ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΡΑΜΑΤΑ (ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΛΩΤΑ Ή ΠΩΣ ΓΑΜΗΣΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ)

Θυμάστε εκείνες τις μασκούλες που η μία είναι χαρούμενη και η άλλη λυπημένη; Ετσι είναι ένας διπρόσωπος άθρωπας. Είναι κατά βάση ένας εντελώς ανέκφραστος άθρωπας, χωρίς καμία αντίδραση σε κανένα εξωτερικό ερέθισμα, που τη μία φορά φοράει τη μία μασκούλα και την άλλη φορά φοράει την άλλη. Ε, λοιπόν, αυτές τις μέρες εγώ φοράω τη μασκούλα με τα χαμόγελα και τις χαρές. (Παρένθεση: αν είσαι άνδρας, ξέρεις από προσωπεία. Εχεις φορέσει κι εσύ στον πρώτο μήνα κάποιας σχέσης σου, όταν δεν κλάνεις, δεν ρεύεσαι, ο Ζαμπούνης μπροστά σου μοιάζει με τον Γεωργίου όταν έχει φάει πίτσα με αντζούγιες και υπάρχει ακόμα και η περίπτωση να είσαι τόσο γκέιλορντ ώστε να εκστομίσεις τη φράση «δεν πειράζει, μωρό μου, που έχει τελικό Μουντιάλ Βραζιλία - Αργεντινή, ας δούμε το "Η ζωή της άλλης", που τόσο σου αρέσει, με την καριόλα με την μπερούκα, ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ» -τα τελευταία λόγια είναι σκέψεις και προσωπικά βιωματικά τραύματα και δεν εκστομίζονται ποτές όσο φοράς το εν λόγω προσωπείο).

Ας αφήσουμε, όμως, λίγο τους καλλιτέχναι να μιλήσουν για το θέμα.



Τι λέγαμε; Α, ναι. Ας πηγαίνουνε όλα ανάποδα στη ζωή μου, δεν μασάω μία. Μιλάμε για ανάποδα, όμως. Τα βάζω όλα σε 36 νούμερα και η μπίλια πάει στο ζερό. Ανοίγω μπανάνα και είναι άδεια. Τρώω πούτσα μέχρι και στις φαντασιώσεις μου, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ, ΠΟΥΤΑΝΕΣ. Και όχι να βλέπω ότι είμαι σιαμαίος, μοιράζομαι τον κώλο και ο αδερφός μου είναι ο Λάκης ο Γαβαλάς! Φοράω, όμως, το εύθυμο προσωπείο και να πάνε να γαμηθούνε όλοι. Αμυνα; Πες το κι έτσι. Το κακό είναι ότι όταν θα στρώσουν όλα θα κολλήσει στα μούτρα μου η λυπημένη μάσκα ετεροχρονισμένα και για καμιά βδομάδα θα είμαι σαν το γαμημένο ελαφάκι του Ντίσνεϊ, τον Μπάμπι.
Τέλος πάντων, όμως, είπαμε, φοράω τη χαρούμενη μασκούλα και γι' αυτό θα σας πω μια χαρούμενη ιστορία, διά να ευθυμήσωμεν.

(Tribute to Master G)
Ο.K., φανταστείτε ότι όλα τα υπόλοιπα που γράφω τα σπικάρει ο σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο με την τόσο αισθαντική φωνή του.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΡΑΜΑΤΑ...
Είναι νύχτα. Βαθιά νύχτα και γυρίζω από δουλειά στη Λεωφόρο Καβάλας με το καγκούρικο μαύρο ΧΤ που είχα αγοράσει από τον Μίλτο, που έπειτα έμαθα ότι μου το πούλησε γιατί είχε αρχίσει να τσουλάει πρέζα, αλλά «μη μασάς, ρε μαλάκα, το ελέγχω»... Οπως σου είπα, είναι νύχτα. Βαθιά. Και γυρίζω από δουλειά. (Επανάληψις εμφάσεως.) Οπότε το πρώτο πράγμα που θέλω είναι να διακτινιστώ σπίτι μου για να ξεβρακωθώ και να πέσω καναπέ (ήταν και καλοκαίρι) και όχι να οδηγήσω. Ετσι, το παίρνω απόφαση. Θα εφαρμόσω τζαπανέζικη σαμουραϊκή τακτική και, κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά σε κάθε φανάρι, αν δεν περνάει κανείς και δεν υπάρχουν μπάτσοι, θα περνάω με κόκκινο, κύριος, όπως έλεγε και η Ρίτα η Σακελλαρίου.

(Διάλειμμα για διευκρινίσεις: όταν οδηγείς νύχτα σε πόλη, υπάρχει ένας κανόνας: ή θα τα πετύχεις όλα κόκκινα και θα φτάσεις από Καβάλας Κυψέλη σε τρία γαμημένα εκατομμύρια έτη φωτός ή θα είναι όλα πιο πράσινα κι από τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα και θα πας λαμπάδα στη μία ρόδα, θα κάνεις έντο όξω από το σπίτι και θα προσγειωθείς από μπαλκόνι καναπέ με μπάφο στο στόμα και ανοιχτή τηλεόραση στην οποία έχεις ήδη δει πέντε λεπτά ταινίας.)

Ξέχασα, όμως, τον βασικό κανόνα της σαμουραϊκής τακτικής, που είναι να κοιτάς ΚΑΙ ΠΙΣΩ, ΜΑΛΑΚΑ, και αυτό θα σας αναγκάσει να κάνετε ζουμ άουτ στη φάση και να δείτε από ψηλά εμένανε να περνάω τα φανάρια και έναν πούστη νίντζα μπάτσο να με ακολουθεί ύπουλα και να λέει στον συνάδελφό του με στόμα full of donuts -για τη θεατρικότητα του πράματος και για μια πιο νεοϋορκέζικη εσάνς- «ακουλούθα τον τον μπούστη να δούμε πόσα θα περάσει και μετά θα του κάνουμε το κωλάντερο φλοέρα. Θα του γράψουμε τόσες κλήσεις που θα πλερώνουνε και τα ξώγαμα παιδιά των δισέγγονών του». Και το έκανε αυτό το πράμα το αρχίδι για 19 ολόκληρα φανάρια. Ναι, φίλε. Δεκαεννιά, ούτε 18 ούτε είκ...

Λοιπόν, να μη μακρηγορώ.

Οξω από το πανεπιστήμιο στην Πατησίων ακούω αυτό το γαμημένο ΜΠΡΑΑΑΚ ΓΚΑΑΑΡΠ που κάνει το μπατσικό όταν σου λέει στη γλώσσα των μπατσικών αυτοκινήτων «κάνε δεξά». Και μου κόβονται τα γόνατα, φίλε. «Τη γάμησα», σκέφτομαι, μην ξέροντας για πόσα φανάρια με ακολουθούν τα κατάπτυστα Νεφελίμ από τις πύλες της ειδεχθούς Νταγκλαμαγκάν. Σταματάω δεξά και από πίσω, αφού ανοίγει αργά και τρίζοντας η πόρτα, βγαίνει το ψηλόλιγνο παλικάρι από τον Πύργο Ηλείας με σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη και φορώντας μόνο το υπηρεσιακό πουκάμισο, χωρίς το πανταλόνι, με τη «γραβάτα» όξω, έτοιμος να σοδομίσει το τρυφερό κωλί μου. ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ;

Και τότε, μαλάκα μου, I SEE THE LIGHT!




Τσέος: «ΠαΛΛΛικάρι, ένα θα σου πω και πρόσεξε τι θα μου απαντήσεις. Σε ακολουθάω εδώ και δεκαεννιά φανάρια, μην πεις μαλακία, τα μέτρησα. Κοίταγες δεξά, αριστερά και τα πέρναγες όλα με κόκκινο. Θέλω μόνο να δω τι θα μου πεις. Αυτό θέλω μόνο, πες μου ότι είσαι άτριχος, τέλος».

Εγω, σκεπτόμενος τον εαυτό μου με τοξίντο στην απονομή των fucking Οσκαρζ: «Θα σου πω μόνο ένα πράμα και θέλω να με καταλάβεις. Ο,τι είναι να κάνεις, να με γράψεις, να με πυροβολήσεις, να με εκτελέσεις, να με συλλάβεις, ΚΑΝ' ΤΟ ΤΩΡΑ. ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΛΙΓΟ, ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΟΨΙΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΠΑΕΙ ΑΙΜΑ, ΔΑΚΡΥΑ ΚΙ ΙΔΡΩΤΑΣ ΕΔΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΑ. ΘΑ ΧΕΣΤΩ ΣΤΗ ΣΕΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΙΜΑ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ ΜΕΤΑ».

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ! ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΒΑΤΕΡΛΩ!

Ο τύπος πάγωσε. Αν του είχα πει «ξέρεις, η μάνα μου είναι στο νοσοκομείο λα λαλλα λαλαλ λαλαλα λα λαλαλαλ λαλ αλα, φλόρκο φλόρκο, σλεντ σλενταλαο λαλα λολα λαο», θα ήταν πιο σότο κι από ψέμα που σου πλασάρει πρέζωνας για να σου τρακάρει ευρώπουλο Δεκαπενταύγουστο, πιο μουσαντό κι από αυτά που λένε οι παλίκαροι που πουλάνε Ρέιμπαν στην Ομόνοια. Και θα έφευγα σαν ψυγείο σε φοιτητόσπιτο, μόνο που αντί για stick it θα είχα πάνω μου κολλημένες κλήσεις.

ΑΥΤΟ, ΟΜΩΣ!

ΠΟΙΗΜΑ!

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!

Τι πιο ανθρώπινο από το να σε πιάσει τρελό χέσιμο που δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο αντίδρασης για τίποτα;
Και τι θα κάνεις όταν όλα τα φανάρια είναι κόκκινα;

Μετά από σαστιμάρα 12 δευτερολέπτων, η κατά βάθος ευαίσθητη ψυχούλα του μπάτσου έσπασε και η καρδιά του έγινε τσιγγάνικη:

«Φύγε γρήγορα, αδερφέ. Και καληνύχτα. Και συγγνώμη, δεν ήξερα...».

«Ευχαριστώ, φίλε, να 'σαι καλά. ΓΕΙΑ ΤΩΡΑ!».

Και φεύγοντας πέρασα μπροστά του με κόκκινο...

POLICE OWNED!

Τώρα αν βρεθεί ένας από αυτούς που τα σπάνε και τέτοια που θα μου πει ότι έχει γαμήσει την Αστυνομία περισσότερο από μένα, εγώ του δίνω κώλο και του τηγανίζω και δυο αυγά μελάτα να στανιάρει πρώτα, διότι, όπως όλοι γνωρίζουν, ο έρωτας περνάει από το στομάχι, ακόμα και μεταξύ ανδρώνε.

Καληνύχτα σας, κύριοι, με ένα ιστορικό τραγουδάκι και μια major performance...