ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (Ή ΣΠΟΝΔΗ ΣΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΗ ΤΕΧΝΗ)

Κάτι πρωινά -τι πρωινά, δηλαδή, κάτι καψιμαίικα ξενύχτια ήτανε, που κόλλαγες στην τελεόραση και δεν ξεκόλλαγες αν δεν ξημέρωνε- είχε καλλιτεχνικό πατινάζ με τον Αλέξη Κωστάλα, που δεν μπορείς, ρε μάνα μου, να πεις ότι περπατάει και τα σούρνει και αφήνει αύλακα πίσω του, σαν φρέζα από τραχτέρ, αλλά όσον αφορά τη σχέση «σπικάρισμα-καλλιτεχνικό πατινάζ», ο άνθρωπος γαμεί και δέρνει. Νομίζω, μάλιστα, ότι είναι από τους καλύτερους σπορτκάστερζ όσον αφορά τη γνώση του αντικειμένου του. Και όποιος πει ότι έχω γίνει πιο ξέσφιγγος κι απ' τα χεσταίικα πανταλόνια που φοράνε οι hyperφλώροι Βουρλιώτης και TNS και ότι ακούω Μπάρμπρα Στρέιζαντ και Λάιζα Μινέλι στα κρυφά σπίτι μου εφαρμόζοντας γουδοχέρια με φορεμένη καπότα στην κωλοκλανιέρα μου στη θέα του Γεβγκένι Πλούσενκο να κάνει τριπλό Αξελ, να πάει να γαμηθεί με Πακιστανούς στην Ομόνοια για ένα πλαστό δίευρω. Το γάμησα πάλι, ρε πούστη μου...
Πάμε ξανά... Σοβαρά τώρα. Αλήθεια. Σοβαρά. Κάτι πρωινά, λοιπόν, που είχε Αλέξη Κωστάλα, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ένα πράμα. Οταν επρόκειτο για μια μοναδική παράσταση, για ένα πρόγραμμα τόσο καλά εκτελεσμένο που άγγιζε την τελειότητα, ο Κωστάλας δεν μιλούσε ΚΑΘΟΛΟΥ κατά τη διάρκειά του. Και η σιωπή του ήταν η αναγνώριση της τέχνης, η παραδοχή ότι αυτό που έβλεπε ήταν τόσο κοντά στο τέλειο που δεν επιδεχόταν σχολιασμού. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα πρόγραμμα που είχε εκτελέσει ο Αλεξέι Γιαγκούτιν, στο οποίο ο συμπαθής και αγαπητός σε όλους Αλεξ δεν έβγαλε άχνα πριν ο αθλητής τελειώσει (κάτι που δεν συνηθίζει...). Και το θεωρούσα όλο αυτό πολύ γαμάτο, όπως θεώρησα γαμάτο και όταν είχα δει σε ξένο κανάλι έναν τρομερό αγώνα της Πρέμιερ Λιγκ Μάντσεστρε - Αρσεναλ που η μπάλα πήγαινε πάνω-κάτω και ο Βρετανός σπορτκάστερ για αρκετή ώρα δεν σχολίαζε και άφηνε τον θεατή να παρακολουθήσει το υπεργαμάτο ντέρμπι.

Για να τελειώνουμε, λοιπόν, και αφού σαν μαλάκας έγραψα τριάντα τρεις χιλιάδες τετρακόσιες σαράντα δύο λέξεις για να αποδείξω την αξία της σιωπής μπροστά στο μεγαλείο της τέχνης, κάτι που θα έκανε τον Κομφούκιο σε στάση πλήρους λωτού να μου πει «το μουνί της μάνας σου, ρε, πουσταρμά, τελευταίε, λαϊκέ», δεν μπορώ παρά να σας παρουσιάσω κάτι που είδα στο πρόσφατο ταξίδι μου στη Χαλκιδική, όπου πήγα για live, και με έκανε να δακρύσω από συγκίνηση. Και δεν θα μιλήσω γι' αυτό, δεν θα το σχολιάσω καθόλου, όπως πρέπει να κάμει ο σωστός ο άνδρας όταν πρόκειται για ανώτερη μορφή pure art. Σχολιάστε το εσείς μετά, αδαείς. ΜΕΤΑ, ΟΜΩΣ! Και να είστε χαρούμενοι που ένας εκλεπτυσμένος άνθρωπος σας μαθαίνει -ή μάλλον ανασύρει από τα βάθη της πολυσχιδούς μνήμης σας- ένα-δυο πράματα, μαλάκες. Βούλω όλοι τώρα, μόκο, τουμπεκί και όλα αυτά και καθίστε να μάθετε γράμματα.

Να η σκηνή που θα έκανε τα αγαλματάκια των Οσκαρ να πυροβολιούνται μεταξύ των με Χρυσές Σφαίρες κάτω από Χρυσούς Φοίνικες, η σκηνή που στη θέα της ακόμα και ο Σιλβέστρος ο Σταλόνε θα έκανε πλαστική να σάξει το τσαούλι του ως ένδειξη σεβασμού απέναντι στο μεγαλείο και την ερμηνεία.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ!!!