαιζε ένα γλυκό παιδάκι, ο Μακόλεη Κώλκιν, που έγινε σαν σκατά όταν μεγάλωσε και έπεσε και στην πρέζα, και δεν τον αδικώ με τέτοιους μαλάκες για γονείς, έστω και στην ταινία. Είναι τραύματα αυτά, δεν είναι εύκολο.
Επίσης, Ο Μακώλεη Κώλκιν ήταν βασικός μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του Μάηκολ Τζάξον για Νέβερλαντ, παιδεραστίες και τα ρέστα και, όπως έχει πει ο τεράστιος Ντέηβ Σαπέλ: "Δεν πιστεύω ότι τα έκανε όλα αυτά ο Εμ Τζέη. Εγώ δεν είμαι παιδεραστής, αλλά αν ήμουν, ΛΕΩ ΑΝ ΗΜΟΥΝ, το πρώτο παιδάκι που θα γαμούσα θα ήταν ο Μακώλεη Κώλκιν. Και μετά θα πήγαινα στους φίλους μου και θα έλεγα ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΓΑΜΗΣΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΚΑΙ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΑΣΕΙΣ".
Μπέηγουοτς
Επειδής οι τσόντες εκείνη την εποχή δεν ήταν ακριβώς όπως σήμερα, που με το σωστό advanced search στο hub τομπαίζεις βλέποντας νάνους με πλατυποδία να πηδάνε πισωκωλομπρούμυτο τη Μις Καναδάς 2012 σε καροτσάκι οικοδομής με σκαζμένο λάστιχο, αλλά το μονί το βλέπαμε με το μακαρόνι για το παστίτσο, το Μπέηγουοτς ήταν ο βασικός λόγος για να κόψεις δυο φύλλα χαρτί κουζίνας, να κλείσεις κουρτίνα, να βάλεις σανίδια με πρόκες στα παράθυρα, να κλειδώσεις μην έρθει η μάνα σου και να πάει το χερογλύκανο σε άλλον τόπο.
Ήταν μια σειρά που κατά τα άλλα από υπόθεση ήτανε shit high and look the view far away, αλλά είχε τόσα βυζγοιά που έπαιζε άμεση εξισορρόπηση με την έλλειψη ποιότητας, και είχε και Πάμελα Άντερσον, που άμα πει άνθρωπος της γενιάς μου ότι δεν τον έχει παίξει με Πάμελα είναι σαν να μου πει ο πατέρας μου ότι δεν τον έχει βασανίσει για τη Μάρθα Καραγγιάνη σε ελληνικιά ταινία προσπαθώντας να μη βλέπει τον Βουτσά και του πέφτει το λιλί.
Βασικά, μαλακίες. Το Μπέηγουοτς είναι η καλύτερη σειρά που έχει βγει στην τελεόραση έβερ και να πα’ να γαμιόνται όλα τα υπόλοιπα σήριαλζ, έτσι γιατί γουστάρω.
Κασέτα-στυλό
Δεν είχε τότε touch screen και διαλέγω το κομμάτι που μου αρέσει και το ακούω. Είχε γουόκμαν, με κάτι ακουστικά που για να τα κουβαλάς στο κεφάλι σου έπρεπε να δουλεύεις τραπεζοειδείς Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή στο τζυμ, και άμα ήθελες να ακούσεις το κομμάτι που ήταν στην αρχή της κασέτας και για κάποιο λόγο εσύ είχες πάει στη μέση, έπρεπε να βγάλεις στυλό και να κάνεις ροκάνα, όπως παλιά στα γήπεδα, για κάνα δεκάλεπτο.
Μάτωνες για τη μουσική που γούσταρες, όχι μαλακίες. Επίσης, αν γούσταρες γκομενάκι, του έγραφες κασέτα και του την πάσαρες, κάτι που ήταν πολύ ρομαντικό και εμένα προσωπικά μου άρεσε, γιατί μετά προχώρησε η τεχνολογία και το να βγάλεις μονί στέλνοντας αρχεία στο wetransfer μου φαινόταν κομματάκι δύσκολο.
Τσοντομαγκαζίνια
Τα είπαμε. Τσόντα τότε θεωρούσαμε να σκύψει η Μαρία ενώ έπαιζε βόλεϊ στο σχολείο και να φανεί λίγο το βρακάκι της. Σώθηκε λίγο η φάση με τα βίντεο κλαμπ, αλλά δεν μας δίνανε γιατί ήμασταν ανήλικοι, εκτός από ενός περίεργου τυπα στη γειτονιά μου, που σου έδινε, αλλά με στραβωμένη φάτσα και καλά ότι δεν πρέπει, που στο τέλος κι αυτός δεν σου ξαναέδινε αφού είχες πάρει τσοντικό από τον Μάρτιο και όταν του το γύρναγες έξω από το μαγαζί είχε ντυμένο αγιοβασίλη. Οπότε η λύσις ήτο το ψιλικατζίδικο του κολλητού μου, που το είχε η μάνα του και το κράταγε αυτός τα απογεύματα. Εκεί πηγαίναμε με έναν άλλο φίλο και δανειζόμασταν (ναι, ΔΑΝΕΙΖΟΜΑΣΤΑΝ, ο κολλητός μου ήταν η πρώτη δανειστική βιβλιοθήκη τσόντας) ευγενή περιοδικά, που μέσα είχαν γυμνές με αστεράκια στις ρώγες, κάτι που δεν κατάλαβα ποτές, γιατί το μονί το δείχνανε ολάκερο και περήφανο, ενώ με τη ρώγα τι φάση ασούμε; Το καλύτερο είναι ότι μερικές φορές δεν ήθελε να μας δώσει και του τα παίρναμε νταηλίκι και όπως φεύγαμε φώναζε «ΜΑΛΑΚΕΣ, ΝΑ ΤΑ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΛΛΑΝΕ ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ».
Αυτά και γειααααααα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου